In de war
Mijn verhaal is lang en ik ga het proberen samen te vatten. Ik werd voor t eerst verkracht op 14 jaar. En ben 37 jaar nu. Ik heb het meerdere malen meegemaakt door elke keer een nieuwe dader.
Tegen 27 jaar, was ik al 8 verkrachtingen verder. Ik voelde me een lopend target. Waarom gebeurt dit mij steeds? Keer op keer voelde ik dat ik de verkeerde keuzes had gemaakt. Had ik die vriend van mijn vriend niet moeten vertrouwen? Had ik mij niet veilig thuis laten brengen door die jongen die dat aanbood? Had ik niet in een relatie moeten stappen toen ik eenzaam was? Waarom kwam er geweld toen ik er weer uit wilde stappen? Wat doe ik toch verkeerd?
Zelfs de politie vroeg waarom het zo vaak was gebeurd toen ik recent melding deed van 4 situaties. Ja goede vraag. Het enige stompzinnige antwoord dat ik kan verzinnen is dat ik er goed uitzie en dat ik graag babbel met mensen en dat ik dan blijkbaar iets te gewild ben. Ik heb mezelf nooit vol willen vreten om lelijker te worden. Maar veilig voel ik me nooit. Want als het al zo vaak is gebeurd, hoe kan je je dan nog ooit veilig voelen?
Ik heb al zoveel traumabehandeling gehad, opnames in klinieken intensieve behandelingen. Maar t feit dat ik in verschillende landen, door compleet uiteenlopende daders en ik allerlei verschillende verhoudingen (vriendschap,vreemden, oud/jonge personen, in een relatie) dit meemaakte, voelt het voor mij alsof iedereen er toe in staat is. En ik beter nooit meer alleen kan zijn met een man.
En dan wil je eigenlijk wel gewoon als de rest van de wereld een gewone gezonde relatie. Maar hoe begin je dan met daten? Hoe leg je uit dat je het eerste maanden alleen op openbaar terrein wilt afspreken. Hoe ga je uitleggen dat je niet samen durft te slapen, omdat je je dan te weerloos voelt. Omdat er ooit een eikel van een vriendje dacht dat wakker maken al neukend normaal was. En je dat na je historie aan verkrachtingen gewoon niet meer doet in slaap vallen naast een man.
Ik ben moe van het op mijn hoede zijn. Van het niet gewoon snappen wie te vertrouwen is en wie niet. Ik heb autisme vertelde ze me een jaar geleden. Dus blijkbaar zie ik niet alle non verbale communicatie. Fijn, ik ben dus minder weerbaar. Maar deze informatie jaagd me echt angst aan. Want hoe kan ik dan wel erachter komen dat iemand zuivere koek is? Zonder na een paar dates met dit heftige verhaal aan te komen. Ik zie ze al wegrennen. Te ingewikkeld.
Ik voel me getekend voor t leven. Heb zelfs overwogen dan maar vrouwen te gaan daten, om in ieder geval liefde in mijn leven te hebben.
Ik voel me vaststaan op een impasse. Ik wil door met mijn leven maar hoe dan?
21 Reacties
Ik herken je verhaal.
Ook bij mij is in eerste instantie autisme gediagnosticeerd. Ik kon me daar niet in vinden.
Uiteindelijk bleek het bij mij PTSS te zijn en heb ik heel veel gehad aan groepsgerichte schematherapie.
Bij mij blijkt het voort te komen uit emotionele verwaarlozing in mijn jeugd, ik ben een KOV-kind (KOPP), mijn vader was alcoholist en mijn moeder co-dependend.
Wat betreft het daten, ik zie echt maar 1 oplossing hierin en dat is het precies zo zeggen zoals je hier op schrijft.
Als iemand daardoor wegrent, zou dit dan de persoon zijn geweest waar je je veilig zou voelen en die je steunt in je herstel?
Ook zou ik proberen om inderdaad gelukkig met je jezelf te worden en het prima vinden om alleen te zijn, geluk zit namelijk niet in je nieuwe partner.
Deze kan ook de leegte en eenzaamheid die je hebt niet invullen, die zit namelijk in jouzelf.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik wilde graag mijn traject met je delen.
liefs,
Lola
Bij mij is hetzelfde, ook ik blijk heel kwetsbaar en steeds opnieuw door andere daders. Dit is niet onze schuld, maar doordat wij sneller in de overlevingsreactie gaan dan anderen en dan niet voor onszelf durven opkomen.
