Lieve lotgenoten, 

Ik heb eerder in deze community een oproep geplaatst voor het project Herstelcirkels maar nog niet eerder mijn verhaal gedeeld. Dat wil ik graag alsnog doen. 

Op 8 september 2003 stond mijn leven op z’n kop. 20 jaar oud was ik toen en ik woonde bij mijn ouders en broertje in Heelsum (Gelderland). ’s Avonds laat fietste ik van mijn toenmalige vriend naar huis en ben ik van mijn fiets getrokken. Onder bedreiging van een mes werd ik verkracht door een man die later voor meerdere delicten werd veroordeeld. Ik was doodsbang en heb thuis gelijk mijn moeder verteld wat er gebeurd was. Zij belde meteen 112 en maakte m'n vader wakker, die al sliep. Daardoor heb ik geen seconde nagedacht over wel of geen aangifte doen want ik kwam ik gelijk in het traject terecht met politie en onderzoek. Dezelfde nacht is er DNA materiaal van de dader gevonden op de plek van de verkrachting, wat later gematcht is met andere slachtoffers. Door goed onderzoek van de zedenrechercheurs uit Arnhem is de dader twee maanden later opgepakt in Noord-Brabant, waar hij ook andere slachtoffers had gemaakt. Maart 2004 vond de eerste rechtszitting plaats en in juni 2004 werd hij veroordeeld tot 30 maanden cel en TBS. Met een advocaat voerde ik ook nog een civiele procedure die helaas veels te lang duurde waardoor ik pas halverwege 2006 het juridische stuk achter me kon laten.

Naast alle angst en onzekerheid ná de verkrachting, heb ik me verschrikkelijk alleen gevoeld. Ik trok mezelf terug en vond het moeilijk om over mijn angst en andere gevoelens (boosheid, eenzaamheid, wanhoop) te praten met mijn ouders, broertje, vriend en vrienden. Ik durfde er niets over te delen omdat ik hen niet wilde belasten met mijn negatieve gevoelens en pijn. Ik durfde niet naar hun ervaring te vragen omdat ik dat verdriet er niet bij kon hebben. Pas toen ik in 2016 mijn eigen verhaal uitbracht in een boek, kon ik iets delen van al die emoties die in mij omgingen.

Voor het eerst voerde ik gesprekken waarin ook zij konden delen wat die hele periode met hen gedaan had en waar ze tegenaan liepen. Ze waren unaniem: ze hadden geen idee van de enorme impact op mij en wisten niet hoe zij mij hierin konden steunen. De gesprekken met mijn ouders en broertje lieten mij zien wat ik gemist had. Wat had ik destijds graag omringd willen worden door hun liefde en steun! Dat is de aanleiding geweest om in 2021 het project Herstelcirkels te starten, waarin ik samen met andere lotgenoten, Slachtofferhulp, Perspectief Herstelbemiddeling, Restorative Justice Nederland en andere organisaties samenwerk om slachtoffers en naasten in de toekomst te ondersteunen en een plek te bieden waar ze samen een stapje in herstel kunnen zetten. 

Dit is mijn verhaal in een notendop. Ik ben mezelf in die 19 jaar vaak tegengekomen en heb verschillende therapieen gevolgd om met mijn angsten om te kunnen gaan. Na de geboorte van m'n oudste ontwikkelde ik een dwangstoornis, waar ik goede hulp voor gehad heb. 

Nog steeds ben ik alert als ik op straat loop en het is rustig. Alleen fietsen door het donker is voor mij nog altijd lastig en door het trauma ben ik soms intuitie gaan verwarren met angst waardoor ik rode vlaggen niet zag in latere situaties. Hierdoor ben ik later opnieuw slachtoffer geworden. In 2018 ben ik een spiritueel pad op gegaan (A course in miracles/een cursus in wonderen) en heb een opleiding tot vergevingscoach gevolgd. Vergeving en leven vanuit (zelf)liefde en vertrouwen zijn voor mij het grootste omslagpunt geweest om betekenis te kunnen geven aan wat er gebeurd is en een transformatie door te maken. Ik hoop mijn ervaring uiteindelijk ten goede in te kunnen zetten voor anderen die nog in het donker zitten of nog niet door die dikke mist heen zijn.