En zijn er ook praatgroepen waar je face to face contact hebt, dat werkt toch veel fijner dan digitaal contact ? En anders zou ik graag een bijeenkomst willen organiseren als er meer mensen behoefte aan hebben. Laat aub maar wat horen, groet Bernard

Hoi Ben, dat je er nu last van krijgt begrijp ik. Zeker op 12 jarige leeftijd zoiets meemaken is een dubbele trauma. Die eerste heb je in die 4 jaar kunnen verwerken en nu komt die tweede. Ik hoop dat je op deze forum enige verlichting kan vinden. Zelf lees ik veel om te kunnen relativeren. Jouw verhaal helpt mij zeker, dank je voor het delen.

Hoi Ben, Wat goed dat je hier een bericht stuurt! Ik ben onder de indruk van wat je allemaal mee hebt gemaakt.. jeetje.. wat veel operaties en wat langdurig allemaal! En dat terwijl je zo jong was en je leeftijdsgenoten met hele andere dingen bezig waren. Heb je enig idee wat maakt dat je er tot voor kort geen last van had? Ik begrijp heel goed dat het er een keer uit komt. Waar loop je met name tegenaan nu? Ben je fysiek weer helemaal hersteld? Ik herken me wel erg in je titel en heb hier ook last van. Ik ben benieuwd hoe het voor jou een rol speelt in je dagelijkse leven nu. Ik heb er zelf alleen wel veel eerder last van gekregen. Ik heb zelf een ongeluk gehad in 2007 en de genezing van mijn been heeft 10 jaar geduurd. Ik was 16 jr toen ik het ongeluk kreeg. Ik merk nu sinds ong een jaar dat ik echt de behoefte heb om contact te hebben met lotgenoten. De wereld gaat door en voor iedereen die mij nu leert kennen ben ik gewoon Lotte.. maar ik voel me nog als Lotte met het gebroken been dat maar niet wilde genezen. Ik ben en blijf ook wel beperkt maar dat weet je alleen als je met mij de dingen doet die ik niet meer kan. Voor mij is het een heel groot deel van mijn identiteit die met kleren aan niet zichtbaar is voor de mensen om mij heen. Dat vind ik heel lastig. Ik hoor graag wat het voor jou betekend.. groetjes Lotte