Hoe nu verder
Ik ben al een aantal keer begonnen aan mijn verhaal maar telkens stop ik……omdat ik niet (precies) weet waar te beginnen. Het is complex en met vlagen overzie ik het niet meer. Maar goed, toch maar even beginnen bij het begin, met een zeer beknopte versie. Ik heb 8 jaar een “relatie” gehad met een man en na 8 jaar was het me (uit) eindelijk gelukt om mezelf los te maken van hem. In de begin fase was er (achteraf gezien) nog niet zoveel aan de hand. Het was een enigszins fijne relatie en we spraken over samenwonen. Maar er was altijd wel iets waardoor dit samenwonen niet gerealiseerd kon worden. In die periode begon mijn argwaan te groeien en (achteraf gezien) had ik toen al de stekker uit de relatie moeten trekken. Wat me extra pijn doet is dat mensen in mijn omgeving een één of andere vorm van schuld bij mij neerleggen, ik had maar dit of ik had maar dat! De laatste twee á drie jaar ben ik bezig geweest om mezelf voorzichtig van deze man los te weken. Het was een relatie geworden die volledig uit de hand liep, volledige controle, vergaande eisen, sociaal isolement, overheersing, volgen en veroordelen van mijn stappen, wanneer ik met een andere man sprak (collega op het werk of meneer achter de kassa) en hij zag dat dan ontstond er een zeer passief-agressieve situatie…….ik kan nog wel even doorgaan. Ik werd van huis naar het werk gevolgd en ik moest mijn tijd verantwoorden al was ik maar 10 minuten later thuis. Na het eindelijk los zijn van hem, wat veel angst, ellende en stress gaf, begon een compleet andere heftige en zeer stressvolle fase, een fase van achtervolging, stalking en prive foto’s plaatsten op een malafide “datingsite”, gesprekken aangaan met mijn werkgever met allerlei verzonnen informatie. Rechtszaken aanspannen met allerlei verzonnen en bij elkaar gelogen eisenpakket. Ik doe aangifte na aangifte, veilig thuis heeft al meerdere stop gesprekken met het heerschap gehad maar tot nu toe heeft dit alles (nog) niet mogen baten.
Wat ik mezelf nu moet gaan gunnen is slachtoffer hulp, ook dat heb ik lang voor mezelf uit geschoven…..en waarom? angst? (te)veel stress? …….
Floortje
14 Reacties
Ik heb wel een melding op adres, heb afgelopen vrijdag 112 gebeld, maar er kwam niemand. Mijn gevoel van veiligheid is hierdoor behoorlijk verminderd.. Toen ik ernaar ging informeren bij politie zeiden ze dat er geen eenheid beschikbaar was en hij was blij dat het nu goed was afgelopen. Maar wat als dat niet zo was..? Gisteren heb ik in tranen melding gedaan bij politie dat ex bij voetbal van m'n zoontje stond (niet zijn kind), werd gezegd dat ik terug gebeld zou worden, maar tot nu toe niks meer gehoord. Zo naar.. Ik weet ook niet wat ik er nu mee aan moet..
Ik hoop heel erg dat het bij jou rustiger is geworden Floortje!
floortje
Wij deden meestal aangifte van een paar incidenten tegelijk. Als je al een paar keer aangifte gedaan hebt, dan weet je inmiddels wel welke info ze nodig hebben en bespaart het je een paar bezoekjes aan het bureau.
Lukt het wel om je veilig genoeg te voelen?
Die ene keer dat ik wel helemaal overstuur was en in paniek belde en ook later toen de agenten er waren gebeurde er ineens toch wel wat meer.
En blijven praten met mensen om je heen. De steun die je krijgt is goud waard! ❥
Ik vraag mij af of er nog andere dames tips hebben wat goed geholpen heeft?
Heeft hij een verleden? Dan wordt dit er natuurlijk alleen maar bij opgeteld. Belangrijkste is dat jij je veilig voelt. Hoe naar ook.. maar als je werk er van op de hoogte is, de buren zijn op de hoogte, je familie etc.. dan sta je samen sterk en kunnen zij ook bewijs verzamelen.
Liefs
Veilig thuis voert naast politie tevens "stop" gesprekken. De nodige gesprekken worden gevoerd maar een stoppen is tot nu toe nog niet bewerkstelligd.
Volgens mij moet de politie een stopgesprek voeren en niet veilig thuis. Heb je contact met je wijkagent? Daar heb ik goede ervaringen mee.
Met slachtofferhulp ben ik niets verder gekomen....
Wat een herkenbaar verhaal. Ik zit er momenteel ook middenin. Politie, Veilig Thuis, Moviera, advocaten, etc. Enorm slechte B-film.
Slachtofferhulp is een goed alternatief! Voor mijn verwerking en gemoedstoestand praat ik met een psycholoog. Al aan gedacht?
Dagboek bijhouden met wat er gebeurd, gesprekken opnemen via dictafoon en uittypen, camera’s ophangen, Dashboard cam, etc. Om maar bewijs te hebben.
Heb je zelf al gedacht om zijn familie in te schakelen? Of zijn werk bellen?
Stop-gesprek is goed voor dossier opbouw. Heb je de buren en/ of de straat al ingelicht? Vaak helpt dat.. hier werken ze vrijwel allemaal mee om dossier op te bouwen.
Ik voel met je mee! ❥
Het voelt idd als een hele slechte B-film. Ik ben ook overgegaan met het plaatsen van een camera in de auto want in de afgelopen zes maanden al 1 auto gestolen en 1 auto in brand gestoken. Er wordt deze maand nog een camera aan de gevel gehangen en nu maar afwachten...........en idd en maar door gaan met het verzamelen van bewijs materiaal.
Met een psycholoog praten doe ik nog niet, ik stel dat maar uit omdat ik.....geen idee waarom ik dit uitstel. Maar het moet er eens van komen.
Dank voor je reactie, het doet me goed om erkenning voor mijn problematiek te vinden. Dit is iets wat ik al een hele tijd mis. Dankje