Leven na een gijzeling
Hoi allemaal,
Ik merk dat ik het heel spannend vind om te doen. Ik ben een vrouw van 25 jaar en zoek wat mensen die mij wellicht beter begrijpen dan mijn directe omgeving.
Ik ben als tiener slachtoffer geweest van een gewelddadige gijzeling in het buitenland, waarbij ik ook aangerand ben. Ik heb jarenlange behandeling gehad voor PTSS en heb inmiddels mijn leven best goed op de rit! Ik ben net klaar met mijn studie, werk inmiddels en ben gelukkig.
Ik merk alleen dat ik zo angstig ben. Ik durf niet in het donker te lopen, ben bang als ik alleen thuis ben. Ook krijg ik het warm en voel ik spanning wanneer het over geweld of misbruik gaat. Ik merk dat ik dit lastig vind en vraag me af of dit normaal is. Ik heb al zoveel hulp gehad en vind het ook fijn om even niet bij een psycholoog te zitten.
Merken anderen ook dat de angst nooit helemaal weggaat en je het gevoel hebt dat je verandert bent als persoon? Ik vraag mij af hoe anderen het leven ervaren na zo een gebeurtenis.
Alvast bedankt en fijn dat deze community er is.
7 Reacties
Mijn kijk op het leven is wel veranderd. Ik vertrouw mensen minder snel en ook de belemmeringen in mijn leven spelen part. Niet alleen ergens naar toe gaan, achterdochtig zijn en heel emotioneel zijn om alles!
Ik hoop dat je het een plaatsje kunt geven en er mee om kan gaan.. want het is niet niks!
Wat verschrikkelijk dat je dit hebt meegemaakt. En dat is ook nog erg recent. Ik herken alle dingen die je schrijft heel erg, de constante angst en onveiligheid.
Heb je hulp hierbij? Na goede langdurige hulp zijn deze dingen bij mij wat verminderd, ik hoop dat je mensen om je heen hebt om mee te praten en iemand die jou kan helpen hierbij. Bedankt in ieder geval dat je dit wilde delen, ik voel veel steun wetende dat iemand dit gevoel begrijpt
Heel fijn om te horen dat het is jou gelukt is om je leven op een rit te krijgen!
En fijn dat je gelukkig bent en nog kunt werken aan een mooie toekomst!
Daar mag je ook zeker trost op zijn dat het je geluk is. Zo'n situatie zijn pittig
en daarom is het ook mooi dat je er door heen bent gegaan.
Wat betreft de angsten. Kan het zijn dat er nog een emotionele lading zit die je nog zou kunnen
weg halen. Of misschien heb je zelf nog tijd nodig om deze gedachten te filter.
waardoor het over een tijdje weg kan vervagen. Aangezien je ook nog
met werk en studie bezig bent is er natuurlijk niet de volledige aandacht gekregen
die het misschien nodig heeft gehad. Waardoor het nu misschien wat meer naar de voorgrond zich.
Traumatiche verandering zijn natuurlijk hebben altijd een heftige impact op je leven
en tot een bepaald aspect verandert het je als persoon. Of dat goed is of slecht dat is aan jou.
Wat ik je nog wel wil meegeven hier in is. Dat kan zijn tijdens de
trauma's je een skill of overlevingsmechanisme hebt gecreeerd dit zal misschien ook wel meer zichtbaar
worden naar dat de trauma's vervagen. Misschien kan dat ook wel meespelen in het feit
dat je verandert bent als persoon.
Iedere persoon heeft zijn eigen struggle en problemen en dat hoort bij het leven.
De ene praat er wat makkelijker over en de andere wil het er niet over hebben.
Dat hoort er bij. Als je er klaar voor bent kun je er misschien met andere over praten in je omgeving.
Zodat het missschien iets minder eenzaam aanvoelt. Maar dat zul je kunnen aanvoelen of dat zo is.
Voor de rest ben ik heel blij voor je dat je er door bent gekomen!
En hopelijk kun lekker genieten en werken aan een mooie toekomst!
Mvg.
bedankt voor je uitgebreide reactie en je lieve woorden!
In een geweldadige situatie ben ook ik gegijzeld geweest. Weet wat je daarin kan doormaken.
Na een zeer ingrijpende gebeurtenis veranderen wij. De angst en het gevoel zullen nooit helemaal weggaan. Ik denk dat het een soort zelfbeschermingsmechanisme is door de opgedane ervaring.
Als je alleen thuis bent kan het helpen om bijvoorbeeld de radio aan te hebben met een programa waarin gepraat wordt. Muziek waar jij blij van wordt kan ook helpen. Indien mogelijk; kletsen met een goede vriend of vriendin via whatsapp of iets dergelijks. Kortom, zoek afleiding waar jij blij van wordt.
Je verhaal schrijven in een boek, op je laptop, bij traumamaatje.nl, hier bij slachtofferhulp of waar dan ook. Het helpt. Zeker als het om praten (al dan niet via schrift) met lotgenoten gaat.
Je vraag hoe een ander het ervaart na zo een gebeurtenis is per persoon verschillend. Bij mij staat mijn "radar" aan. Zodra ik iets zie of hoor wat er maar een beetje op lijkt op de situatie destijds dan ben ik super alert. Alleen zijn lukt mij wel al omgeef ik mij dan met dingen waar ik blij van wordt.
Dankjewel dat je jouw verhaal wilde vertellen.
Wens je kracht en sterkte toe.
Warme groet,
Ambrosius
Heel erg bedankt voor je reactie. Het doet mij al heel goed om überhaupt een keer te horen van iemand die dit heeft meegemaakt. En wat een fijne tips, ik ga het zeker proberen. Is het jou gelukt om te accepteren dat dit nu is hoe het leven deels eruit ziet?
Het voelen hoe iets is en het accepteren zijn twee verschillende zaken.
Ik merk dat ik het eerlijk gezegd niet 100% accepteer hoe het leven er nu uitziet. Feitelijk zal ik wel moeten want anders kom ik niet verder. Maar ja, dat stukje naar volle acceptatie lijkt vooralsnog een hele dikke dichte kluisdeur te zijn.
Toch ben ik over het geheel wel gelukkig. Ik geniet echt veel meer van de kleine dingen van het leven. Als twee musjes om een stukje brood vechten, mijn hond die tevreden op zijn bot kauwt, kinderen die vrolijk spelen op een schoolplein, bij slecht weer het niet erg vinden dat ik nat wordt..... et cetera.
Wat ik soms ook heel fijn kan vinden is alle gordijnen dicht, een lekkere wierook aansteken, heerlijke kop thee en genieten van een goed boek.
Groetjes,
Ambrosius