Heel veel sterkte. Ik zat jaren in ontkenning. Uiteindelijk is bij mij oa ook een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld, ontstaan door ook PTSD. Nu hoeft dat niet bij iedereen gelijk zo een groot label te hebben, maar het wegdrukken en ontkennen is denk ik voor veel mensen herkenbaar. Ik wilde het niet onder ogen zien en ik zag het voor mezelf ook niet als verkrachting. Ik verzon ook smoesjes naar mezelf (Het was maar even, ja maar dit telt niet, ja maar ik ben zelf meegegaan etc etc). Dit hield het beeld in stand dat het niets voorstelde. Maar het is wel erg, verschrikkelijk zelfs en niemand mag dit overkomen!!! Heel sterk dat je het nu onder ogen durft te zien. Veel sterkte

Wat erg voor je, anoniempje3605! Wel herkenbaar, de eerste 6 maanden was ik in ontkenning, ging zn gedrag zelfs nog goed praten in mn hoofd. Alsof ik fout was en alles. Nu na 9 jaar, lijk ik nog steeds kwetsbaar in relatie tot anderen. Hoe sterk ik ook dacht te zijn geworden mentaal. Al denk ik nu wel dat ik wat ik eerder heb meegekregen, dat ik dat nu ook gewoon weer kan toepassen voor stabilisatie en herstel. Is wel belangrijk om hierbij professionele hulp te hebben. Als je nu al lang klachten hebt en herbelevingen iig? Groetjes en liefs, succes mmizu

Het is goed dat het alvast meer in de media komt. Dat is alvast een begin maar men kan en durft zelf vaak ook banket spreken. Wat ook heel logisch is. Niemand buiten de psychologe en lotgenoten kennen mijn hele verhaal. Omdat het voor mij te delicaat is om naar buiten te brengen en ik heb ook geen zin dat de bom barst. Mijn herinnert zijn ook beperkt wat het nog moeilijker maakt natuurlijk en men zou het niet geloven dat hij de dader is en tot zoiets in staat is. Er zijn namelijk2 daders. 1 buiten mijn familie en de andere binnen de familie. Ik kreeg van de psychologe ook de vraag of de dader binnen de familie mogelijks ook niet het slachtoffer kon zijn van mijn andere dader. Dit zou inderdaad wel kunnen. Wat het nog moeilijker maakt. Zelf herinnert de dader zich niets wat op zich soms ook kan want ook hij was nog onder de 12. Zo complex kunnen situaties nu eenmaal zijn. Wat hij heeft gedaan is fout en heeft me heel wat moeilijkheden gegeven in relaties. Kwaad ben ik niet meer. Dat lost ook niets op. Maar we moeten dit kunnen stoppen zodat de cirkel zich kan doorbreken maar hoe? Zeker als het over incest gaat. Misschien moeten we daar een brainstorm over doen. Want het is belangrijk dat ook dat misbruik tijdig wordt aangepakt want je staat als kind dan helemaal alleen en bent vaak nergens echt veilig Groetjes Emma

Ik ben blij met je reactie, voel mij begrepen. Dit moet publiekelijk bespreekbaar zijn

Hoi Pieterke, Wat erg dat iemand het bijna kan meenemen tot in zijn graf. Het is en blijft een moeilijk te, bespreken onderwerp en zeker indien het binnen de familie gebeurt. Een ernstiger trauma kan zich niet voordoen. Ik hoop dat dit in de toekomst meer bespreekbaar wordt en de cirkel kan doorbroken worden door hulp te zoeken zodat slachtoffers ook geen daders meer kunnen worden Sterkte ook Liefs Emma

Mijn vrouw heeft hier meer dan 70 jaar mee rondgelopen en het heeft haar gesloopt, en mij ook daardoor. Ze is ruim 1,5 jaar geleden overleden en ik weet het pas recent omdat ze het met de dood in zicht niet meer kon ontkennen. Nu zit ik in traumatherapie. Dus pak het aan, dan kun je voor jezelf en je partner verschrikkelijke ellende voorkomen, en je op een gezonde manier hechten en met liefde seks hebben.

Hoi Anoniempje, knap dat je je verhaal doet en het is heel normaal dat het pas vele jaren later terug naar boven komt. Mijn feiten dateren van mijn 7 jaar en mogelijks tot 12, maar herinner me geen heel verhaal meer. Ik heb enkele beelden wel onthouden maar meer niet. Ik kon me staande houden omdat ik onbewust veel situaties wist te omzeilen maar als er een trigger was had ik last van Verstopte darmen. Tot 4 jaar geleden. Toen waren de triggers zo letterlijk dat lijkt lichaam niet meer wist terug te vechten. Dat was zo’n 30 jaar na de eerste gebeurtenis. Zo lang kan je er dus mee doorgaan maar na een tijd vraagt je lichaam echt om te stoppen en werk te maken van dat onverwerkte trauma. Je dient er echt gehoor aan te geven en waar nodig je te laten bijstaan door een psycholoog. Fijn dat je het je vriend hebt kunnen vertellen en dat hij het nodige begrip toont. Veel sterkte alvast. Het komt goed Liefs Emma

Ja, het zit zo diep. Het is dus niet verwerkt en meer vrouwen en mannen hebben of krijgen naar verloop van tijd last van dat wat hen is aangedaan, wat hen is overkomen. Je kunt het niet ontkennen en gaat voor een belangrijk deel je leven beheersen als je het niet verwerkt hebt. Iets wat ik je absoluut niet aanraad. Maak er werk van om dit te kunnen verwerken. Mogelijk is professionele hulp nodig. Een tip, bespreek het met je huisarts.

Allereerst wat fijn dat je je verhaal hier met ons deelt en vragen stelt. Het antwoord op je vraag; zat het dan zo diep? is denk ik; ja! Je lijf reageert niet voor niets op dit moment op deze situatie. Op het moment dat de grensoverschrijding plaatsvond, voelde het alsof je niet meer de baas was over je eigen lichaam. Je lichaam heeft dit moment wel opgeslagen. Waarschijnlijk is er nu een trigger, waardoor dit onverwerkte stukje naar boven komt. Dit kan heel goed zijn en kan op de meest onvoorspelbare momenten ineens bovenkomen. Wellicht kun je hulp zoeken om dit stukje bespreekbaar te maken? Sterkte en nogmaals fijn dat je het hier bespreekbaar maakt! Hartelijke groet, Jorien