Als de dag van gisteren.

Het is  alweer 7 jaar geleden. Na 57 jaar had ik spontaan  bevestigend gereageerd op de vraag: “ Heb je op het internaat daar ook iets van gemerkt?”  
Een beerput ging open. Toch maar een afspraak met een medewerker van SHN  gemaakt. Zij stelde voor om bij een lotgenotengroep aan te sluiten. Ik wierp het ver van me af.  Wat kan ik met de shit van anderen en wat kunnen ze met mijn ellende?
Toch heeft ze me aan het denken gezet. Na wikken en wegen heb ik me aangemeld. 
Dan de eerste keer, ik als oudere man tussen 8 jonge en zeer jonge vrouwen vertellen wat mij 57 jaar terug is aangedaan. Als laatste vertelde ik voorzichtig dat wat er was voorgevallen. In de tweede bijeenkomst heb ik mijn lotgenotes gevraagd  wat ze vonden van mijn aanwezigheid. Zij hadden immers allen zeer vervelende ervaringen met mannen. De reactie van een lotgenote is me bijgebleven. “ We zien jou als dat jochie dat op 12 jarige leeftijd misbruik is. Dat is wat ons ook is overkomen” .  Dat  hielp mij over de brug.
Het luisteren  naar de verhalen van lotgenoten en zij naar die van mij betekende veel voor mij. Daardoor kon ik woorden te geven aan mijn trauma en voelde me begrepen door hun manier van reageren. De support die ik daardoor ervaren heb heeft mij geholpen in het zoeken en het vinden van professionele hulp bij het verwerken van mijn trauma’s.
Toen de vraag kwam of ik wilde meewerken aan het opzetten van een online community hoefde ik niet lang na te denken. Hoewel online, zo afstandelijk en hoe doe ik dat als oudere van voor het digitale tijdperk?
Wel, de praktijk heeft de antwoorden geleverd.  
De eerste berichtjes van lotgenoten zijn vaak een paar  regels, meestal met een nickname.  Wat er ook geschreven wordt maakt niet uit. Met een korte reactie, een kleine vraag of uitnodiging merk ik dat de schrijver zich begrepen voelt,  gekend wordt.  Het is een verademing om woorden te kunnen geven aan wat je voelt en dat dan met een half woord al begrepen wordt.  Reacties van meer lotgenoten worden steunend ervaren. Je bent echt niet de enige die het overkomen is.
Menig lotgenoot  kan hier al mee uit de voeten, merkt dat het niet haar schuld is, weet wat hulp voor je kan betekenen. Ook na jaren.  
Soms wil een lotgenote in alle veiligheid een op een via de mail met je sparren.  Via de online privé mail ben je als lotgenoot soms een buddy. 
Voor iedereen in de community geldt “ Delen is Helen”   Dat kan fysiek maar zeker ook online. Voel je uitgenodigd als je iets meegemaakt hebt.
En! Wacht niet te lang, hoe eerder zoveel sneller de verwerking. 
Philip