Diagnose C PTSS

voor mij was het wel erkenning, maar ik kan mij voorstellen dat jij je veroordeeld voelt of minderwaardig. dat is niet zo; het is een medische term en het kan helpen om de juiste hulp te krijgen, we moeten allemaal leren om te aanvaarden dat we het niet alleen, niet in isolatie kunnen maar dat we de moeite waard zijn. ik deed alles zelf omdat ik mij niet gezien voelde van huis uit, totdat mijn lichaam zo duidelijk aangaf dat ik het steeds verborg, dat gevoel dat ik niet de moeite waard was. nu, stap voor stap, ga ik geloven in mijzelf

Hoi Jenny, dank je dat je dit schrijft. Ik ben als kind misbruikt, en wist tot voor kort niet dat ik symptomen van PTSS had. In een lotgenoten groep kwam ik erachter, en ik schrok ervan. 6 jaar geleden zei een collega tegen mij: “ het is niet normaal hoe jij schrikt hoor”. ( als iemand me aanraakte op mijn schouder). Die boodschap bleef hangen maar het duurde tot een paar maanden geleden dat ik het herkende als Ptss. Ik ontdekte hierdoor dat het me veel energie heeft gekost om zo te leven als ik doe. Bijvoorbeeld dat ik me niet goed zelfstandig durfde op te stellen in het leven, op mijn werk, in mijn relaties. Ik ben nog bezig met een soort van zachtheid naar mezelf toesturen: “ het is oké om de stressstoornis te hebben, het is oké dat ik niet wist dat ik die had”. Mijn zelfbeeld bijstellen, in dat proces ben ik nog. Het komt bovenop de realisatie dat het misbruik heeft plaatsgevonden. Ik ben wel erg blij met de zelfkennis hoor! Heb ik iets om mee verder te gaan, ik ben er niet zwaarmoedig van geworden. Hoop voor jou dat je het kunt zien als een opstap in jouw proces, dat het een deel van jou mag zijn zonder oordeel.