Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

Hoe het is om je ouders te vertellen dat je seksueel bent misbruikt

11 december 2019 • 28 Weergaven • Openbaar

Ik las een mooi stuk op een Belgische website. Herkennen jullie dit? Voor degene die wil reageren; ik ben benieuwd naar jullie ervaring met het praten over wat je meegemaakt hebt. 

Wanneer je slachtoffer bent geweest van seksueel geweld is de drempel om aangifte te doen, naar je huisarts of psycholoog te gaan of om het überhaupt aan iemand te vertellen vaak hoog. Maar om het aan mensen te vertellen die dichtbij je staan, zoals je ouders, familie, je partner of beste vriend(in) is misschien nog wel het allermoeilijkst. Veel slachtoffers ervaren na het geweld schaamte, schuldgevoelens en angst, en houden wat er met ze is gebeurd liever voor zichzelf.

“Ik verstijfde, bang om een beerput van jewelste open te trekken. Mijn ademhaling werd steeds sneller en ik drukte mijn kaken stijf op elkaar.”

Lees het hele artikel hier. 

Bezig met laden...

7 Reacties *

28 maart 2020
Idd knap van die persoon om het te vertellen. Ik zelf heb mijn ouders na jaren gezwegen te hebben verteld over misbruik. Dit onder dwang van mijn nicht die het als eerste wist. Raar genoeg vind ik het geen meerwaarde dat ze het weten want alleen tijdens. Het vertellen en kwartier denk ik erna ging het over het misbruik daarna nooit meer een woord over gepraat. En. Dat terwijl ik al 20 jaar therapie heb vanwege het misbruik en hoe het mijn zelfbeeld heeft verpest.
28 maart 2020
#relatable
01 april 2020
[~1284] wat is er zo herkenbaar in mijn verhaal ? Zit mezelf erg vaak omlaag te halen dat ik het niet waard ben of dat het ze niet interesseert dat mij dit is overkomen ? ?
01 april 2020
Hi Buffel, dat het geen meerwaarde lijkt hebben en ook het gevoel er alleen voor te staan. Ik heb t idee dat men vaak niet goed weet wat te zeggen en denken juist rekening te houden door niet te gaan graven naar je gevoelens en beleving want later ernaar vragen kan ook weer heel pijnlijk zijn misschien? Ten minste dat is t voor mij nog altijd, maar als je klaar bent om ergens meer over te vertellen mag je dat best laten weten natuurlijk. Ik vind t dan ook erg dat j t gevoel krijgt oninteressant te zijn of minderwaardig. Dat ken ik wel, maar klopt natuurlijk niet, want jij mag er ook zijn. :) Wil er ook wel bij vertellen dat ik vaak een luisterend oor heb mogen vinden bij mensen die geen "gezinsleden" zijn. Klinkt misschien gek en die persoon kan er waarschijnlijk ook niet zoveel mee, maar t doet wel iets goeds met je. Dat je even mag vertellen hoe t met je gaat? *zakdoekje-emoji* (als dat er is)
19 december 2019
Nee.. mijn ouders zouden zich wellicht wat schuldig voelen.. Die dag dat het gebeurde hadden een vriendinnetje en ik gelogen.. Ik had bij mijn ouders aangegeven dat ik bij haar zou eten en andersom.. We hadden het beide thuis wat minder leuk.. Achteraf gezien een kleine leugen, wat er uiteindelijk voor zorgde dat het vriendinnetje en ik toen met elkaar besloten hadden om het nooit aan iemand te vertellen omdat onze ouders er dan achter zouden komen dat we hadden gelogen.. Op dat moment leek dat het meest logische.. Achteraf gezien natuurlijk niet het verstandigste..
17 december 2019
Wat knap dat deze persoon het heeft durven te vertellen. Voor mij is het langer geleden... Daardoor denk ik dat ik het mijn ouders niet vertel. Ben bang dat ik ze zoveel verdriet zou doen. Wel respect voor deze persoon die het wel heeft durven vertellen! Groetjes
18 december 2019
Bedankt voor je reactie. Zouden je ouders nu nog iets voor je kunnen betekenen hierin? Misschien helpt deze overweging om een beslissing te maken?