Misschien zie je de 'rode vlaggen' minder door je autisme, dat weet ik niet, maar bij mij zit ik soms wel 'rode vlaggen' maar durf ik er niet naar te handelen.
Omdat ik denk dat ik de 'rode vlaggen' te snel zie door mijn verleden en me misschien aanstel. Of dat ik al te bang ben om er nog iets tegen te doen.
Mij is verteld dat door alles goed te verwerken, je weerbaarder wordt en het misschien niet weer gebeurd.
Ik hoop het voor jou, mij en alle anderen voor wie dit vaker is gebeurd!
Ik vind het nu heel crue dat elke keer dat ik dus dat onderbuik gevoel had of die twijfel, dat ik dus wel het ook niet had kunnen doen. Dus nu neem ik inderdaad het wel serieus als een man mij extra veel aandacht geeft en koffie wil drinken. Ook als hij al een vrouw heeft en aandringt dat het alleen maar te maken heeft met de volleybal vereniging waar we beide op zitten. Maar het doet echt pijn, nu te voelen dat er zoveel mannen zijn, die het nog steeds weer proberen. Ook al ben ik beter in Nee zeggen. Want ik moest toch kiezen om bij de Dames te gaan volleyballen omdat ik niet meer met hem in een team competitie durfte te spelen omdat hij maar bleef vragen om die kop koffie die ik steeds afwimpelde.
Het maakt me nu echt boos. En het boeit me niet meer of ik het overdrijf. Die man maakte net als eerdere daders dan van die lieve opmerkingen als oefen maar met je grenzen stellen bij mij. Om vervolgens gewoon te negeren dat ik al drie keer nee op die koffie zij. Er zijn echt zoveel mannen die gewoon perse willen hebben wat ze willen hebben.
Ik kijk vanavond naar Keti Koti op tv en denk dan, wanneer komt er eens een revolutie voor al die onderdrukte vrouwen, die het hebben moeten afleggen omdat al decennia de man het heft in handen heeft. Nog steeds op de werkvloer in het huishouden, het wordt wel minder. Maar door de decennia heen hebben mannen nog steeds het gevoel dat ze recht hebben op dingen, ook vrouwen. Omdat het lang ook zo was. En t leeft meer in de huidige generatie dan dat de mensen willen toegeven.
Het heeft mij 23 jaar gekost om weer mondig te durven zijn. 12 daarvan in therapie. Maar ik geef ik niet op. Ooit heb ik wel een neus voor een gezonde man. Die geen vijf keer nee nodig heeft om iets te snappen. Drank of geen drank. Want dit is niet het einde van mijn verhaal. Het heeft me vijf jaar gekost om te snappen dat ook mijn huidige relatie niet klopt. Dat steeds maar weer niet acht slaan op wat ik zeg, niet normaal is. Ook al komt t niet geweldadig over. De laatste maanden werd ik mondiger en viel steeds duidelijker op dat ie ook daar gewoon niet op reageerde alsof ie doof was. Nu is t klaar. Weer een stap in mijn proces. Maar wat is het zwaar om in te zien dat grenzen aangeven leren soms niet eens genoeg is. Ik gaf al twee jaar grenzen aan kwam ik achter. Alleen meneer zei dan ja ik snap je, ik zal er rekening mee houden. Om dat dat vervolgens niet te doen. En dan te doen alsof het mijn probleem is, want je had toch ook nee kunnen zeggen. Ja leuk, dat is dus traumatische respons. Op het moment ben ik dan zo verbaast dat iemand mijn verzoek niet gewoon honereerd dat ik niet eens meer in staat ben om nee te zeggen. Wat je zegt inderdaad dat je sneller bevriest.
Ik snap nu pas dat ik dus blijkbaar ook echt een soort disassociatie heb gehad, waardoor ik niet echt heb geregistreerd dat dit steeds gebeurde. Ik merkte wel dat ik steeds moeier werd en teleurgesteld maar snapte niet wat er nou mis ging, want hij bleef steeds aardig en luisteren als ik kritiek gaf en deed dan weer een belofte. Ik voel me dan nu echt best wel vreemd dat ik niet eerder snapte wat er gaande was.
Ze zeggen dat ook slimme mensen slachtoffer kunnen worden van een narcistisch persoon omdat die zo manipulerend zijn. Daar moet ik me dan maar aan vasthouden.
