Hallo allemaal,

Ik wil graag mijn ervaring delen, omdat ik hoop dat het ‘van me af schrijven’ helpt bij mijn proces. Daarnaast ontvang ik graag tips en adviezen. Ik weet namelijk niet zo goed of ik hier hulp bij kan krijgen (en van wie dan) of dat het vanzelf minder wordt…Ook hoop ik dat mensen iets kunnen hebben aan mijn verhaal. 

Ongeveer 12 jaar geleden heb ik een nare ervaring gehad. Ik ging met een groep vriendinnen naar een discotheek om te vieren dat een van mijn vriendinnen 18 was geworden. De vriend van deze vriendin was daar ook, met een eigen vriendengroep. De hele avond hebben we met deze jongens gedronken, gedanst en gekletst. Ik had een klik met een jongen. We hadden leuke gesprekken en hij was heel vriendelijk en zachtaardig. We hebben zelfs even staan zoenen. Op een gegeven moment moest ik naar het toilet. Mijn vriendinnen hoefden niet, dus ik ging alleen. Toen ik het toilet verliet, stond die jongen daar ineens. Het was de vriendelijke jongen die ik net beschreef, maar nu had hij een hele andere blik in zijn ogen. Hij was geil, dronken en agressief. Hij drukte me tegen een muur en begon me overal te betasten. Hij was heftig aan het zoenen en hij greep mijn hand hard vast en ik werd gedwongen hem af te trekken. Hij begon ondertussen mijn broek los te maken en hij begon mij te vingeren. Ik was verstijfd van angst en ik kon niet bewegen en niet praten. Op een gegeven moment probeerde ik een beetje tegen te stribbelen, en toen begon hij me te slaan en te stompen. Ik weet niet zo goed meer wat er daarna gebeurde, maar ik kreeg een soort krachtuitbarsting. Je hoort weleens verhalen dat moeders een auto kunnen wegduwen wanneer hun kinderen in gevaar zijn. Nou zo’n gevoel had ik ook ineens. Ik heb deze jongen hard van me af geduwd en hem een knietje gegeven. Daarna ben ik teruggegaan naar het toilet, zodat hij niet bij me kon komen.

Na een half uurtje werd ik weer iets rustiger. Ik schaamde me dood en ik was ervan overtuigd dat ik de verkeerde signalen had gegeven. Hij had blijkbaar gedacht dat ik seks met hem wilde, omdat ik alleen naar het toilet ging. Ik was nog maagd en ik had echt geen idee wat me overkwam. En doordat ik zo overmand was door angst, heb ik niet gezegd dat ik dit niet wilde. Ik was er ook niet van overtuigd dat ik op andere manier had duidelijk gemaakt dat ik niet wilde. Ik ben teruggegaan naar mijn vriendinnen, maar ik heb niets gezegd. De jongens waren al naar huis en mijn vriendinnen wilden ook wel graag weg. Dat kwam mij natuurlijk heel goed uit.

Ik heb een half jaar lang niets gezegd. Toen ging het nog een keer mis. Deze keer was het in een klein café. Een oudere man dacht dat het een goed idee was om mij eens vol in mijn borsten te knijpen. Het was veel minder erg deze keer, maar door mijn eerdere (onverwerkte) ervaring was ik weer terug bij af. Het ging niet goed met me en op een gegeven moment werd dat voor iedereen wel zichtbaar. Ik heb een hele goede relatie met mijn ouders, maar ook hen heb ik niets durven zeggen. Uiteindelijk ben ik naar een vertrouwenspersoon op school gegaan en met haar heb ik mijn ouders ingelicht. Maar doordat ik het niet direct met hen gedeeld had, is dit onderwerp eigenlijk nooit goed uitgesproken tussen hen en mij.

Ik ging naar een psycholoog, maar ik merkte dat ik daar niet open voor stond. Ik had een half jaar lang alles weggestopt en ik vond het doodeng om de ‘muren’ die ik had opgebouwd af te breken. Ik vertelde ook steeds dat ik beide keren ‘alleen maar aangerand was’ (pas sinds kort weet ik dat iedere vorm van het binnendringen van je lichaam eigenlijk verkrachting is). Ik voelde me ook niet op mijn gemak, aangezien de psycholoog een man was. Uiteindelijk merkte ik wel dat de gesprekken toch iets opleverden. Het delen van mijn hele verhaal, want voor die tijd heb ik alleen stukjes van het verhaal gedeeld, was al een hele opluchting. Ik heb een paar goed adviezen van hem gekregen en ik had echt het gevoel dat het na vele gesprekken weer goed met me ging.

Wat mij toen ook echt geholpen heeft is dat ik een vriend kreeg. Hij is een hulpverlener en hij heeft samen met mij heel voorzichtig mijn vertrouwen teruggebracht. Ik heb samen met hem voorzichtig geprobeerd om lichamelijk contact weer mogelijk te maken en we hebben samen maniertjes/trucjes ontwikkeld waardoor ook uitgaan weer mogelijk was. Ik voelde me nog steeds niet op mijn gemak, maar als hij erbij was, voelde ik me wel veilig. Door deze hulp kon ik na een paar jaar alles weer en had ik nergens meer last van, dacht ik…

Nu, 12 jaar later, is mijn relatie na 10 jaar ineens verbroken. Vijf maanden voor mijn bruiloft, besloot mijn vriend de relatie te beëindigen. Ik merk nu ineens dat mijn ‘oude’ angsten terugkeren. Ik voel me niet prettig in de buurt van mannen, ik voel me niet op mijn gemak in groepen, enz. Dat wordt verergerd doordat ik sinds kort een nieuwe baan heb. Ik moet nieuwe mensen leren kennen en leren vertrouwen. En alsof dat niet spannend genoeg is, wordt er gewerkt in een kantoortuin met flexplekken. Dus ik zit met ongeveer 30 mensen (voornamelijk mannen) op een verdieping, zonder scheidingswanden of muren. Ik ben dus iedere dag super alert en ‘on edge’. Hierdoor ben ik echt kapot aan het eind van de dag. Ik merk wel dat ik, nu ik de mensen een beetje leer kennen, iets rustiger wordt.

Ik zit nu met een aantal vragen. Ik ben namelijk wel op zoek gegaan naar psychologen in mijn omgeving, maar ik weet niet zo goed of het zin heeft om daar heen te gaan. Ik heb namelijk al een uitgebreid traject gevolgd 11 jaar geleden. In mijn omgeving zijn er eigenlijk alleen mannelijke psychologen en dat zie ik niet zo zitten. Ook weet ik niet of mijn angsten nu zijn opgewekt door mijn recente relatiebreuk, en dat ze dus ook weer wegebben, of dat ik ze eigenlijk al die tijd heb weggestopt. Ik ben echt heel gelukkig en gezond geweest tijdens die jaren namelijk. Zijn er mensen die zich in mijn verhaal herkennen? Ik hoop dat jullie mij hierin kunnen/willen adviseren. Ik hoop ook dat mijn verhaal voor sommigen een steuntje in de rug kan zijn.