Na een 17jaar durende relatie (mn hele volwassen leven) waarin meerdere mishandelingen hebben plaats gevonden, we een zeer geisoleerd leven hebben geleid, waarin natuurlijk ook goede momenten zaten een half jaar geleden besloten mn verhaal naar de buitenwereld te brengen en hulp van mn naasten te vragen omdat ik bang dat ik dit leven niet veel langer zou kunnen volhouden. Ik heb te maken gehad met schulden van zijn kant, een jaren lange drugsverslaving, geen tot weinig familie of vrienden van zijn kant dus zeer afhankelijk ook gezien ik de kostwinnaar ben. Hij een narcistisch persoon (zag ik toen niet in) en ik een mezelf wegcijferend persoon. Denkend dat alles mijn schuld is. Ik herken nu heel erg de cirkel die beschreven word van alles is goed, dan gebeurd er iets waardoor geweld ontstaat, vervolgens spijt en vergeving, vervolgens hoop dat het beter word. Nadat ik besloten had de relatie te verbreken ben ik omdat ik het leven met hem toch niet kon loslaten weer terug gegaan en dit is vreselijk uit de hand gelopen waardoor ik zelfs gevreeds heb voor mn leven  waardoor ik het huis ontvlucht ben, nu continu nachtmerries heb en slecht funtioneer. Ik heb veel hulp gehad van het a-team, psycholoog ben ik nog onder behandeling en alles afhandelen gaat nu via politie en advovaat. Het gekke is alleen dat ik nu van de ene kant erg bang ben, overal van schrik als ik op straat loop of fiets en bang ben om hem tegen te komen. De andere kant is dat ik iets.. een vertrouwd leven denk ik vooral, mis. Ik heb inmiddels sinds kort een nieuwe relatie waarin alles klopt en voelt zoals het moet zijn en een enorme steun aan heb.Echter heb ik nog last van het los laten van mijn oude leven en het toe laten van mijn nieuwe leven. De psycholoog geeft aan dat het een zeer diepe band is en soort gelijk voelt alsof je een familie lid achterlaat.  Ik ben benieuwd of iemand zich hierin herkend of tips heeft hoe hiermee om te gaan.