7 maanden geleden, begin september.. ik kwam thuis na mijn 3 weken vakantie bij een b&b in Limburg.. ik had het erg naar mijn zin gehad en ben nog als afsluiter met mijn ouders en broer wezen uiteten ook om mijn 21e verjaardag te vieren en nog bij mijn beste vriendin geweest, was ontzettend verwend door haar met kado's. En daar ging ik.. het "normale" leven weer in. Ik woonde toen begeleid.. het leven was voor mij al geen makkelijke opgave mede door Complexe PTSS. Die avond na het thuis komen kwam een jongen van de groep waar ik woonde naar mij toe.. ik had hiervoor nauwelijks contact met hem maar hij zei mij dat hij mij erg "gemist had" en nog meer lieve woorden. Dezelfde avond had ik een relatie met hem..

Wat ik me herinner is dat ik er erg tegen op zag om naar huis te gaan, het voelde niet oke maar ik kon het niet plaatsen.. misschien was het niks maar ik vertrouw altijd erg op mijn gevoel.

In het begin was het leuk..we deelde gedachten van hoe ons huis eruit moest gaan zien, hadden goede gesprekken, speelde samen games en ik had erg goed contact met zijn moeder.. vooral ik was tegen hem erg open over wat er allemaal gebeurd was in het verleden, achteraf.. wist ik niet eens de helft van hem.

Wat ik wel wist en merkte dat ook hij een flink verleden had maar die had ik ook en ik accepteerde hem volledig.. maar toen kwamen er scheuren:

Hij was bekend met ernstige psychoses en hij kreeg er een met mij verkeerd in zijn systeem.. hij vertrouwde mij niet meer en begon mij geestelijk en fysiek te mishandelen. Ik mocht niet meer weg, ik mocht alleen nog boodschappen voor hem doen.. hij durfde nooit naar buiten. Was ik te lang weg naar zijn idee? had ik heel de avond, heel nacht tot de volgende ochtend 7 uur ellende. En eerlijk, ik genoot van het buiten zijn.. te wandelen, bellen met mijn beste vriendin en gewoon even vrij zijn .. dus ik bleef vaak wat langer weg dan nodig

Op ten duur had ik mijn eigen ruimte niet meer en moest ik steeds vaker tegen mijn zin in seksuele handelingen doen.. en alsnog stelde ik hem gerust als hij paranoïde was of last had van waanideeën en dan wist hij het weer goed te maken met lieve woorden. Zo kreeg hij het voor elkaar dat ik alles accepteerde en steeds mijn grenzen verlegde..

Eind december liep het helemaal uit de hand.
We kregen een heftige ruzie waarop hij mij die avond bruut en afschuwlijk verkrachtte.. ik voel zijn handen nog om mijn nek, voel de pijn en zie het mes nog voor me. 

Hij is na dit incident gaan game en heeft die nacht gewoon naast me geslapen.. en ik kon alleen maar denken: ik ga nu dood. 

Hij maakte het vervolgens uit.

Ik heb 31 december mijn trauma therapeut opgebeld.. ik wist zelf geen eens dat wat er was gebeurd zo verschrikkelijk was. Hij had van zijn waarheid, mijn waarheid gemaakt.. ik dacht niet meer voor mezelf en maakte mijn keuzes niet meer zelf, dat deed hij. Ik was 45 minuten aan het woord waarop mijn therapeut even stil was en mij vertelde dat ik verkracht was.

Ik weet dat er die avond contact is opgenomen met slachtofferhulp en ik alleen oud en nieuw heb gevierd, veel contact heb gehad met slachttofferhulp, veel heb gehuild, moe en kapot was.


Rare weken volgde.. keuze maken uit aangifte doen of niet ( uiteindelijk aangifte gedaan) Onderzoeken, gesprekken en goede vrienden en naaste inlichten

Het proces is nog in volle gang en ik woon niet meer op de plek waar het is gebeurd.. en alsnog overal waar ik ga heb ik het gevoel dat hij er is, en ik me alleen veilig voel als ik alleen ben in mijn slaapkamer onder de dekens met een goed boek en een ijskoffie naast me..

Alleen, met mijn eigen gedachtes en waarheid.

Wat mooi is, is dat mijn lichaam nog steeds overeind staat.. mijn ogen de mooie natuur zien, mijn oren alle steun horen, mijn neus de lekkere geur van rozen ruikt, mijn mond alle lekkere dingen kan proeven, mijn handen kunnen schrijven en ik mezelf liefdevol kan aanraken, mijn benen mij overal brengen en mijn huid mij beschermd..

Ik kan goed gemutst wakker worden maar 10 minuten later weg willen duiken in een hoekje, schreeuwen en huilen.

Ik kan rustig op de bank zitten en lachen, gieren, brullen maar dan niet veel later uit paniek moeten overgeven

Zo zing ik niet meer heel de dag door en ben ik mezelf een beetje kwijt..

Maar ik ga wel door.. door voor het moment dat ik elke nacht weer vredig in slaap kan vallen, weer liefde kan delen en voelen, weer mijn eigen waarheid en gedachten heb.. weer kan genieten, van mezelf ♡

Ik ervaar heel veel steun van mijn casemaneger, slachttofferhulp en de politie.. heel erg bedankt ♡