Wat naar en tegelijkertijd ook fijn om hier de ervaringen van anderen te lezen. Ik geloof dat ook ik er met open ogen ben ingestonken. Ik voel me verdrietig, lamgeslagen en wat krijgt je zelfvertrouwen een deuk.. Dacht altijd dat mij dit niet zou overkomen, schat mezelf behoorlijk intelligent in en ben enorm achterdochtig, op het bange af. En toch..
Via een datingsite (betaald, ik dacht dat geeft wat zekerheid) in contact gekomen met een Amerikaan. Diplomaat, woonachtig in Amsterdam. Aan de praat geraakt, voelde super goed en al snel overgestapt op WhatsApp. Leuke gesprekken en we hadden zoveel dingen gemeen. Er werden foto's uitgewisseld, allemaal gewoon netjes. Niets naars of seksistisch, maar normaal en respectvol. Na een paar weken volgden er ook spraakberichten en begonnen we met bellen. Op een gegeven moment moest hij voor werk naar de States. Hij zei daar een huis te hebben waar zijn dochter ook woont en zelfs foto's met dochterlief werden gestuurd. Vanwege de ambassade mocht hij daar geen WhatsApp op zijn telefoon en het contact ging verder via Skype. Nogmaals, erg prettig, open en respectvol, het voelde super goed, geen één moment dat ik aan zijn oprechtheid twijfelde en ik begon verliefd te worden. Sterker nog, al snel werd het steeds meer alsof ik de ware gevonden had. Vorige week gaf hij aan dat zijn werk daar klaar was en dat hij terug zou komen naar Nederland. Hij kon niet langer wachten om bij me te zijn. Maar hij had nog een huis in Canada, dat was verkocht en daar moest hij de kluis leeghalen. Dus vanuit Canada, met overstap in Londen zou hij donderdag naar Amsterdam komen. Tickets, reisschema, alles heeft hij me gestuurd. Zo echt. Ik zou hem ophalen en aangezien hij nog woont in een appartement van de ambassade, waar ik kennelijk niet binnenkom, zou hij meegaan naar mijn huis. Voor vertrek vanuit Toronto nog contact gehad en er leek geen vuiltje aan de lucht. Op een gegeven moment checkte ik of zijn vlucht al was geland in Londen en ja, wat fijn. Hij stuurde me meteen weer lieve berichtjes en hij zou bijna bij me zijn.
Toen van het ene op het andere moment sloeg het om. Hij had iets van me nodig. Hij had kostbaarheden bij zich, netjes aangegeven met eigendomsbewijzen en al, maar er ontbrak een echtheidscertificaat. En het feit dat hij diplomaat was maakte niets uit. Hij moest betalen, heel veel geld betalen, om verder te kunnen reizen. Hij wilde niet dat de ambassade er achterkwam en wilde dit dus zo snel mogelijk oplossen. Hij belde me, op mijn verzoek, om eea uit te leggen. En vroeg of ik hem kon helpen, want hij kwam een bedrag, best een flink bedrag overigens, tekort. Ik gaf aan dat ik hem niet kon helpen en in eerste instantie bleef hij heel netjes en lief. Hij had zich in de nesten gewerkt en ik kon daar niets aan doen, hij zou het zelf oplossen.
Maar direct daarna veranderde te toon van zijn berichtjes. Via zijn dochter en iemand anders had hij wat kunnen regelen, maar alsnog kwam hij geld tekort en wilde dat van mij lenen. Ik zou het direct in Amsterdam terugkrijgen. Hoe dan? Ik bleef volhouden dat ik hem niet kon helpen. Hij stuurde foto's en een video van de luchthaven, het leek zo echt en toch ben ik er niet ingetrapt. Uiteindelijk wilde hij dat ik het van iemand zou lenen en hij zou dan het dubbele terugbetalen. Ik heb weer gezegd dat ik dat echt niet kon doen.
Dit was gisteren. Ik heb niets meer gehoord. Ik heb hem nog berichtjes gestuurd, geen reactie. De arme ziel zit dus nu al meer dan twee dagen vast op Londen Heathrow.. Yeah right!
Ik voel me trots omdat ik hem geen geld heb gestuurd. MAAR bovenal voel ik me verschrikkelijk verdrietig. De mooie droom is uit elkaar gespat. Ik ben stapelgek op die man en al realiseer ik me dat ook ik dus ben opgelicht, kan ik de bubbel nog niet verlaten. Ik heb zijn berichtjes, spraakberichten, foto's etc al keer op keer uitgeplozen. En ik kan niets ontdekken wat ik over het hoofd heb gezien en geloof me, mijn intuïtie heeft mij nog nooit in de steek gelaten. Nu dus wel. Waarom zijn er zulke mensen op de wereld? Wat bezielt ze om iemand zoveel verdriet aan te doen? Met mij komt het wel goed, al is het nu alleen maar huilen geblazen. Maar hoeveel vrouwen (en mannen) moeten dit nog meemaken? Ik heb er geen woorden voor.. Sterkte voor iedereen die hiermee te maken heeft/krijgt.