Veel verdriet
Lieve mensen, Eindelijk, eindelijk ben ik er 200% of meer van overtuigd dat ik opgelicht ben. Teveel dingen klopten niet. teveel onjuistheden van zijn kant. Teveel verbaal geweld, onmenselijk. Niets klopt. Die waarheid bevrijdt mij aan een kant. Tegelijjkertijd merk ik dat ik zo verschrikkelijk boos EN verdrietig ben. Verdrietig was ik al eerder, maar had nog steeds hoop. Silly me. PFFFFF. Ik functioneer simpelweg niet meer, kan alleen maar huilen. Mijn buurmeisjes hoorden mij vanavond. Ze waren lief. Ik ben er een poosje naar toe gegaan en heb DRIE sigaretten gerookt, terwijl ik al 2 jaar niet meer rook, omdat ik het niet meer betalen kon. Ik loop aan tegen ziektekosten die dusdanig afgeschaald zijn dat ik het zelf zou moeten betalen. De MACHT van de zorgverzekeraars en mijn machteloosheid. De smerigheid van oplichters in de liefde. Ik heb er geen woorden voor. Het schrille contrast tussen alle liefdevolle beloftes en de onmenselijkheid van hun verontwaardiging. Ik moet er mee zien te leven. Ik zou het liefste gewoon maar "verdwijnen".
8 Reacties
heb net je verhaal gelezen
ik herken mezelf in dit verhaal. ik maak ondertussen hetzelfde mee heb reeds maanden contact met iemand die ik online heb leren kennen.
Het contact met haar was er dagelijks en de gevoelens zijn begingen groeien en sinds kort starten de eigenaardige verhalen over slechte internet verbinding niet de nodige middelen om naar mij toe te komen. Dus ze vraagt achter geld via steam kaarten,bitcoin.
Ben zelf gestart met wat online op te zoeken dus blijkt nu dat die persoon niet degene is waar ik contact met heb. ik ben blij dat ik er op tijd ben achter gekomen en er geen geld is verdwenen van me. het is zo verschrikkelijk dat er mensen zijn die tot zo iets in staat zijn ze maken gewoon misbruik van je gevoelens en word je gebroken achter gelaten. Maar hoe het nu verder moet geen idee het contact is verbroken maar het verdriet is en zal er nog lang zijn. Maar kop op je komt er wel
Ik zit in ook zo'n situatie.... al 3 jaar
Mij betreft het iemand die ik ook ontmoet heb maar woont in het buitenland
Keer op keer beloofde hij mij te komen ..we zouden trouwen enz...... elke keer geloofde ik hem. Maar als het dan bijna zover was ..gebeurde er wel iets.... laatste keer heb ik hem geld gestuurd voor een visum te regelen ... maar toen heeft hij het geld gebruikt voor zijn operatie die hij ook echt heeft ondergaan. Hij zei achteraf dat hij niet wist hoe hij dit moest bekostigen maar dat dit de enige manier was. Ik voelde mij zo in de maling genomen! Maar nee ik moest mij geen zorgen maken alles komt goed! En ja ik weet hij wil daar heel graag weg.. alleen het lukt niet! Hij heeft mij meerdere keren om geld gevraagd en ik zo verliefd als een klein kind heb dit gestuurd! Nu reageert hij sporadisch op een appje van mij ...en maakt zich snel uit de voeten. Zijn laatste bericht was.. kom naar me toe we gaan hier trouwen en het op deze manier proberen!!! Ik dacht ik ga erop door.. en zei ja is goed ik zal binnenkort komen... maar niks meer gehoord! Kortom allerlei smoesjes...leugens...bedrog! Ik ben de wanhoop nabij omdat ik goede intenties had en hij alleen maar misbruik ban mij heeft gemaakt. Ik wik mijn geld terug maar weet niet hoe ik dit voor elkaar krijg! Ik heb het al eens gezegd maar dan zegt hij mmik heb het nu niet naar ik weet ik heb een schuld bij je. Maar wat kan ik nog meer doen??? Wie kan mij helpen?
Slachtofferhulp heeft mij goed geholpen. Ook weten ze jou de weg in te duwen om in het reine met jezelf te komen.
Succes met de verwerking kijk naar de toekomst. Ik had het geluk dat ik voor m'n (klein) kinderen door ging.
Gr. ?
Wat een triest verhaal. Je verdriet kan ik zo goed begrijpen. De overtuiging dat je bent opgelicht, terwijl je de liefde gevonden dacht te hebben. Het neemt hand over hand toe, je bent niet de enige. Zoek hulp hierbij, je hoeft het niet alleen te doen. Praat erover, schaam je niet, het moet eruit. Dit overkomt steeds meer mensen, vrouwen én mannen! Niet verdwijnen hoor, er komen betere tijden!
Heel veel sterkte gewenst.
Els
Vanmorgen las ik een prachtig stukje op Facebook van Hans Stolp. Dit was/is zo'n schot in de roos dat ik het met jullie wil delen:
"Loslaten
Loslaten wat je lief en dierbaar is.
Loslaten naar wie je hart uitging,
je doet het niet ineens.
Het is als het gaan van een lange, lange weg.
Een weg geplaveid met herinneringen,
met beelden van weleer en met emoties
diep en scherp.
Al gaande ga je stap voor stap zien, hoe het was,
écht was.
Je leert zien voorbij de buitenkant,
je ziet het verborgen patroon, het hoe, waarom.
Je ziet wat de ander toen bewoog.
Je ziet wat je toén, in het verleden niet kon zien,
omdat je er nog middenin stond,
deel was van het geheel.
Maar nu bij elke stap de afstand groeit,
nu ga je zien, begrijpen, aanvaarden.
Zo groeit het inzicht in wat was.
En pas wanneer je alles hebt gezien,
doorvoeld, wanneer je hebt begrepen
hoe het was, écht was,
wanneer de tranen zijn gegaan , pas dán ,
eindelijk dan,
kun je de deur van het verleden sluiten
en ben je vrij en open voor
wat al zolang naar je toe wil komen:
een nieuwe toekomst."
Deze woorden schetsen voor mij volledig het proces dat 3,5 jaar heeft geduurd, het mooie van het begin, dan de pijn, de wanhoop, het verlies. En dan het inzicht. Zo gaat het. Ik hoop dat ook jullie hier iets aan hebben.