Beste Raamsdonk. Inderdaad een afschuwelijke ervaring. De reactie van Ludwig deel ik helemaal. “Delen is helen”, schrijft hij. Ja dat is de juiste start, maar professionele hulp is onontbeerlijk. Als je een goede band hebt met je huisarts, is dat vaak de eerste waar je kunt aankloppen. Heb je contact met een medewerker van slachtofferhulp, hij of zij kan je in dit proces ondersteunen. Ga aan de slag, deze ervaring mag de rest van de leven niet blijven bepalen. Heel veel succes, Philip

Dag Raamsdonk, al is het 20 jaar geleden, dergelijke littekens verdwijnen nooit. Allereerst heel veel respect dat je dit onderwerp hier durft te delen, heel veel mannen zijn bang voor de schaamte, de hoon en het ongeloof. Dit houdt het taboe in stand, waardoor er geen echte oplossing komt. Wat heb je in de tussentijd gedaan om dit opgelost te krijgen? Het is en blijft een taboe, dus erg moeilijk om bespreekbaar te krijgen. Gelukkig ben je hier begonnen, want het is een lange reis naar de oplossing en daar heb je nu de eerste stap voor genomen. En zoals altijd geldt dat het delen van een probleem de start is van het heelproces. Delen helpt helen. Kijk gerust rond op deze site, ook mijn verhaal staat er uitgebreid in vermeld en als inspiratie ook de reportage Vrouw slaat Man. Want wanneer wij zwijgen blijven, verandert er niets. Enne...wat je omschrijft als vlakbij de dader wonen.....herkenbaar. Hetzelfde hier. Laat gerust van je horen, we zitten hier om te helpen en niet te veroordelen. Iedereen heeft recht op een geweldloos leven en daar hoort ook een goede verwerking bij.

Ik zou graag praten met vrouwen en mannen die net als ik verkracht zijn geweest. Tot op heden heb ik deze afschuwelijke ervaring nog met niemand durven delen.