Het deed me toch niks!

Het deed me toch niks!
Tot nu ruim een jaar geleden mijn zus mij tijdens een gezellig weekend vroeg of ik op de hoogte
was van seksueel misbruik in de tijd dat ik op kostschool zat. Toen ik ja knikte vroeg ze door, “Heb
jij daar zelf mee te maken gehad?” Mijn antwoord was “ja” . Er viel een doodse stilte.
Aan mijn echtgenote wed gevraagd: 'Wist jij er van?” “Nee” antwoordde ze, “maar nu vallen er wel
een aantal dingen op hun plek.”
Waarom zou ik het misbruik langer voor me houden? Ik had toch er toch geen last van en de dader
is toch gestraft. Het is prima zo. Het is toch 56 jaar geleden. Waarom maken anderen daar zich nu
nog druk over?
Maar de ijzige stilte op dat moment en de reacties van mijn echtgenote en familie daarna, kon ik
negeren. Op het internet ben ik gaan zoeken. Steeds met het idee bevestigd te willen worden dat
het niet zo erg is en dat het allemaal wel meevalt. Ik vulde een vragenlijst op het internet in. De
uitslag bevestigde niet wat ik graag wilde geloven. Na weken van wikken en wegen, slecht en
onrustig slapen, nachtmerries, zwaar vermoeid, toch maar verder kijken. Waar kan ik de
bevestiging krijgen dat er niets aan de hand is? Dat ik overdrijft en anderen zich niet zo druk
moeten maken. Ik heb het toch verwerkt, ik heb er geen last meer van.
In mijn verdere zoektocht op het net kom ik bij de site van “Verbreek de Stilte”. Ik stuur een mailtje
en krijg een algemeen (voor mijn gevoel) mailtje terug met een verwijzing dat ik een afspraak kan
maken. Zal ik het doen? Na een week van twijfelen heb ik toch een mailtje gestuurd en snel volgde
een reactie om een afspraak te plannen. In het telefoontje vraag ik of het zinnig is dat mijn
echtgenote meekomt. Dat is prima, wordt zelfs aanbevolen.
Nog geen jaar geleden had ik de afspraak. Mijn agenda voor het gesprek: zeg dat er niets aan de
hand is, dat het wel meevalt. Zo nodig, kun je mij een tip geven waar ik terecht kan voor hulp?
Met zweet in de handen en een “vol” hoofd ben ik het gesprek ingegaan.
Begripvol werd op een subtiele wijze mij duidelijk gemaakt dat ik in mijn doen en laten een andere
boodschap uitzond. “Ja, ja, deze manier van reageren herken ik bij veel mensen tegen die
seksueel misbruikt zijn.
Opmerkelijk is dat ik aangeef dat ik met seksueel misbruik te maken heb gehad, maar dat ik niet
kan zeggen, ook niet tegen mijzelf, wat er heeft plaatsgevonden.
Door de aardige mevrouw van “Verbreek de Stilte“ kan ik er niet langer langs. Het is dus zo, en wat
nu? Zij begint over een lotgenotengroep. Dat gooi ik meteen ver weg. Ik wil raad in wie mij nu
verder kan helpen. Al mijn bezwaren en weerstanden worden serieus onder de loep genomen en
er blijft niet veel over. Ik kan er thuis over nadenken.
Ook krijg ik de bevestiging dat het erg goed is dat ik de stilte heb verbroken. Ze moedigt me aan
daar vooral mee door te gaan. Ho, ho, ik moet daar wel klaar voor zijn. Ik wil de regie houden over
mogelijke reacties. Ook hier krijg ik de handen niet voor op elkaar: ik kan de reacties van anderen
niet bepalen. En, ik hoef me niet te schamen voor wat mij is misdaan!
Doodvermoeid en met een nog voller hoofd zijn we huiswaarts gegaan. Wel met het vaste
voornemen door te gaan met de stilte te verbreken. Eerst onze zonen en hun vrouwen dan mijn
broers en zussen met hun partners en de familie van mijn echtgenote. Doodvermoeiend waren de
gesprekken, maar wat heeft het veel opgeleverd! Veel begrip, betrokkenheid en steun om
vervolgstappen te zetten.
Ook heb ik snel laten weten dat ik aan een lotgenotengroep wilde deelnemen. Wat was en ben ik
nog steeds blij die stap gezet te hebben. Daar heb ik veel mee gewonnen al is het een begin.
Thomas.
70 jaar

https://community.slachtofferhulp.nl/ervaring/Het_deed_me_toch_niks