Ik had dit al eerder geschreven, maar toen ik het wilde posten was het weg. Dus nogmaals.

Hoi lezer(es),

Ik ben nieuw hier en ik wil graag mijn verhaal van mij af schrijven. Ik heb dat zelf al ontzettend vaak gedaan voor mezelf. Maar ik heb behoefte om mijn verhaal te delen onder lotgenoten. Ik ervaar weinig steun vanuit mijn familie. Zij zwijgen erover, waarschijnlijk omdat ze het te moeilijk vinden.

Ik had sinds ongeveer 5 jaar geleden een jongens-vriend. Ik vond hem wel aantrekkelijk, maar hij was heel intens, heel direct en recht voor zn raap. Ik vertrouwde hem. We hadden af en toe contact via whatsapp. Prima. Ik was wel geïnteresseerd in wat hij zoal deed. Ik was een beetje aan het aftasten wat ik van hem vond. Hij was wel 9 jaar ouder dan dat ik ben, dus dat hield ik altijd wel in mijn achterhoofd. 

Ons contact intensiveerde nadat hij een ongeluk had gehad. Een jaar later hadden we nog redelijk veel contact. Ik zat niet lekker in mijn vel en in die tijd overleed ook mijn oma plotseling. Dat was een heel trauma op zich, want ik was de eerste die mijn oma vond nadat zij een hersenbloeding had gehad. Ze was buiten bewustzijn en ik heb op adrenaline 112 gebeld en hulp ingeschakeld. 

Na deze gebeurtenis bleef ons contact erg veel. Ik voelde mij eenzaam, was gaan studeren in een nieuwe stad, ver weg van mijn oude, vertrouwde dorpje. Dus ik vond het contact wel prima. 

Toen ging er een jaar voorbij waarin ik psychisch door een heel diep dal ging. Ik wilde niet meer verder, ik had flashbacks naar het trauma van oma, ik probeerde te settlen in de nieuwe stad en ik probeerde mijn propedeuse te halen. Om met alles om te kunnen gaan begon ik met am. Ik had na de eerste keer al spijt, maar het luchtte zo enorm op, voor even, dat ik er mee door ging. En dan wordt het een verslaving. 

Mijn zelfbeeld kelderde, of eigenlijk: dat was nooit helemaal goed geweest want op de basisschool werd ik al gepest omdat ik 'anders' was. Ik twijfelde aan alles. Ik probeerde iedereen en alles aan te klampen om hoop te krijgen en een beetje positiviteit. Maar na een tijdje kwam ik tot de conclusie dat mensen je alleen maar teleur kunnen stellen. Op studie ging alles prima, niemand merkte iets van mijn struggles. 

Toen was het 28 januari 2019. Ik had tentamenweek en ik had een hele belangrijke verdediging van een assessment gehad. Hij, die vriend, had het weekend ervoor ge-appt met de vraag of hij kon blijven eten 's avonds. Prima, maar als je maar direct erna opdondert want ik heb tentamens. Daar was hij oké mee, want 'de nachten zijn niet zo lang met een ziek kind'. Ja.. ondertussen was hij getrouwd en had hij een kind van bijna 1. Afspreken deden we wel vaker, dus ik vond het goed. Hij was ook al vaker op mn studentenkamertje geweest. 

Maar toen ging het anders. Hij zei zelf dat hij moe was en niet goed in zn vel zat en blablabla... (Achteraf dan hè)

We hadden gekletst. Ik was ontzettend open geweest naar hem. Hij ook. En toen vroeg hij of ik naast hem kwam liggen op de grond. Ik was meteen bang, op mn hoede, maar deed het wel. Want waarom zou ik het niet doen? Ik vertrouw hem toch? Anders ruikt hij onraad en ik vind onze vriendschap waardevol. Wel een beetje héél veel van het goede, maar dat hoort gewoon bij hem.

Dus ik lag naast hem. Ik was moe, herinnerde een moment met (overleden) oma en was niet helemaal aanwezig. Hij probeerde mijn aandacht te trekken. Maar daarna zat hij aan mijn borst(kas) en hals en 'cheek'/wangen(?). Liever niet dacht ik. Maar prima, blijkbaar hoort dit bij een vriendschap.

Daarna stonden we tegenover elkaar, hij deed mijn vest uit. Ik dacht: o hij wil even controleren hoe het gaat met de am. Oké, dat wil ik wel. Maar hij controleerde niks. Daarna gaf hij een knuffel. Hij tilde mij op, maar dat wilde ik niet! Ik verlamde van angst/schrik. en hij zette mij neer. Ik was beduusd. maar hij ging door. Trok mijn hemd uit mn rok en verdween zo met zn handen onder mijn kleren. Zonder enige aarzeling...!! Ik stond verlamd van angst tegenover hem. Dit meende hij toch niet echt? Dit gebeurde echt niet?!? Maar jawel... helaas was het wel waar. een realiteit. Ik wilde weg, ik wilde los uit deze armen. Maar hij begon me te zoenen, hij schuurde tegen mij aan, hij genóót van mij... Hij ging los. Hij ging maar door en door en ik ging mee. Ik was zó bang om er tegenin te gaan. Want wat zou er dan wel niet gebeuren. Ik vertrouwde hem niet meer. Bang dat dit zn ware aard was. Dat dit zn enige doel was in het afgelopen jaar. Hij wilde mijn rok nog verder naar beneden doen. O wat vernederend.. Moet ik dan zijn broek los maken? Wil hij dat? Nee dat ga ik echt nóóit doen. Ik ben hier niet, ik doe hier niets. Maar shit, je bent wel hier. En alleen jíj kan hier verandering in brengen!! DOE IETS. 

'Stop'. 

En hij stopte. Wat een opluchting, maar wat een verdriet, wat een angst. Dit had niet mogen gebeuren. Hij besefte dat ook maar al te goed. Bij de deur zei hij sorry.  

En o.. wat hoopte ik dat ik het na een week vergeten kon zijn.. Dat ik zelfs misschien weer contact met hem zou opnemen, want nu raakte ik in een isolement, waarin ik alleen studiegenoten zag. Maar daar had ik geen contact mee.

Maar da was nie..

Nu, 1 jaar en 2 en een halve maand verder, en ik heb eindelijk, door middel van emdr, de gebeurtenis enigszins kunnen 'afsluiten'. Het lijkt niet meer of ik nog in dat moment zit. Maar het moment is verleden tijd. Eindelijk. Nu komt er een nieuwe periode waarin ik een soort manier moet/wil vinden om er mee om te gaan. Hoe zorg ik ervoor dat het regelmatig bespreekbaar blijft, maar ook dat ik de ruimte die ik nu voel ontstaan in mn hoofd goed in kan zetten. 

Ik ben blij dat ik stop heb gezegd. Ik moet er niet aan denken wat er anders was gebeurd...

Thanks voor het lezen. Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.