Zijn vrienden zijn doorgegaan
Het is weer zover. We staan met ons gezin bij de skatebaan, de plek waar mijn broertje Michiel vroeger altijd hing met z'n vrienden. We hebben bloemen bij ons, want het is zijn sterfdag. Het is alweer 7 jaar geleden dat hij overleed na een steekpartij tijdens een feestje, toen hij een ruzie wilde sussen. Elk jaar op zijn sterfdag en zijn verjaardag liggen er veel bloemen op deze plek. Gelukkig wordt hij niet vergeten. Er is een graffititekening gemaakt, om er echt zijn gedenkplek van te maken. Er staan foto's van hem en ook nu liggen er weer veel bloemen.
Zijn vrienden (die er tijdens de fatale avond ook bij waren) komen ook altijd. Oke, ze hangen er nu een stuk minder rond dan vroeger, maar ze blijven samenkomen op deze plek. Dat vind ik heel mooi. Maar achter me hoor ik ze ook praten over hun werkdag. Over alles wat ze nu bezighoudt in het leven. Die kleine dingen waar je soms lekker over kunt zeuren.
Ik merk dat ik glimlach, maar deze glimlach doet ook een beetje pijn. Want aan de ene kant gun ik ze alles, maar aan de andere kant denk ik ook: 'Hier had Michiel ook bij moeten staan. Hij had nu ook moeten zeuren over hoe zwaar z'n werkdag was of over hoe irritant z'n collega's vandaag waren.' Maar zijn stem hoor ik niet. Zijn vrienden zijn verder gegaan met hun leven, volwassen geworden en een carrière aan het opbouwen. Michiel zal altijd 19 jaar blijven. Hoe zou hij zijn geweest als volwassen man? Wat zou hem nu op 26-jarige leeftijd hebben beziggehouden? Het zijn allemaal vragen die door mijn hoofd spoken.
Herkennen jullie dit? Het is geen afgunst, maar wel de pijn van het missen, wat even extra voelbaar wordt.
Liefs!
11 Reacties
Helaas zo herkenbaar! Natuurlijk gun je iedereen een (mooi) leven. Maar je had het voor je broertje ook zo graag zo willen hebben. Ik heb precies hetzelfde met mijn man. Het feit dat hij zijn zoontje niet ziet opgroeien. Hem niet achter het spreekwoordelijke behang kan plakken hahaha. Dat zijn dingen die ik nu veel merk. Zoals jij het omschrijft met de vrienden van je broer. Ik heb dat met de vaders om mij heen. En heel stiekem is het soms ook jaloezie. Niet dat je het de ander niet gunt, maar je had het voor jezelf, de overledene en in dit geval mijn zoontje ook zo graag zo gehad.
Ook merkte ik dat als mensen wel eens “zeuren” over kleine dingen ik daar soms nog steeds een beetje boos over kan worden. Ik wil van niemand een gevoel naar beneden praten, vandaar ook zeuren tussen aanhalingstekens. Maar soms denk ik dan, ik zou willen dat ik mij daar nog druk om kon maken.
Heel veel liefs van mij!
Ik snap dat jij niets liever had gewild dan jouw man ook te zien als vader voor jullie zoontje. En dat je jaloers kan zijn op vaders om je heen. En op gezinnen die nog wel compleet zijn. Ik denk dat echt iedereen dat begrijpt. Een kind hoort op te groeien met zijn vader.
En dat zeuren om kleine dingetjes herken ik heel erg uit de eerste jaren na de dood van mijn broertje. Daar kon ik me ook echt aan storen. ‘Jij hebt echt nog niks meegemaakt in het leven, wees blij dat je je druk kunt maken om deze onzin’, dacht ik dan.
Maar ik merk dat, nu het wat langer geleden is, er bij mij zelf ook weer ruimte komt om te zeuren over die kleine dingen. En dat ik het van andere mensen ook weer beter kan hebben en dat ik zelfs kan denken: ‘wat heerlijk dat jij je nog kunt drukmaken om deze kleine dingen’. Bij ons is dat zorgeloze bestaan weg.
Maar de ene dag gaat dat beter dan de andere dag. Aan de andere kant vind ik het ook mooi dat ik juist heb geleerd dat het leven niet draait om die kleine dingen. En dat ik nu beter dan ooit weet wat er wél echt belangrijk is. En dat is ook een kracht. Vertrouw daar op en laat mensen om je heen maar lekker ‘zeuren’. Ieder z’n leed.
Liefs!!
Ook dit herken ik weer! Ik sta zo anders in het leven nu. Ik probeer er alles uit te halen wat erin zit. Ik merk dat ik sindsdien het glas echt halfvol zie ipv halfleeg. Echt niet elke dag. Maar wel heel vaak. Ik probeer eigenlijk te leven voor 200%. 100% voor mezelf en 100% voor mijn man die het niet meer kan. Klinkt dat gek? Misschien wel een beetje.
Liefs van mij!
Ik merk wel dat ik daardoor vaak ook onrust voel en mezelf erin moet afremmen. Omdat het leven voor mijn gevoel morgen voorbij kan zijn, wil ik álles doen. Alle kansen pakken, alles meemaken en alles uit mijn tijd halen. Daar moet ik mezelf dan af en toe even in terugroepen en tegen mezelf zeggen dat een avondje op de bank liggen ook bij het leven hoort. Mijn lichaam en hoofd rust geven, goed voor jezelf zorgen. Anders heb je op gegeven moment niet eens meer de energie om leuke dingen te doen
Fijn om te lezen dat dit allemaal dus niet raar is en dat jij dat ook hebt!
