Herbelevingen / flashbacks / dissociatie

Hoi Eef-88, Ik herken je verhaal van flashbacks en herbelevingen. Ik dacht dat ik sterk was en dat wel kon hebben, maar die houding heeft me niet geholpen. Ik ben nu voor het eerst sinds 8 maanden weer online hier. Ik moest echt even rust nemen, en de zaken uit mijn hoofd zetten. Nu gaat het beter. Mijn tip is: luister naar jezelf en denk niet dat je sterker bent dan je feitelijk bent. Alles in een rustig tempo. Ga niet te snel.

Ik heb dit exact t zelfde! Zit ook in therapie maar ik kom soms nauwelijks de dag door.

Hoi Eef-88, Ik herken mij voor een groot deel in je verhaal. Ik heb ook cptss. Niet niks! Ik heb op jonge leeftijd erg veel al meegemaakt. Veel achter elkaar of jarenlang geleefd in een groot trauma. Dat heeft mij toen zo uitgeput, dat ik heel duf was. Er zat amper nog leven in mij. Nog zo jong, maar al zo mentaal uitgeput. Toen ik later therapie kreeg en mijn ervaringen ging herbeleven, leek het wel zwaarder te vallen dan het trauma zelf! Dit kan komen omdat je nog zo jong was toen het gebeurde. Of omdat je zo numb was ten tijde van mishandeling, dat je er niet volledig bewust bij was met je brein. Nu, jaren later, wel. Ik ging als volwassenen in therapie, maar nu met een helder brein. Een volwassen kijk op dingen en met verstand van emoties. En juist dat maakte dat ik het nu voel intenser voelde. Mijn hele lijf herbeleef de angst en pijn. Ik ging mij onbewust af zetten tegen therapie/emdr. Omdat ik bang was. Ik wou het niet herbeleven. Het trauma was nu niet meer gaande, dus ik wou het ook niet meer voelen. Maar juist door door te zetten, werden de herbelevingen steeds minder eng. Ik begon steeds meer te begrijpen dat er niks gebeurd wanneer ik mij zo voelde! Het was gewoon een foute reactie van het lichaam, die goed bedoeld gevaar denkt te herkennen. Door na een herbeleving tegen mij zelf te herhalen 'kijk nu maar om je heen Zie je wel, je bent veilig. Het is niet echt. Het gebeurd niet echt opnieuw. Je bent veilig". Ging het steeds beter! Ik ben er nog niet. Ik werk nog steeds hard om mijn trauma's te overwinnen. Maar ik voel dat ik minder bang ben. Ik leer om mezelf te troosten. In plaats van te dwingen te stoppen met huilen. Geef jezelf de tijd! Je gezonde volwassenen reageert op het verdrietige kind in je. Troost jezelf en wees lief voor jezelf. Ik wens je heel veel sterkte toe! Liefs, Ro

Hoi Eef, Toen ik traumatherapie aanging voor misbruik als kind werd het eerst ook alleen maar erger, dat is normaal. Wat je jarenlang als overlevingsstrategie zoveel mogelijk hebt weggestopt en vermeden, ga je nu aan en komt eruit. Het dissociëren is eigenlijk een bescherming voor als het te heftig is, zoals Heidi ook zegt. De therapie heeft mij uiteindelijk goed geholpen. Uiteindelijk werd het bij mij minder en raakte ik er niet meer overstuur van als ik eraan dacht. Kun je met je behandelaar bespreken wat je kunt doen op de momenten dat het je zo overweldigt? Een advies dat ik kreeg was om vooral ook dingen te blijven doen die ik leuk, fijn of rustgevend vond, hoe klein ook. Sterkte en liefs, Fabi

Hoi Eef-88, Ook als klein kind misbruikt. Ik herken dat je het voelt in iedere vezel. Bij mij was het gevoel van schaamte zo intens dat voelde ik in mijn lijf. Dissocieren heb ik ook gedaan. Dit is volgens mij ook in verschillende varianten. Ik schakelde dan uit omdat het te heftig was. Ik heb " zo noem ik het" een bootcamp EMDR en exposure gehad bij Psytrec. Klachten zijn in 4 dagen afgenomen. Schaamte en schuld voel ik niet meer. Ik ben inmiddels in een relatie aan gegaan. Ik ben open en deel. Ik heb 45 jaar gezwegen uit schaamte en schuldgevoel naar mijn ouders. Mijn 11 jaar oudere broer heeft me meerdere malen misbruikt. Hij is nu niets voor mij en de focus ligt weer op mijn eigen toekomst en geluk. Dus hou vol. Het kan met de juiste therapie verbazend goed beter gaan. Gr. Heidi