Weduwe en alleenstaande moeder
Naast dat ik 3 jaar geleden weduwe werd, werd ik ook alleenstaande moeder. Mijn zoontje was toen 1 jaar en 3 maanden. Inmiddels gaat hij langzaam richting de 4,5 en doe ik het al langer alleen dan dat mijn man en ik het samen hebben gedaan.
Het alleenstaande moederschap valt mij soms erg zwaar. De zomervakantie is voorbij, dus hij gaat weer naar school. Sinds hij op school zit, heb ik ook wat meer tijd voor mezelf en dat is soms best nodig. Maar het feit dat je het allemaal alleen moet doen, is soms echt pittig. Je krijgt in je eentje alle brutaalheid over je heen. Je vangt als het ware alleen alle klappen op. Dit klinkt misschien mega overdreven, maar je bent wel altijd papa en mama in één. Ik merk dat ik vaak moe ben. Moe van het corrigeren, van de boze blikken.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben onwijs dankbaar dat ik een gezond kind heb. Mijn man zie je zo terug in hem. Alleen dat ik alles alleen moest doen, had ik niet voorzien. Regelmatig krijg ik de vraag: krijg je hulp? Nou, vaak niet. We zijn 3 jaar verder en het is steeds minder. Ik vind het al lastig om hulp te vragen, en als ik het dan doe, gaat het met een zucht en een steun of kan het niet, om welke reden dan ook.
Ik ben moe!
Zijn er alleenstaande ouders die dit herkennen? En het schuldgevoel? Want ik wil me zo niet voelen naar mijn zoontje toe. En ik ben dankbaar dat ik hem elke dag mag meemaken, terwijl zijn vader dat niet meer kan. Maar ik vind het wel echt zwaar.
Liefs van mij
5 Reacties
Ja ik herken jou verhaal heel erg.
Mijn vriend is vorig jaar overleden, mijn dochter was toen 11 maanden en was 7 maanden zwanger van onze zoon.
Nu een jaar verder, dochter nu 2 jaar en zoon 9 maanden.
En ik vind het soms ook zwaar, ik hou tot de maan en terug van de kids, maar af en toe ff paar dagen uit logeren bij opa’s en oma’s is toch wel ff heerlijk soms.
En ja, nee maakt mij dat een slechte moeder? Nee dat denk ik niet.
Soms ben je ook gewoon even op en moe, dan word je wat chagarijnig daar heeft niemand wat aan!
Maar lastig is het wel, in alles sta je er alleen voor, gewoon de kleine dingen om met elkaar te delen dat is er niet, alle eerste keren, moet je toch alleen doen en dat is soms inderdaad best eenzaam.
En inderdaad hulp vragen ook met oppas is inderdaad soms best lastig, doe ik ook te weinig, wil dan niemand tot last zijn en denk dan tja is toch een mijn probleem 🙈😬
Maar je doet het hartstikke goed! Na regen komt zonneschijn!
Naarmate ze groter worden komt er ook meer vrijheid.
En af en toe mag jij er ook gewoon zijn hè!
Dikke 😘 Femke
Het enige wat ik kan zeggen is dat ik je gevoel herken en dat ik super veel respect heb voor hoe je het allemaal doet. En nee, je bent geen slechte moeder en je hoeft je echt niet schuldig te voelen richting je zoontje. Ook jouw gevoelens, emoties en vermoeidheid mogen er zijn. Ook als mama.
Liefs Iris
Dankjewel voor je lieve reactie! Ik ken dat gevoel enorm. Liefst gewoon in bed gaan liggen en er even niet uit.
Hoe heb jij het daarna weer opgepakt?
Liefs van mij!
Fijn dat je gister wat zonnestraaltjes hebt kunnen mee pakken!