Het is zo herkenbaar. Wanneer wij de vrienden of het voetbalteam van mijn zoon bij elkaar zien doet dat enorm pijn.
Hij had altijd het hoogste woord en was heel aanwezig.
Wat fijn dat de vrienden van je broer op zijn verjaardag en sterfdag bij elkaar komen om herinneringen op te halen.
Als ik het zo lees was hij heel geliefd en zal hij nooit vergeten worden
Blijf zijn naam noemen.
Liefs Anja
Ach, dat kan ik me zo goed voorstellen. Bedankt dat je dat wil delen. Maar het is inderdaad troostend om je te beseffen dat dat ook betekent dat ze heel geliefd waren. En dat zij het waarschijnlijk ook nog regelmatig over hem zullen hebben. Uit het oog, betekent niet uit het hart.
Alle liefde voor jou.
Het gemis en de tijd die doorgaat
Wat mooi dat jullie elk jaar samenkomen op de skatebaan, de plek die zo verbonden is met Michiel. De bloemen, de graffititekening, de foto's – het zijn allemaal tekenen van de liefde die er nog steeds is. En wat bijzonder dat zijn vrienden er ook nog steeds bij zijn. Het laat zien hoeveel hij voor hen betekende, en nog steeds betekent. Ik snap helemaal dat je glimlacht als je ze hoort praten over hun dagelijkse beslommeringen. Dat is een glimlach van herkenning, van warmte, en van de wetenschap dat het leven doorgaat.
Maar die glimlach doet ook pijn, dat snap ik helemaal. Die pijn is heel logisch en past bij het enorme verlies dat jullie hebben meegemaakt. Het is zo moeilijk om te zien hoe de wereld en de mensen om je heen verder gaan, terwijl Michiel stilstaat op 19 jaar. De vragen die door je hoofd spoken – hoe zou hij zijn geweest als volwassen man, wat zou hem nu bezighouden – die zijn zo herkenbaar voor iedereen die een dierbare heeft verloren op jonge leeftijd. Het is geen afgunst, absoluut niet. Het is het diepe, rauwe gemis van alles wat had kunnen zijn.
Het is oké om dit te voelen
Het is heel normaal om dit te voelen. Rouw is geen lineair proces; het komt in golven. Soms voel je je sterk en kun je de draad weer oppakken, en dan zijn er momenten, zoals nu op Michiels sterfdag, dat het verdriet en het gemis extra hard toeslaan. En dat is helemaal oké. Het betekent alleen maar dat je zielsveel van hem houdt en hem ontzettend mist. Je hoeft je hiervoor zeker niet schuldig te voelen. Het is een uiting van de liefde die je nog steeds voor hem voelt.
Wat heb je nu nodig?
Wat zou jou nu helpen om deze emoties onder emotionele controle te krijgen, nu jullie hier zo samen zijn? Is er iets wat je op dit moment nodig hebt om de zwaarte iets te verlichten?
Bedankt voor je uitgebreide antwoord en de erkenning van mijn gedachten en gevoelens!
Ik merk inderdaad dat - nu de jaren verstrijken - de rouw met golven komt. De tijd heelt geen wonden en het verzacht de pijn ook niet. Maar het is over het algemeen iets meer op de achtergrond. Misschien is dat ook wel de reden dat op data zoals zijn verjaardag en sterfdag (maar ook andere feestdagen), het gemis even extra hard binnenkomt.
Ik probeer er voor nu gewoon ruimte aan te geven. Het is oké om misschien wel een beetje ‘jaloers’ te zijn op levens die wél gewoon door zijn gegaan. En tegelijk gun ik ze ook het beste. Ik weet zeker dat zij bij elke stap van hun leven ook stilstaan bij Michiel. Want zij missen hem natuurlijk ook. Zo heeft iemand zijn zoontje vernoemd naar Michiel. Daardoor weet ik dat zij hem ook echt niet vergeten en hem nog steeds elke dag met zich meedragen. En dat vind ik tegelijkertijd ook echt hartverwarmend.
Liefs Iris
Ik weet net als jou hoe het voelt dat je kind is afgenomen door toedoen van een ander...
Mijn dochter haar vriendinnen hoor en zie ik gelukkig nog regelmatig, maar het leven gaat door inderdaad. Één van de vriendinnen is inmiddels moeder geworden en nu weer zwanger. Ik ben heel blij, maar het besef dat mijn dochter dat nooit zal kunnen worden doet pijn. Ook als ik moeders met hun dochters zie, die samen dingen doen, dan doet mijn hart pijn. Het is wat je zegt, het is geen afgunst en je bent blij aan de ene kant maar het besef dat onze kinderen dit nooit meer kunnen is pijnlijk. Mijn dochter blijft voor altijd 29. Liefs Miranda
Dankjewel voor je reactie en voor het delen van jouw ervaringen. Heel fijn om te horen dat je nog steeds contact hebt met haar vriendinnen. Maar het lijkt me inderdaad ingewikkeld om als moeder te zien hoe meiden van haar leeftijd een gezinnetje krijgen. Extra confronterend. Het mag inderdaad naast elkaar bestaan: de blijdschap voor haar vriendinnen, maar ook de pijn van het gemis. Het is beide oké.
Ik stuur je alle liefde.
Iris