Ik weet niet goed hoe ik mijn verhaal moet starten, wat ik wel weet is hoe het is begonnen. Het begon namelijk met een hechte vriendschap, zo eentje waar je altijd als er iets is bij de ander terecht kan. We werden steeds hechter tot we zelfs een punt bereikte waarbij hij mij meer vertelde dan zijn eigen vriendin. Het ging super goed tussen ons en ik had het gevoel dat wat er ook zou gebeuren niks ons uit elkaar zou kunnen krijgen. Helaas was dit gevoel niet juist. We zijn een paar jaar lang heel close geweest, het was soms wel vreemd omdat hij mij ‘wel leuk’ vond. Voor mijn gevoel konden we ondanks dat feit gewoon vrienden blijven en dat vond hij ook wel. Op een gegeven moment was ik een middagje bij hem om even bij te kletsen zonder het gedoe van andere mensen eromheen. Het was heel gezellig, hebben gewandeld in het park veel gekletst niks anders dan normaal. Hij begon me een beetje te plagen en ook dat was iets wat niet anders was dan anders. Maar toen opeens zoende hij mij, ik had het niet verwacht en schrok nogal. Na deze middag hebben we het er veel over gehad en probeerden het achter ons te laten maar iets tussen ons voelde nu anders. Ik bleef maar tegen mezelf zeggen het is maar een zoentje het is niet zo erg. Er is daarna veel veranderd in korte tijd. Maar het eindigde met ons in een soort van relatie, maar niet een echte. We deden vaak dingen die ik eigenlijk niet wou maar dan zei hij weer iets waardoor ik het alsnog deed. Het deed vaak pijn en ik was bang. De ene keer was het minder erg dan de andere maar vaak zei ik zullen we douchen om te zorgen dat ik het bed kon ontwijken. Natuurlijk was het fout van mij dat ik met hem bleef afspreken maar ik wilde de vriend die ik eigenlijk al was verloren niet kwijt. De laatste keer dat ik met hem had afgesproken was bij mij, ik woonde toen net op mezelf. Ik was best zenuwachtig en ik herinner me nog heel goed dat hij voor de avond echt begon tegen me zei, ‘vanavond doen we het gewoon het maakt me nu niet meer uit’ hij zei dit alsof ik geen keus had wat er die avond zou gaan gebeuren alsof hij ooit echt rekening had gehouden met wat ik wilde. Later die avond begreep ik ook dat het wel erger was dan de keren ervoor, ik was bang het deed pijn en er was niks wat ik kon doen. Ik kon me wel bewegen maar dat maakte voor hem niks uit en deed voor mij meer pijn. Later die week belde hij me op om te zeggen dat we zo echt niet meer verder konden. Ergens vond ik het naar dat hij me belde om zoiets zomaar te zeggen, na alles wat ik had geprobeerd om hem niet kwijt te raken. Aan de andere kant ben ik denk ik nooit meer opgelucht geweest dan op dat moment.

Na dit alles voelde mijn leven best raar, ik was mijn maatje kwijt mijn lichaam voelde alsof het de mijne niet meer was en ik wist niet goed hoe ik er mee om moest gaan.

Later leerde ik een jongen kennen, ik vond hem erg leuk maar vond dit een lastig gevoel na alles wat er was gebeurd. In het begin had ik hem niks vertelt, ik had tenslotte niemand iets vertelt dus waarom zou ik? Ik merkte al vrij snel dat dit niet zou werken, want na de seks ook al deed het me nu geen pijn kroop ik weg of moest ik huilen. Hij vroeg me wat er was en ik durfde niet te antwoorden. Uiteindelijk werd het erger en moest ik mijn verhaal wel vertellen. Het voelde zo ontzettend goed om het eindelijk met iemand te kunnen delen. Nu bijna acht maanden nadat we een relatie kregen zijn we nog steeds samen, ben ik niet meer bang, heb geen paniekaanvallen meer en heb bijna geen last meer van nachtmerries. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat ik er zo snel zo goed bovenop zou komen en dat alleen maar door iemand in vertrouwen te nemen.  Wat ook heel erg heeft geholpen waren jullie verhalen en daar ben ik jullie ontzettend dankbaar voor. Daarom vertel ik nu ook mijn verhaal, in de hoop iemand ermee te kunnen helpen om te laten zien dat je niet alleen bent. Want dat is hoe ik me voelde maar nu niet meer. Bedankt.