Contact met lotgenoten is onbetaalbaar
Het contact met lotgenoten is onontbeerlijk voor je herstel. Ik kan dat zeggen omdat ik heb ervaren dat het daadwerkelijk zo is!
Nadat ik erachter kwam dat ik slachtoffer was van datingfraude, weigerde ik aanvankelijk alle hulp. De agente op het politiebureau die mijn aangifte had opgenomen, vroeg of ze mijn gegevens mocht doorgeven aan Slachtofferhulp Nederland. Daar stemde ik mee in. Maar toen ik werd opgebeld door een (overigens zeer aardig klinkende) meneer, heb ik die hulp afgehouden. Ik zei heel stoer: ‘Ik weiger slachtoffer te zijn!’ Waarom, vraag ik mij nu af. Het is lastig nog precies te weten hoe ik me toen voelde, want het is alweer acht jaar geleden. Maar ik weet nog wel dat ik dóór wilde met mijn leven, het zo snel mogelijk wilde vergeten! Naast de diepe schaamte dat ik zo stom was geweest veel (heel veel) geld te hebben gegeven aan een oplichter. En daar ging het mis. Ik slikte alles in. Praatte er met niemand over en ging weer daten, al was het dan wel via een andere datingsite! En ja, toen ontmoette ik zo snel een andere liefde dat ik dacht het allemaal achter me te kunnen laten. Eindelijk toch gevonden wat ik zocht: een nieuwe partner.
Ik zei heel stoer: ‘Ik weiger slachtoffer te zijn!’ Waarom, vraag ik mij nu af.
En ook dat ging mis, want ik had door dat wegstoppen van mijn gevoelens en er niet over te praten, inmiddels een trauma opgelopen. Alle pijn en verdriet ging vastzitten en zich wreken via allerlei lichamelijke klachten. En ook werd ik af en toe verschrikkelijk boos. Zo boos was ik in mijn hele leven nog nooit geweest. Ik schrok er zelf van! Dus echt gelukkig kon ik niet zijn. Maar dat dat allemaal te maken had met die datingfraude-ervaring van daarvoor, nee, dat inzicht had ik op dat moment niet echt.
Toen bedacht ik dat ik mijn afstudeerscriptie over datingfraude en zingeving moest doen. Het was allemaal zo lang geleden. Ik kon nu genoeg afstand nemen. Ik besloot een website te maken en op die wijze respondenten te zoeken voor interviews. Het leek me ook wel handig als ik dan in een lotgenotengroep zou gaan. Niet dat ik dat echt nodig had na al die jaren. Het was toentertijd zes jaar na dato. Ik kreeg eerst een intakegesprek met de begeleiders van de groep. Tijdens het gesprek voelde ik een raar kriebeltje in mijn keel. Hé, wat is dat nu?! Nou daar kwam ik na het gesprek wel achter. Ik heb vreselijk zitten huilen op de wc. Het luchtte me op, maar ik schrok er ook van. Oh jee, ik had het nog helemaal niet verwerkt. Toen begreep ik pas dat ik die lotgenotengroep ook en vooral voor mezelf nodig had.
Het was alsof ik in de spiegel keek.
De eerste keer dat we elkaar ontmoetten, was ik best een beetje gespannen. Hoe zouden die anderen zijn? Zouden ze zielig gaan doen? Daar heb ik een hekel aan…Maar nee, het was alsof ik in de spiegel keek. Allemaal leuke vrouwen, sociaal, lief, empathisch (onze valkuil) en met humor. We hebben heerlijk gelachen, maar ook traantjes weggepinkt. Het was een zware tijd, maar broodnodig voor mijn herstel. We hebben eveneens een appgroep, maar daar hebben we na die zes bijeenkomsten amper nog gebruik van gemaakt. En dat is in mijn ogen een goed teken. Ik kon in elk geval toen pas echt verder met mijn leven.
Nou had ik niet eerder in een lotgenotengroep kunnen zitten, want ik zat in de eerste lotgenotengroep van datingfraudeslachtoffers. Zó fijn dat die groep er is! Maar soms moet je wachten tot er genoeg deelnemers zijn, en dat is zuur. Gelukkig kun je dan via de online community contact met lotgenoten hebben. Maar echt: meld je aan voor een lotgenotengroep want dat heeft een helend effect. Je ervaart dat je niet alleen staat en je kunt je verhaal kwijt bij de enige mensen die het echt snappen! Die her- en erkenning is het mooiste geschenk dat je in en van de groep krijgt. Het is onbetaalbaar!.