1987, ik was 10 jaar. Mijn vader pleegde zelfmoord. Ik was in de war. Ik vond het helemaal niet zo erg dat hij er niet meer was. Vanaf het moment dat ik hoorde dat hij dood was, realiseerde ik me dat er eindelijk rust zou komen voor ons hele gezin. Het verwarrende was alleen dat mijn familie mij zei dat ik best verdrietig mocht zijn. Hij was tenslotte altijd ontzettend lief voor mij geweest en anderen waren misschien wel boos op hem, maar ik mocht echt wel verdrietig zijn.
Maar, ik was helemaal niet verdrietig. Ik was een in en in slecht kind, omdat ik niet verdrietig was. Niemand mocht weten dat ik niet verdrietig om hem was. Dan zouden ze denken dat ik gek ben en zouden ze me misschien wel weg sturen.
Ik ging terug naar school, en dacht “gewoon” zo min mogelijk over mijn vader na. Soms kwam het gevoel wel omhoog dat ik een slecht kind was, omdat ik hem niet miste. En soms kwam het besef wel omhoog dat het raar was dat ik helemaal niets voelde betreffende wat dan ook, maar dat drukte ik gewoon weer weg. Seksueel misbruik had bij mij niet plaatsgevonden. Ik was zijn lieveling, een verwend nest en moest gewoon niet zeuren.
Ik ging naar de middelbare school en was een “heel gewoon” kind. Als de les begon voelde ik altijd opluchting, want dan kon ik me terugtrekken in mijn eigen wereldje. Hoefde ik niet te doen alsof er niets aan de hand was.
Na de middelbare school wilde ik gaan studeren voor maatschappelijk werkster. De periode van deze opleiding was zeer stressvol, omdat allerlei herinneringen naar boven kwamen, die ik door middel van vermijding en dissociatie weer net zo hard wegstopte. Daarnaast wilde mijn moeder dat ik op mezelf ging wonen, zodat zij kon samenwonen met haar vriendje. Ik was 17, doodsbang, maar moest niet zeuren. Mijn moeder had ook wel lang genoeg voor mij gezorgd, toch? Gelukkig dacht mijn zus daar anders over en nam zij mij in huis. Ik ging veel stappen, werken en leefde op koffie en sigaretten. De opleiding kapte ik na een jaar af. Mijn zus had mij ondertussen al wel verteld dat mijn vader haar, mijn andere zus en diverse andere vrouwen seksueel had misbruikt. Maar, zei ze daarna gauw, ik moest daar maar niet te veel over nadenken, want hij was lief voor mij geweest.
Ik besloot te stoppen met mijn opleiding en ging werken. Ik kreeg een relatie. Het lichamelijke deel hiervan vond ik niet prettig, maar hoorde er nou eenmaal bij. Ik moest maar gewoon niet zo zeuren en normaal zijn. Gevoel uitschakelen. Na verloop van tijd kochten mijn vriend en ik een huis en kregen we kinderen.  Prachtig om kinderen op deze wereld te mogen zetten, maar ook een enorme zorg. Ik moest ze beschermen! In de eerste jaren van mijn zoon ging het nog wel, maar mijn dochter wilde ik helemaal het liefst bij me houden. Gelukkig kon ik het wel aardig relativeren, maar het zorgde voor een continue interne strijd.
2014, ik besloot dat het tijd was om eindelijk te kiezen voor therapie. Al heel lang, eigenlijk al heel mijn leven wist ik dat er iets mis was. De chaos in mijn hoofd werd steeds sterker. Ik had er echt heel erg last van en ik wist wat het was. Ik had ADD!
Tijdens het intakegesprek bij de psychologe moest ik iemand meenemen die mij goed kende als kind. Ik nam mijn zus mee. Tijdens deze intake vernam ik van mijn zus dat mijn vader mij een week gevangen heeft gehouden in de laatste maanden voor zijn dood. Mijn moeder vluchtte op een nacht met mijn zus. Ik sliep, maar mij konden ze ook wel laten liggen, want hij zou mij toch niets doen. Ik kon me dit niet herinneren. Gevangen? Ik? Jemig, complete ontregeling. Gelukkig was ik goed in wegstoppen! Binnen enkele minuten was ik weer onder controle.
