Feestdagen
Inmiddels weet mijn familie dat ik de feestdagen meestal alleen doorbreng. Ze weten niet precies waarom. Ze denken dat ik het te druk vind.
Ik heb het geluk dat ik familie heb waar ik van houd en waar ik feestdagen bij kan vieren en ik voel me bijna verplicht om dat dan ook te doen, hoewel niemand dat van me eist. Met de feestdagen bij mijn familie word ik zo enorm teruggezogen in de patronen waar ik zo hard aan heb gewerkt om ze te veranderen. Als ik daar ben word ik vaak weer een beetje willoos. Ik heb dan het gevoel dat ik niet echt iemand ben…
Als kind had ik een duidelijke rol en zolang ik die rol bleef spelen (de oudste dochter, zelfstandig, leuke spelletjes organiseren voor de jongere kinderen, helpen in de keuken) dan was ik OK. Ik was niet te opvallend, ik kreeg net genoeg complimentjes. Ik mocht helpen de kerstboom met echte kaarsjes aan te steken, ik zong liedjes met mijn vader bij de piano. Maar als ik uit mijn rol viel, werd ik ondankbaar genoemd. Als oudste moest ik ‘beter weten’ of ‘mijn verantwoordelijkheid nemen’ en als ik me dan op mijn kamer terugtrok, kwam mijn misbruiker mij soms opzoeken, juist tijdens de feestdagen, want dan logeerde hij vaak bij ons. Feestdagen waren dus iets om naar uit te kijken, maar ook een bron van spanning omdat ik bang was dat ik me niet goed zou kunnen gedragen. Ik was ervan overtuigd dat ik de gevolgen zelf verdiende.
Nu ben ik 41 en zijn de gevaren van vroeger weg. Ik ga morgen voor het eerst in 3 jaar weer een keer kerst bij mijn ouders vieren. Ik ga met frisse tegenzin. Veel liever zou ik deze drie vrije dagen lekker thuis achter mijn tekentafel met mijn twee katten doorbrengen. Toch ga ik omdat ik mijn broers graag wil zien, omdat ik weet dat ik van mijn familie houd, ook al kan ik het niet altijd voelen en ik ga om mezelf te bewijzen dat ik geen klein meisje meer ben dat overgeleverd is aan de grillen van anderen en dat ik OK ben zoals ik ben, ook als oude patronen aan mij trekken.
Ik vermoed dat er bij de andere leden uit mijn familie ook wat patronen trekken, dat is ook wel een fijn idee…
Wat doen jullie met de feestdagen?
Ik wens je toe dat je doet wat goed voor je is. Misschien is dat gezelschap opzoeken, misschien juist de stilte of even lekker stevig sporten, je weet zelf wat je nodig hebt, ga het doen! Ik ga in ieder geval even uitwaaien bij de zee, dat helpt mij vaak om weer bij mezelf te komen.
2 Reacties
En het is wat je zegt dat alles in feite oké is, ook al trekken oude patronen.
Dat is ook wat ik zie als heling dat je alle kanten van jezelf wat aanvaard, en elk gevoel mag hebben, wat deze gevoelens ook zijn. Ik wens je heilzame dagen.
Ik ben, inmiddels 67, al een aantal jaren zover dat ik doe wat goed voor mij is.
Waar ik toen ik mijn (klein)kinderen nog zag, het wel gevierd heb voor hen.
Dat is op zich geen grote opoffering, waar ook autisme, hoog gevoeligheid altijd ook zorgde dat er een eigen wijze nodig was.
Verder ga ik er niet op in, het verhaal is te lang.
Op uitnodigingen ga ik meestal niet in, en heel zelden nodig ik zelf iemand uit, er zit geen patroon in, omdat ik vaar op hoe ik me voel.
Jaren ging ik eerste kerstdag naar het strand, met de tram, een boek, een wandeling langs de vloedlijn, een kop chocomel en weer terug.
De tweede kerstdag verschanste ik me lekker op de bank, met een fleece dekentje, keek wat tv.
Bij anderen zijn is vaak te pijnlijk, hoe zij ook het goede met me voor hebben, leren ze accepteren, dat ik mijn eigen weg loop, de regie zelf hou.
Ook dat is fijn, dat zij mee groeien.....geen extra druk meer erop zetten.
Het bij families vieren, maakt mijn gemis heftiger, sterker, moeilijker en kost zoveel tijd om te herstellen.
Door zelf te kiezen, voel ik me ook niet heel erg eenzaam, overigens kan ik over het algemeen genomen goed alleen zijn wat ook helpend is, maar niet voor iedereen geld.
Soms vind ik het in de zomer wel eens lastiger, als mensen allemaal wegtrekken om op vakantie te gaan.
Dan ga ik veel de natuur in.
Alles heeft natuurlijk tijd gekost om zover te komen.....het is draaglijk nu.
Misschien is dat wat ik met mijn reactie ook wil proberen mee te geven aan anderen, die nog in andere fases zitten.
Een beetje hoop....iets van een vooruitzicht met een beetje licht in de strijd die eenieder van ons levert.
Ik wil niet zeggen dat het perse beter wordt, meer anders, en wat beter te dragen.
Voor het nieuwe jaar wens ik iedereen, moed, kracht, geloof in jezelf, geduld naar jezelf, je eigen stappen maken, soms een stapje terug, of maar een halve of even stilstaan en misschien enkelen die om je geven en met je meelopen.
Lieve groet,
Sterrenacht