Hoi allemaal.. 

ik ben een paar maanden terug op de verkeerde jongen gevallen. Het ging eerst allemaal goed maar toen spraken we met zn 2e af en begon hij aan mij te zitten overal waar ik niet wou en dat gaf ik ook aan en hij luisterde niet. Hij wilde steeds met me zoenen en ik wou dat niet, dat gaf ik ook aan maar hij bleef doorgaan tot ik dacht oke ik doe wel mee. 
Hij wou per se zien hoe mijn vagina eruit zag en ik wou dat niet en toen trok die gewoon mijn broek omlaag.. Toen werd ik boos en zei ik er wel Echt wat van, toen zei die sorry en dat het niet meer zou gebeuren en alles, ik was naïef en dom en ik geloofde dat. 
we spraken nog een keer af en deze keer ging tegen mijn zin in de hele tijd met zn handen in mijn broek en mijn handen op zijn kruis leggen. Ik werd weer boos en hij zei weer sorry sorry blablabla Nu zeg je misschien tegen jezelf van oke en toen was ze verstandig en zag ze hem niet meer? Maar nee ik was dom en ik geloofde hem weer. Deze keer ging die nog weer verder dan de vorige keer...
Hij begon me te vingeren terwijl ik dat niet wou en begon zijn broek uit te trekken hij dwong me hem af te trekken en ging op me liggen... ik probeerde eerst alles dat ie zou stoppen, ik schold ik sloeg ik deed alles. Uiteindelijk gaf mijn lichaam zich over en stopte ik met stribbelen, ik kon niet meer. 
ik ben daarna meteen naar huis gegaan en dacht eerst dat ik het gewoon moest laten gaan ‘Was ik wel duidelijk dat ik het niet wou?’ ‘Gaf ik hem niet indd de verkeerde signalen af?’  Ik ken mezelf en ik weet dat ik een vrij flirterig persoon kan zijn en gewoon grapjes maak over sex soms ook via bijv whatsapp gesprekken maar ik weet ook dat dat echt grapjes zijn maar misschien heeft hij het helemaal anders opgevat dus het moet wel mijn schuld zijn. Zo ging ik maanden lang door. Ik was mezelf niet, ik heb heel veel meegemaakt en ik was Al depressief en ik werd er alleen maar verder ingetrokken. Ook omdat ik me dus zelf verantwoordelijk voelde had ik hem niet meteen op alles geblokkeerd en bleef hij me appjes sturen met bijvoorbeeld dat als ik hem zou verwijderen hij zelfmoord zou plegen en allemaal dat soort dingen. Ik voelde me ontzettend schuldig tegenover hem for some reason en ik geloofde dat.. ik had het gevoel dat ik hem niet los moest laten. Maar daardoor deed ik alleen mezelf pijn. Ik begon panisch te worden op straat en angstig overal, ik haat het als iemand me aanraakt en schrik als iemand ineens naast me staat of opeens een hand op mn schouder legt. 
Ik woonde toen op een jeugdzorg instelling van trias en Ik heb het uiteindelijk verteld aan mn begeleiding en dat maakte het alleen maar erger. Dat zorgde voor nog meer dreiging nog meer spanning niemand die me wou geloven. 
ik voel me tot op de dag van vandaag schuldig tegenover deze jongen omdat ik weet dat hij het ook moeilijk heeft en heeft gehad en ik zeker weet dat hij een goed persoon kan zijn en dat gun ik hem alsnog zo erg.. Ik weet het allemaal niet meer