Ik begrijp dat je ook professionele hulp hebt gehad en aangifte hebt gedaan. Het bijzondere aan je verhaal is dat je ook schrijft over de diagnose autisme. Is dit vastgesteld of heeft iemand dit zo opgeroepen? Zelf leg je een link door aan te geven dat je bepaalde signalen van daders niet oppakt. Dat je daardoor mogelijk steeds weer slachtoffer wordt. Ik hoop voor je dat dat uitgezocht kan worden en je een manier kunt ontwikkelen om de verkeerde signalen te herkennen. Ik wens dat je snel je leven kunt oppakken.
bij kunnen ondersteunen. Je verdient het zo!
Ik lees op de website hier dat er ook een online lotgenoten groep is. Ik heb eerst een Norwood groep geprobeerd maar dat vond ik niet prettig, leek vooral mensen in een slachtofferrol te zijn die veelal wilde klagen ipv naar oplossingen te kijken. Er zaten vrouwen bij in een onveilige situatie die daar liever in bleven zitten en alle logische redenen om eruit te komen, niet leken te willen horen. Uit angst geen huis te hebben. Ik weet dat de woningmarkt krap is, maar ik heb zelf ik tijdelijke voorzieningen gewoont en dat is altijd nog beter dan bij een agressieve man.
Ik ben benieuwd wat de lotgenoten groep kan bieden. Want t is wel heel lastig om met gewone mensen te praten over wat er is gebeurt meestal vallen ze compleet stil. En dan stop ik ook maar met praten.
Gelukkig begin in eindelijk te snappen dat ik mijn verhaal mag delen, op meer plekken dan alleen in een EMDR sessie.
Bedankt voor je reactie!
Je zoekt nu een locale psycholoog die je met je vragen kan ondersteunen. Heb je ook gedacht om contact te leggen met de autistenvereniging of de patiëntenvereniging voor autisme.
Zij kennen ,denk ik, de professionele hulpverleners voor jou hulpvraag.
Ik wil nog wel even schrijven dat ik veel respect heb voor hoe je met jouw situatie omgaat.
Ik ben voor nu wel tevreden met de coach. Ze haalt me op een goede manier uit mn comfortzone. En heeft genoeg empathie voor het zien dat het allemaal niet eenvoudig is om stappen te maken.
Ik vind het met autisme lastig dat de frame of mind is, dat het is wat het is. Valt niets aan te doen. Ik wordt daar echt depressief van, dus weet niet of ik iemand steeds wil horen zeggen, dat ik moet leren leven met mijn beperkingen, als ik weet wat dat heeft betekend in mijn leven. Misschien plak ik nu verkeerde dingen aan elkaar. Maar zo voelt het.
Somber wordt ik van de opmerking dat autisme een frame of
mind is en daarmee er is niet aan te doen leer er maar mee te leven. Dat is heftig en pittig.
Je schrijft over een complexe PTSS. De gespecialiseerde trauma centra hebben in Nederland de handen in een geslagen en hiervoor een behandeling ontwikkeld. Ben je daarvan op de hoogte?
Psytrec is een van de instellingen die een behandeling hebben voor complexe ptss. Ik heb daar mijn trauma’s verwerkt.
Je keuze om met support van een coach nu je leven op te pakken, begrijp ik.
Heb je de behoefte om je ervaringen uit te wisselen, schrijf ons. Wij kunnen altijd naar je verhaal luisteren. Ook kan ik me voorstellen dat je steun ervaart bij de lotgenoten van vrouwen met autisme.
In ieder geval heel veel succes vooral in het vinden van oprechte liefde en genegenheid.
Op de site van de autisme vereniging heb ik ook een lotgenotengroep voor vrouwen met autisme zien staan. Gezien jouw ervaringen dacht ik dat deze laatste lotgenoten het beste bij jou vraag aansluit. Het is aan jou wat je het beste is.
Ik merk wel dat ik meteen weer boos wordt op de ggz. Want ik vroeg jaren geleden al om een doorverwijzing naar een seksuoloog en toen zeiden ze dat het niet nodig was. Want ik had al traumabehandeling en kon met hun praten.
Dat was dus niet afdoende. Maargoed ik hoop dat er wel iemand in de buurt woont met die expertise.
1 op 1 in toch ook wel fijner dan een lotgenoten groep denk ik. Allebei is weer een beetje veel. Ik wil vooral weten hoe ik die sociale situaties beter kan inschatten qua seks.
Bedankt voor het meedenken Philip! Waardeer ik :)
Ik ga wel nog verder kijken naar een lotgenoten groep qua seksueel geweld.
Ik heb nog niet eerder een groep getroffen die voelde als een warm bad. Meestal waren mensen vrij op zichzelf in een groep. Maar wellicht ervaar ik het deze keer anders.