Mijn dochter is net vier geworden. Ze is zes weken terug beginnen praten over het feit dat ze bang is voor haar vader, dat ze 's nachts bang is 'voor de wolf', ze was ineens niet meer zindelijk, het was verschrikkelijk. En ik ben langzaam maar zeker tot het besef gekomen, dat mijn man niet is wat ik denk dat hij is. Het was geen gelukkige relatie, hij is afstandelijk en er was veel frustratie en ruzie, maar dit had ik in de verste verten niet zien aankomen. Ik ben zelf slachtoffer, bij mij was het een buur, ik was tussen 4 en 6. Ben daarvoor in behandeling, vorig jaar acht weken stationair opgenomen (ik heb spijtig genoeg anger issues). Mijn man heeft sinds de verdenking het huis verlaten en is mij meteen beginnen zwart maken. Ik heb een dochter die hysterisch werd als ze met haar vader alleen gelaten werd (en ik stomme koe dacht dat ze gewoon een mama kindje was) en zegt dat papa haar 's nachts uit haar bed haalt en haar pamper uitdoet, wat hij dan doet wil ze niet zeggen, en een man die overal rondbazuint dat ik gestoord ben en aandacht nodig heb en alles vreselijk overdrijf. Ik heb er meteen voor gezorgd, dat ze niet meer met hem alleen is, sinds toen zijn de nachtmerries eten het in de broek doen weg en is mijn kind blij en opgewekt. En mijn man is gewoon opgehouden met normaal te doen tegen mij, het enige dat hij nog doet is snauwen en dreigen, mijn kind af te pakken omdat ik een slechte moeder ben. Ik sta er alleen voor, ik woon in het buitenland en moet nu de verschillende instanties ervan overtuigen, dat er thuis iets heel ergs gebeurd is, zonder er helemaal zeker van te zijn, ik kan alleen dat weergeven wat mijn dochter verteld heeft, en daar was niemand anders bij. Het is een echte nachtmerrie. Mijn man vertoont veel kenmerken van een narcist, heel charmant en gevoelig en thuis koud en gemeen tegen ons. Heeft er iemand raad voor mij?