Afgelopen week kreeg ik ruZie me mijn man. Het gaat al een tijdje niet zo lekker tussen ons met name omdat hij een vrij kort lontje heeft. Er zijn ook kinderen thuis dus heb gezegd dat hij daaraan moest gaan werken. Hij beloofde beterschap en therapie. We wonen tijdelijk apart. Ik wilde zien of hij het inderdaad ook anders kan. Hij bleef vragen of het dan wel weer goed zou komen en ik kon daar nog geen antwoord op geven omdat ik eerst verandering wilde zien. Vorige week lekenrechters weer wat nader tot elkaar te komen. En zo uit het niets zegt hij mij dat hij wil scheiden. Ik was totaal verbaasd. We kregen er woorden over en uiteindelijk vroeg ik hem te vertrekken. Ik had onze kleine meid op mijn arm Mar hij ging niet zomaar weg. Toen ik hem eindelijk bij de achterdeur had sloeg hij me recht in mijn gezicht. Ik heb daarop de politie gebeld. Die zijn wel gekomen maar konden eigenlijk niet zoveel voor me doen. Dit was de tweede keer dat hij me sloeg. (Vorige keer was van achteren op het hoofd.) een dag later waren de dingen weer enigszins bekoeld en  ging ik de kinderstoel bij hem ophalen. Opnieuw kregen we woorden deze keer trapte hij me van achteren in mijn onder rug. Ik snap niet wat er gebeurt is met mij. Ik ben normaal een heel zelfverzekerde vrouw, maar nu voel ik mij een lammetje dat gedwee dit wat haar gevraagd wordt. Hij belt dan later weer beloofd beterschap en biedt zijn excuses aan. Ik ga er dan vrij snel weer in mee. Ik merk dat hij mij grondig controleert en dat stoort mij. Dit is dmv langsrijden en via telefoon. Als ik niet opneem omdat bijv mijn geluid uit staat dan appt hij gelijk dat hij er wel even aan komt. Dit voelt voor mij heel benauwend en ik wil dit ook niet! Toch ben ik door hem heel snel weer omgepraat. De mensen om mij heen die het weten en dat zijn er heel weinig. Begrijpen er niks van, maar het punt is dat ik het zelf ook niet begrijp. Ergens weet ik dat het van hieruit niet beter gaat worden. En toch wil ik het dan weer een kans geven. Iemand ervaring met dit soort dingen?