Waarom ik lotgenotencontact aanraad

Laat ik beginnen met het simpele voorbeeld dat mij geholpen heeft. Ik zat in een gewelddadige relatie en was inmiddels zover heen, dat ik geaccepteerd had dat dit het dan was. 

Ik kon niet meer zonder mijn relatie, maar deze reageerde frustraties en onzekerheid op mij af. Geweld was zo gewoon geworden als een gesprek, een wandeling of samen TV kijken. 

Daarnaast had ik alles wat ik hoorde over mijzelf als waarheid aangenomen, dat moest wel, anders werd de ander boos. En als het goed ging was ik de gelukkigste persoon op aarde. 

Ik kon dan alles aan, maakte lange dagen op het werk en iedereen was tevreden over mijn prestaties. Totdat ik weer eens thuiskwam, niet kon uitleggen welke route ik gelopen had en wie ik allemaal gesproken had. 

Want dan begon het met schreeuwen, urenlange verhoren tot diep in de nacht en geweld in alle vormen. Psychisch, fysiek en met middelen waar ik nog steeds niet over kan praten. 

Na vele keren in het ziekenhuis beland te zijn en therapeuten versleten te hebben ben ik zelf op onderzoek uitgegaan, want iets in mij bleef knagen of het wel allemaal zo normaal was. 

Ik kwam terecht bij een zelftest over narcisme en ik schrok mij rot, want alles wat ik te horen had gekregen van mijn relatie stond hier ook. 

Iets in mij bleef knagen of het wel allemaal zo normaal was.

Ik was dus een narcist, een egoïst die zo verliefd is op zichzelf dat anderen daaronder lijden. Tot en met extreme leugens en valse persoonlijkheden. 

Dit was voor mij een grote schok, want nu wist ik zeker dat het aan mij lag. Vervolgens wilde ik daar meer over weten, vooral hoe ik dit aan moest pakken, want ik moest veranderen zodat ik mijn relatie kon redden en weer een goede partner zou zijn. 

En toen gebeurde er iets vreemds. Ik kwam op een website met een verhaal over narcisten en hoe ze nooit zullen veranderen, omdat ze nooit de fout bij zichzelf zullen zoeken. 

Onderaan deze pagina stond een contactadres, waar je anoniem je verhaal kwijt kon. Ik heb erop geklikt en kwam terecht bij lotgenoten, net als ik zoekend naar antwoorden. 

En net als ik, wanhopig verstrikt in een relatie zonder uitzicht op liefde. Ik las de verhalen, de antwoorden en de discussies en vond ook contactadressen van slachtofferhulp en andere instanties. 

Ik had heel voorzichtig mailcontact met een hulpverlener, omdat ik wist wat er ging gebeuren wanneer mijn relatie hier achter zou komen. 

En opeens was er door al deze informatie, de opbeurende woorden van lotgenoten, de antwoorden en ervaringen een stukje besef bij mij gekomen. 

Het besef dat geweld niet normaal is in een relatie, het besef dat een ander jou niet mag dwingen om doodsbedreigingen en martelen normaal te vinden. 

Het gaf mij de kracht om het ongewone weer ongewoon te gaan vinden en voor mijzelf een plan te maken uit deze spiraal te stappen. Voordat het te laat was.

Hou vol en geef niet op. Iedereen heeft recht op liefde, dus jij ook.

De rest van mijn verhaal is een lange weg van opklimmen, jezelf weer leren waarderen en -nog steeds- angstaanvallen terug te krijgen.  

Maar deze doorsta ik, omdat een lotgenoot mij eens toevertrouwde: je hebt geen geweld verdiend, je hebt het gekregen, dus kun je het los laten en dat zal echt ooit gebeuren.  

Dus hou vol en geef niet op, iedereen heeft recht op liefde, dus jij ook.