Het eerste jaar van de therapie ging voornamelijk over de chaos. De psychologe begon heus wel eens over seksualiteit, maar dat was voor mij geen optie. Tot ik in contact kwam met een andere psychologe. Bij de eerste kennismaking dacht ik direct; “bij jou kan ik dit.” Wat ik bij haar precies ging kunnen wist ik niet, maar ik was enorm opgelucht. Ik deed groepstherapie met mindfullness. De mindfullness hielp mij aan de ene kant enorm met mijn chaos. Aan de andere kant moest ik ontdekken dat die chaos een functie had en kwam op een dag,  terwijl ik op de bank ging zitten, plotseling mijn eerste beeld omhoog. Dat beeld was, ik onder de douche met voor mij een grote zwarte vlek. Het was heel eng. Het heeft een week geduurd voordat ik durfde toe te geven aan mezelf wat ik zag. En daarna nog een week voordat ik mijn psychologe durfde te vertellen wat ik zag. Ik wist wel dat als ik het haar zou vertellen, dat ik er dan voor koos om “het kastje in mijn hoofd” echt te openen. Dan zou de therapie veranderen.
Doodeng, maar ik heb het gedaan. De ene na de andere herinnering begon zich te ontrafelen. Van een heel klein bang meisje tot aan de dood van mijn vader. De week dat hij me gevangen had genomen was afschuwelijk. Familie heeft toen ook politie gestuurd om ons te checken, dit kan ik nu ook wel weer zien. De herinneringen toelaten was heel moeilijk, maar gaf ook rust in mijn hoofd. Ik huilde veel, ik moest echt ergens doorheen. Helaas moest ik me hierdoor wel ziekmelden bij mijn werkgever. Mijn werkgever legde druk op mij, wilde dat ik weer aan de gang ging. Hierdoor kreeg ik steeds meer paniekaanvallen. Toen ze dit zagen, wilden ze dat ik akkoord ging met ontslag, na 12 jaar goed functioneren. Dit heb ik uiteindelijk gedaan, voor mijn eigen gezondheid. Ik heb hier overigens voor mezelf geen spijt van, ik realiseer me nu dat ik daar eigenlijk al langer niet op mijn plek zat.
Nu zit ik in de WW en ben ik op zoek naar mezelf. Langzaamaan verander ik van die persoon die ik dacht te MOETEN zijn, naar diegene die ik wil zijn. Vijf jaar ben ik al bezig met therapie, misschien komt er nog wel vijf jaar bij. Het zij zo, de chaos in mijn hoofd is al vele malen minder en ik durf al steeds vaker vanuit mezelf te leven. Dat is alles waard!
Mijn verhaal gaat over het verdringen van traumatische herinneringen. Ik heb lange tijd een stemmetje in mijn hoofd gehoord wat mij zei dat ik het verzon. Bij ieder beeld, iedere herinnering die naar boven kwam, kwam ook dat stemmetje. In de lotgenotengroep waar ik deel aan heb genomen merkte ik dat wij allemaal last hadden van dat stemmetje.
Vorige week ben ik geopereerd. Na de operatie had ik een katheter nodig om te plassen. De handelingen die de zuster deed, riepen voor mij veel oud leed op. Het was een akelige ervaring. Eenmaal terug op de gewone ziekenhuiskamer, was deze ervaring weg. Ik wist niet meer dat dit gebeurd was. Ik moest die middag wel heel veel huilen en voelde veel angst. Uiteraard was ik daardoor weer boos op mezelf, zwak, ik leer het ook nooit, etc etc.
Een week later kwam deze nieuwe nare ervaring ineens terug. Dit is dus echt iets van mij. Akelige ervaringen delete ik “gewoon”. Ik hou er wel last van, in de vorm van lichamelijke spanning en emotioneler dan anders. Maar de ervaring is weg. Door deze recente ervaring is mijn “ik verzin het-stemmetje” weg. Ik merk nu dat dit stemmetje ook een functie had. Het hield de ervaringen net wat verder weg, het beschermde mij. Nu voelt het echt anders. Seksueel misbruik is mij overkomen, of beter gezegd aangedaan, en ik mag dit erkennen voor mezelf. Hoe verdrietig ook, het is goed dat het stemmetje weg is. Weer een stapje dichter naar acceptatie en mijn verdere leven.