Angst na datingfraude

Een stuk over angst na datingfraude in deze angstige Coronatijd. Wat een datingfraude-ervaring met je kan doen jaren nadien.

Angst

In deze Coronatijd zijn veel mensen bang. Bang om ziek te worden, bang om te sterven. Angst is ook een ‘hot item’ voor mij sinds de oplichting. Na de oplichting ben ik snel in een nieuwe relatie gerold. Veel te snel zeg ik achteraf. Maar ja, ik zocht veligheid en geborgenheid.  Na die traumatische oplichtersperiode was ik beschadigd. Mijn zelfvertrouwen had een enorme deuk opgelopen (hoe kon ik nou zo stom zijn?!) en ik was het liefst thuis. Ik heb me jarenlang zo ongeveer opgesloten in mijn (nieuwe) thuis in Groningen. ’s Nachts werd ik zwetend en met hartkloppingen wakker: ik had wat je noemt last van ‘traumatische angst’. Dat was verschrikkelijk en had ermee te maken dat ik mijn trauma, wat die oplichtingstijd voor mij was geweest, voor me hield. Ik praatte er niet over en droeg een geheim met me mee. Ik werd ziek en ging met hulpverleners praten. Mijn ervaring met hun was dat ze er niet goed raad mee wisten. Ze kenden het fenomeen datingfraude wel, maar in feite werd ik niet gehoord. Er was een psychologe die per se het geldbedrag wilde weten dat ik had weggegeven/ geleend! Dat schoot bij mij verkeerd en riekte naar nieuwsgierigheid! Wat maakte dat bedrag nou uit? Het ging erom dat ik totaal kapot was gemaakt en niet goed kon functioneren. Ik werkte in die tijd niet en kon met moeite studeren. Mijn concentratie was slecht en ik was ook doorlopend zo moe. Uiteindelijk werd ik alleen maar zieker. Bij een traumatherapeut ben ik pas vooruit gekomen. Zij liet mij inzien dat eerdere trauma’s uit mijn kindertijd de oorzaak waren van hoe ik mij na mijn scheiding had opgesteld en waarom die oplichter zo’n vat op mij kon krijgen.Tevens ben ik in een lotgenotengroep gegaan en heb de relatie beëindigd. Vervolgens ben ik weer op mezelf gaan wonen en ben weer iemand tegengekomen (zonder te zoeken). Maar nu komt het: ik ben nog steeds heel angstig. Gaandeweg wordt het mij duidelijk dat die oplichting en de daaropvolgende slechte relatie mij dermate hebben veranderd dat angst mijn leven beheerst. Niet dat ik daar bewust voor kies, maar elke keer en dan met name in de relatie ben ik bang! Bang dat hij mij gebruikt. Bang dat hij mij niet serieus neemt. Bang om weer alleen te moeten zijn. Vanuit die angst ga ik met regelmaat ‘flippen’. Ik ben dan totaal overstuur en heb depressieve neigingen. Ik voel me weer totaal op mezelf teruggeworpen, zoals na de ontdekking van de datingfraude.Voor mij hoeft het dan niet meer. Ik denk dan: hoe  lang moet ik nog leven? Was ik maar dood. Ik hoop dat ik niet oud word. En meer van dat soort gedachtes. Is dat niet verschrikkelijk? Het is heus niet dat ik die gedachtes doorlopend heb, want dan zou ik mijn werk als juf niet kunnen doen. Maar regelmatig slik ik een pilletje als ik weer uit mijn doen ben. Wanneer het mij allemaal overweldigt.

Het goede nieuws is dat het langzamerhand beter gaat met mij. Ik heb steeds meer ups en dan ben ik weer blij en gelukkig. Ik kan ook echt weer genieten van de kinderen op school, de ontluikende natuur, enzovoorts. Maar de liefde blijft moeilijk voor mij. Ik ga weer her-ensceneren. Verval weer in oude patronen. Mijn emoties gingen bij de oplichter van hemelhoog tot heel diep. En dat heb ik nu nog steeds: ik ben heel blij met nieuwe partner, maar wanneer hij iets ‘triggert’ dan ben ik weer vreselijk boos en verdrietig. Oftewel: de balans is nog een beetje zoek. Ik schaam me ervoor ook al ben ik eigenlijk slachtoffer. Maar dat wil ik liever niet zijn. Ik wil verder met mijn leven, gelukkig zijn. En dat lukt, zoals gezegd, steeds beter. Maar het blijft hard knokken, die weg terug.

Ik zou graag van jullie horen of jullie jezelf in mijn verhaal herkennen? Ben je ook nog vaak angstig? Heb je ook die nachten gehad waarin je doodsbang wakker werd? Is een nieuwe relatie ook voor jou soms confronterend?