Begin juni staat mijn datingfraudeverhaal in Psychologie Magazine. Ik zie het als mijn persoonlijke opdracht mensen te waarschuwen voor dit reële gevaar. Dat is ook een belangrijke taak die ik voor mezelf zie als ambassadeur van Slachtofferhulp Nederland. Het interview vond in verband met de Coronamaatregelen online plaats. Een van de vragen die mij gesteld werd, was of ik er na tien jaar nog last van had dat ik was opgelicht via datingfraude. In eerste instantie reageerde ik met: “Nee hoor, die nare ervaring ligt ver achter mij”! Maar ik heb er nog eens over nagedacht en ja, er zijn toch situaties waarin nog steeds merkbaar is dat ik financieel ben ‘getild’. En dat zijn altijd geldgerelateerde situaties. Zoals een paar maanden geleden, toen ik met een nieuwe baan ben begonnen en na zes weken nog geen salaris had ontvangen. Dan word ik bloedlink. Ik heb met de stoom uit mijn oren een woedend telefoontje gepleegd met Personeelszaken. Nou kon die arme jongen die de telefoon opnam er ook niks aan doen, want mijn werkgever heeft de financiën uitbesteed aan een administratiekantoor. Maar de boodschap is wel overgekomen; ik krijg binnenkort geld op mijn rekening. Eindelijk! Dus die boosheid is nog zo slecht niet, zou je kunnen zeggen, want het levert wel wat op! Maar dat klopt niet helemaal. Het gaat erom wat het met mij doet. En dat is niet mis. Ik word vre-se-lijk woedend. ‘Over-reacting’ zogezegd, want ik word echt buitensporig kwaad. In feite wordt het trauma van de oplichting getriggerd en de bijbehorende pijn komt weer naar boven. Ik ben weer even daar… En dat is niet fijn. Daarna moet ik tot rust komen. Ik ga dan keihard fietsen, mediteren, in de tuin werken, in mijn dagboek schrijven, dat soort dingen. Het is hard werken om weer in balans te komen. En dat allemaal als gevolg van een traumatische gebeurtenis.

Littekenpijn

Direct na zo’n ingrijpende ervaring als datingfraude kom je als het ware in een rouwproces. Je huilt, je bent boos, je trekt je terug, wat dan ook. Het hoort er allemaal bij. Toentertijd was ik vooral verdrietig. En daarna heb ik me een tijd teruggetrokken uit schaamte. Heb ik het dan niet goed verwerkt? Ik denk dat ik mijn leven inmiddels echt wel weer goed heb opgepakt. Maar soms word je getriggerd door een gebeurtenis en komt die oude pijn weer even naar boven. Ik ga ervan uit dat dat een normaal verschijnsel is. Het is vergelijkbaar met de dood van een dierbare. Je kunt je leven na verloop van tijd weer prima aan, maar soms komt daar ineens nog die pijn van het gemis om de hoek kijken. Heel menselijk, volgens mij. Littekenpijn noem ik het. Vroeger of later krijgen we allemaal littekens op onze ziel. Je kunt er onderdoor gaan of er sterker van worden. Ik verkies het laatste.