Twijfels papa?

Ik loop al een tijd rond met iets wat enorm aan me blijft knagen... het is in m'n eigen hoofd al een grote warboel en chaos, maar ik wil het graag delen, dus ik zal m'n best doen het zo duidelijk mogelijk uit te leggen!

ik was 6 jaar toen het misbruik door een leraar van mijn basisschool begon, en hier ben ik nu voor in therapie, wat lastig is, maar goed dat wil ik het nu niet specifiek over hebben, maar meer over het feit dat ik nu ineens ruimte krijg om over van alles en nog wat na te gaan denken? Waar ik eerder nog niet eens iets over kon denken. En dat is voor sommige dingen fijn omdat ik dingen begin te begrijpen, maar ik ga ook over heel veel dingen twijfelen en krijg veel vragen (die ik niet kan beantwoorden). Zo sta ik ook steeds vaker stil bij mijn thuis situatie (vooral toen des tijds maar heeft invloed op nu). Ik heb eigenlijk altijd wel een prima band met me vader gehad, maar ik vond altijd wel bepaalde dingen die hij zei of deed niet leuk en fijn, en dit gaf ik vaker aan bij mijn moeder. M'n vader die sprak vaak open over seks en vertelde soms wat hij met mama zou doen die avond als wij slapen, en maakte opmerkingen over vrouwen op straat enzo etc etc, dit vond ik niet fijn, omdat ik dan steeds zo aan sprong van "het gebeurt ook thuis". En dat is niet gek dat het thuis gebeurt, maar in combinatie met dat hij soms z'n hand tussen m'n benen legde, of aan m'n kont zat (tot heden toe) en dingen als dat ik m'n knuffel uit bed liet vallen, en dan voorover moest blijven liggen, ik herinner me dat nog goed en laatst toen ik door oude foto's keek die opgeslagen waren op de computer, stond ik m'n vaders Camera rol een foto van die dag van alleen mijn billen en alles onder gefotografeerd. Ik weet niet of al deze dingen gewoon leuk en grappig bedoeld waren of dat ik door wat er op school met die leraar speelde alles als gevaar zag en gewoon extra gevoelig was. Ik weet ook dat hij nooit dingen slecht bedoelt heeft, en dat hij het nooit zo bedoelt heeft om het vervelend voor mij over te laten komen, hij heeft ook altijd gezegd over dingen die op het nieuws kwamen van vaders die dochters misbruikte enzo van "vreselijk hoe je zo kan zijn" enzo dus dat weet ik echt wel, en ik wil hem ook niet schuld geven. En ik voel me eigenlijk heel schuldig dat ik zo over hem praat, maar ik durf het juist omdat het me vader is met niemand het er over te hebben.
Hij is nooit verder gegaan dan deze dingen hierboven. Alleen heb ik op een gegeven moment wel naar hem (afgelopen jaar) aangegeven dat ik niet wil dat hij meer aan me zit en die dingen zegt enzo. En toen reageerde hij met "ik heb geen idee waar je het over hebt, ik vind het heel pijnlijk en gek dat je dit zegt en ik dat jij geen fysiek contact wilt betekent niet dat ik als jouw vader geen behoefte aan aanraking heb". Deze reactie had ik niet echt anders verwacht, maar toen ik het hier over had met m'n moeder, zei ze dat ik gewoon heel gevoelig ben en daarom het allemaal heel anders ervaar. Ik begrijp wat ze zegt en ik weet ook wel dat mijn belevingswereld misschien is aangetast door die leraar maar toch vind ik het vervelend dat er niet naar mn grens geluisterd werd. En omdat ik weet dat ik niet de enige ben in het gezin die in ieder geval van z'n opmerkingen last heeft gehad thuis. Maar toch ga ik twijfelen aan mezelf ook ik niet compleet door draai, gek ben en alles bij elkaar verzin, problemen maak die er niet zijn etc etc. 
ik kijk steeds vaker hierop terug omdat ik vaker en vaker de vraag krijg of ik een betere band wil met mijn vader, maar dat wil ik niet. Ik neem juist altijd afstand om aanraking en contact gewoon te vermijden, omdat ik het gevoel heb dat ik op me hoede moet zijn. Hij lijkt in mijn ogen teveel op die leraar, kwa uitstraling, taalgebruik en aanraking manier ofzo. En die blik ofzo die ze allebei hebben. Het voelt ook niet alsof hij mijn vader is of dat ik dat zou willen. Ik vraag me ook vaak af waarom mama ooit verliefd is kunnen worden op papa. Maar goed dit is maar een klein stukje van al m'n hersenspinsels want ik merk nu pas dat het veel complexer is dan ik altijd dacht. Ik heb zolang echt gedacht dat bij thuis alles perfect was. 

Jeetje het is een heel epistel geworden maar het lucht wel op om dit te delen, maar ik wil vooral ook vanuit jullie perspectief vragen hoe jullie erop kijken, want ik heb alleen mijn eigen visie door herrineringen  die ik heb, en met m'n ouders kan ik het er niet over hebben... maar ik vraag me gewoon echt af of het aan mij ligt, of dat ik gek ben? 
 

liefs, 

Noor!