Twijfelen aan mezelf

Hoi allemaal, dit is de eerste keer dat ik hier iets post, en de eerste keer dat ik (zo veel van) mijn verhaal deel met iemand anders dan mijn vriend, dus ik vind dit erg spannend.

Ik ben een jaar geleden samen gaan wonen met mijn vriend. Daarvoor woonde ik nog bij mijn ouders. Toen ik bij mijn ouders woonde voelde dat niet goed en wilde ik jarenlang weg. Maar ik had altijd erg het gevoel afhankelijk te zijn van mijn moeder, die mij behandelde als een uit het nest gevallen vogeltje. Ik dacht dat ik het alleen niet zou redden. Toen ik met mijn vriend samen ging wonen kwam ik er achter dat mijn emotieregulatie enorm slecht is, dat ik abnormaal snel boos word en alhoewel ik invoelend ben, veel empathie heb en heel gevoelig ben, ik hele slechte communicatie skills heb. Door mijn vriend en zijn familie kwam ik er achter dat er andere, gezondere manieren van communiceren zijn. En ik kwam er achter dat onvoorwaardelijk kunnen houden van bestaat. Dat heeft me wakker geschud, en daardoor heb ik nu veel meer zelfreflectie. En ben ik aan het groeien. Ik heb behoefte aan psychologische hulp, maar ik ben bang om niet geloofd te worden.

Toen ik 10 jaar oud was werd ik voor de eerste keer depressief, en/of ervaarde ik voor de eerste keer een enorm gevoel van leegte. Toen ik ouder werd, werd dat steeds erger. Ik gaf mezelf de schuld van alles. En vond mezelf een slecht mens. Tegen psychologen heb ik nooit iets over mijn thuissituatie verteld, omdat ik dacht dat die normaal was, denk ik. En ook door de loyaliteit die ik naar mijn ouders toe had. En misschien ook omdat ik bang voor mijn vader was. Toen ik 16 was werd ik opgenomen en zat ik een paar maanden gesloten. Daar konden ze eigenlijk niet zo goed vinden wat er met me aan de hand was, en toen ik daar was ging het opeens ook stukken beter. Ik voelde me daar vrij, en blij. Wanneer ik in het weekend naar huis mocht, wilde ik op de groep blijven. Ik mocht zelfs eerder weer terug naar huis.

Toen ik 3 maanden met een studie bezig was, werd ik weer super depressief. Ik ben nu 27 en voor de eerste keer na 11 jaar aan het stoppen met mijn antidepressiva en antipsychotica, en ik voel me daar heel erg goed bij. Ik vraag me af waarom mensen (psychologen, therapeuten, familie, vrienden) nooit hebben gezien dat er thuis veel mis was. En waarom ik de schuld steeds kreeg en nog steeds krijg en waarom ik nooit geloofd word. Dat vind ik heel moeilijk. Mijn ouders zijn heel goed in perfect overkomen en kunnen ook heel aardig zijn. Vroeger werden wij altijd gezien als het perfecte gezin waarbij alles altijd leuk en gezellig was. Mijn vrienden en vriendinnetjes wilde altijd bij ons thuis spelen en logeren.

Ik heb uiteindelijk op mijn 19e ook een diagnose MCDD (een soort autisme) gekregen, die nu totaal niet meer bij me lijkt te passen. Ik denk zelf dat ik een complex trauma heb. En misschien ADD of Borderline. Maar hoe komen ze daar ooit achter, omdat het allemaal zo erg op elkaar lijkt? Misschien heb ik wel alleen een complex trauma. Dat lijkt me heel erg moeilijk, omdat het dan alleen van uit de thuissituatie zou komen. Het is veel makkelijker om jezelf de schuld te kunnen geven.  

Ik heb hele vage herinneringen aan mijn jeugd. Ik weet dat mijn ouders het echt wel probeerde, maar ik werd vooral emotioneel verwaarloosd. Mijn moeder is lerares, en heel erg controlerend en bekritiseerde mij constant. Zij was altijd aan het werk. Mijn vader zorgde voor ons. Ik was heel close met hem toen ik klein was, omdat hij vaak gek deed en grappig was. Hij is heel erg druk en eist alle aandacht op. Hij kon vroeger enorm boos worden van uit het niets. Ik wist dan niet wat ik fout had gedaan maar dan gooide hij met spullen naar mijn hoofd. Of hij gaf me billenkoek. Hij deed dat altijd zo hard, dat ik dan probeerde de trap op te rennen, omdat ik zo bang was. Ik herinner me dat hij zich niet kon inhouden en super hard op mijn rug sloeg. Hij dronk/drinkt veel en op maandagochtend moest ik hem uit bed halen, omdat hij zondag te hard had gefeest. Ik herinner me dat hij vaker bij mij in bed kwam liggen 's-nachts. Vooral als hij dronken was denk ik. Dan wilde hij lepeltje lepeltje liggen. Ik herinner me ook dat hij zijn tong in mijn mond stopte, en daarna deed alsof dat een grapje was. Ik deed dat toen terug bij hem, omdat ik dacht dat hij dat wilde of dat zo hoorde. Ik denk dat ik het daarom ook nooit tegen iemand heb verteld. Door de schaamte die ik er bij voel. Ik bagatelliseerde het ook door te denken dat het kwam doordat mijn vader impulsief is. Hij kneep en sloeg me ook vaak in mijn kont. Ik had het gevoel alsof hij me bekeek als ik aan het douchen was. Toen ik samen met mijn ouders ging kijken naar een opleiding op een school, keek hij zo naar de 16-jarige meiden, dat mijn moeder tegen hem zei, dat hij voor zich moest kijken. Als hij dronken is seksualiseert hij mijn nichtje van 6 en hij gaat op een vreemde manier met mijn kat om. 

Kun je herinneringen wegdrukken? Of is dat een mythe? Omdat veel herinneringen aan mijn jeugd zo vaag zijn, ben ik soms bang dat er meer is dat ik niet meer weet. Mijn moeder zegt altijd dat ik zon grote fantasie heb en van alles verzin. Soms denk ik dat ze dat tegen mij zegt, omdat zij zelf wegkijkt. Soms ben ik bang dat ik gek ben, en zelf alles verzin/ heb verzonnen. Ik ben bang dat ik degene ben die fout zit, en dat misschien alles toch mijn schuld is. Ik twijfel enorm aan mezelf.