Hai. Ik kom hier mijn verhaal doen, daar gaan we.

Ik ben voor de eerste keer betast door een man in het bos. Ik was 11 jaar. Toen ik het vertelde aan mijn stiefmoeder zei ze: "Dat hoort er nou eenmaal bij." En zo ging ik op een lange weg waar ik dacht dat dit normaal was. Ik ben voor de tweede keer verkracht bij het zwembad. Er kwam een groepje 16-jarige jongens aan lopen ze waren al de hele tijd aan het giebelen en wijzen. Toen we bovenaan de trap stonden voor de glijbaan zei mijn vriendin dat ze toch niet durfde en naar beneden ging. ik was toen alleen met de jongens. Eentje verlaat de groep, de andere naderen mij. Twee blokkeren beide uitgangen. Daar ben ik aangeraakt op plekken die ik niet eens wist dat ze bestonden. Ze werden verveeld na een tijdje en verlieten de locatie, ze renden weg. Ik was verstijfd en heb dit voor 5 jaar lang weggedrukt. 

Toen ik 12 jaar oud was, mocht ik alleen naar mijn tante in amsterdam gaan. Toen ik van CS kwam, liep ik door het donker naar haar huis. 10 minuten lopen maar, dacht ik. 15 minuten zitten erop en ik ben verdwaald. Ik kijk rond, een man komt op me af. "ben je verdwaald? Och arme schat, ik zal je helpen." Ik geef hem het adres, hij loopt met me mee een steegje in. "deze kant op!!" Ik volg, dwaas klein meisje dat ik was. Hij draait zich om. En 20 minuten later lig ik op de grond. In shock, niet wetend wat er aan de hand is, dat dit is gebeurd, dat dit zo gaat, wat dit is. Ik ben snikkend naar een vrouw gegaan, vragend om de weg, vragend of ze het zker weet, of ze me niet beet neemt. Ze helpt me op weg. Papa komt me te gemoet: "Waar was je nou? we wachtten allemaal op je!" ik zeg maar dat ik verdwaalt was, hij zal het toch niet begrijpen. 

Vroeger stelde ik me vaak de vraag: "Is dit nou hoe het hoort?"

Ik ben suicidaal geweest, grote sociale angsten gehad, maar niks gezegd. Bedankt voor het luisteren. :,)

Het spijt me voor eventuele spelfouten trouwens!! xxx