Huiselijk geweld

Hoi,

Ik wil graag mijn verhaal delen. Ik hoop dat het iemand kan helpen.

Ik wil graag vertellen hoe dit gebeurt. Hoe het begint. Hoe normale meisjes, die niet geneigd zijn tot vernederingen of masochisme, in een relatie terechtkomen met een misbruiker.

Ik was vijfentwintig jaar oud, ik was als een vrolijke puppy in een bloembed, en hij werd op het eerste gezicht verliefd en hield van mij zoals niemand ooit van mij had gehouden. Het is pas nu, vele jaren later, na veel gesprekken met een psycholoog, na het lezen van tientallen verhalen over huiselijk geweld, dat ik erachter ben gekomen dat de meeste nachtmerries precies zo beginnen: met een te sterke en snelle liefde.

Met telefoontjes en ontmoetingen. Een groot aantal telefoontjes en sms'jes, twintig per dag. Hij wilde letterlijk alles over mij weten: waar ik ben, wat ik doe, waar ik aan denk, met wie ik ben. Hij wilde al mijn vrienden en mijn ouders ontmoeten. Hij bracht telkens bloemen. Hij haastte zich om me te ontmoeten, zodat niemand zou twijfelen: ik ben bezet.

Vervolgens maakte hij foto’s van die bloemen en zei: 'Vind je de bloemen niet mooi? Waarom wil je ze niet laten zien op Facebook? Laat je vrienden die zien.' En op dit moment verschuift je grens voor het eerst een beetje: niemand zal een goede, slimme en liefdevolle man teleurstellen alleen maar omdat hij een slechte smaak heeft?

Nu, in de rechtszaal, eist hij terugbetaling voor elke afzonderlijke bloem.

Toen dacht ik dat hij gewoon niet zo'n goede smaak had, en zo melodramatisch en jaloers was, omdat hij te veel van me hield en bang was me te verliezen. Enkele maanden later ontmoette ik geen vrienden meer zonder hem, en vaak mocht ik ze helemaal niet ontmoeten.

Als we ons een huiselijk geweldpleger voorstellen, stellen we ons meestal een duister monster voor zonder enige menselijke eigenschap. Als een vrouw het oog dicht wil gaan knippen voor kleine tekortkomingen, moet een man onmiskenbare voordelen hebben.

Zo was hij trots op mijn successen en praatte eindeloos over hoe getalenteerd ik was, totdat hij een goed betaalde baan had, en ik een freelancemeisje was.

Toen kreeg ik, heel toevallig, zonder het ook maar te verwachten, een goede functie aangeboden bij de overheid. Hij nam me persoonlijk mee naar het sollicitatiegesprek en overtuigde me er zachtjes van dat ik me geen zorgen hoefde te maken als ze me niet aannamen. 

Maar ze hebben mij aangenomen. Na het eerste gesprek.

Ik sprong op van geluk en draaide me om om in zijn armen te rennen. En voor het eerst kwam ik iets onbegrijpelijks tegen. Hij schreeuwde niet, hij berispte me koeltjes dat de overheid geen mensen van buitenaf aanneemt, dat hij niet weet welke vaardigheden ik tijdens het sollicitatiegesprek heb laten zien, omdat ze me zo snel hebben aangenomen. Dat er in normale situaties meerdere rondes en lange goedkeuringen plaatsvinden, en dat het voor hem onaangenaam is om na te denken over hoe ik mijn toekomstige baas precies heb overtuigd om mij aan te nemen. 

Het was zo onverwacht. Zo ongebruikelijk! Hij is goed! Hij houdt zoveel van me, hij steunde me altijd en bewonderde mijn werk... Waarschijnlijk is er net iets bij hem gebeurd, we zullen nu praten, we zullen alles bespreken en alles zal hetzelfde zijn.

Al snel werden deze ‘krachtmetingen’ regelmatig. Hij maakte me rond twee uur ’s nachts wakker en zei zachtjes: 'We moeten even overleggen. Wat bedoelde je toen je zei dat ....?” Ik viel in slaap, ik had niet de kracht om te argumenteren en iets te bewijzen, ik had niet de kracht om weerstand te bieden, dus verzon ik eindeloos excuses en verontschuldigde me. Soms kwam ik op het punt dat ik schreeuwde terug dat ik wilde slapen en niets wilde bespreken – hij werd dan furieus en droeg mij fysiek naar de woonkamer. Ik leerde al snel dat het beter was om zijn regels te volgen en te bespreken wat hij wilde bespreken.

Tegen die tijd was ik enkel bezig met gedachten er over hoe ik geen fouten kon maken en geen nieuwe ronde van schandalen, confrontaties en kwetsende opmerkingen kon provoceren. En hoe ik mijn liefde, waaraan hij eindeloos twijfelde, nog beter kon bewijzen. Ik had geen tijd om me af te vragen of ik nog van hem hield: ik bewees en bewees en bewees.

Ik wilde dit allemaal op de een of andere manier stoppen, maar ik wist niet hoe. Ik had niet de kracht om te vechten vanwege het eindeloze gebrek aan slaap en uitputtende schandalen. Bovendien leek mij dat de hele wereld voor hem en tegen mij was.

Nu woon ik al 8 maanden alleen en ben ik in het herstel. Mama, papa en twee vriendinnen zijn bij mij. En een psycholoog. Wat zo gevaarlijk is aan huiselijk (psychologisch) geweld, is dat je dit niet meteen kan zien en de eerste kenmerken niet zal opmerken. Omdat er geen duidelijke kenmerken zijn. Omdat het zo zacht en onmerkbaar begint dat je niet kunt bepalen waar de grens ligt waarachter de nachtmerrie begint.