¿

Hoi Simran, Wat een heftig verhaal en wat een heftige start van je leven. Je bent in een fase van je leven waarin je zonder grote zorgen en verdriet zou moeten opgroeien. Ik herken je gevoel van boos zijn op de hele wereld heel goed. Het is een eenzame plek waar je je niet gezien voelt. Je mag best wat minder hard je best doen om normaal te doen. Je bent goed zoals je bent. Je verdriet af en toe laten zien zorgt ervoor dat jouw gevoel dat je constant je best moet doen, wat minder is. En het geeft de ander ook het gevoel dat 'ie iets kan betekenen. Mensen helpen en luisteren graag. Er bestaan naast een hoop rotzakken gelukkig ook een hoop mensen die het beste met je voor hebben. Zoek ze maar eens op. Je bent in een fase van je leven gekomen waarin je je eigen keuzes kan maken. Jij mag bepalen hoe het met jou gaat. Dat gun ik je van harte.

Hoi Simran-78, wat verschrikkelijk dat je dit in je jonge leven hebt moeten doorstaan. Goed dat je hier je verhaal doet, hier vind je mensen die soortgelijke ervaringen hebben en die je kunnen helpen. In elk geval kunnen luisteren naar wat je wilt vertellen. Belangrijkste vraag die ik heb, is of je hulp gezocht hebt. Dit soort ervaringen kun je maar moeilijk in je eentje verwerken? Heb je al eens met de huisarts gesproken over het misbruik van je vader en van de buurman? De huisarts kan met je kijken welke hulp er nodig is en een goede behandelaar zoeken. Ik heb dat zelf gedaan en dankzij die hulp heb ik mijn ervaringen een plek kunnen geven en kan ik door met mijn leven. En dat is wat ik jou ook zo gun. Heb je je verhaal ook kunnen delen met de mensen om je heen? Dat je boos bent is zooo begrijpelijk! Die iets met die boosheid: ga voor jezelf hulp zoeken en zorg ervoor dat de zon weer gaat schijnen in je leven, want dat verdien je. Groetjes en heel veel sterkte. Edwin.