Hoi Bob90, wat goed dat je de community gevonden hebt en wat knap dat je hier je verhaal doet. Allereerst vind ik het verschrikkelijk dat je dit op jonge leeftijd hebt moeten ondergaan. Ik weet uit eigen ervaring dat je na zo'n trauma, want dat is het, de herinneringen en ervaringen opsluit. Ik heb er zelf 30 jaar niet over gesproken, omdat het zo diep weggeborgen was dat het leek alsof het nooit gebeurd was. De gebeurtenissen zijn te groot om je te herinneren. Maar ze woekeren in je systeem, in je lijf en hebben ongelofelijke impact op je leven. Dat lees ik bij jou precies zo terug. Goed dat je openheid hebt gegeven aan je vriend. Dat je er voor gekozen hebt om je supportsysteem aan te spreken. En je uit te spreken. Op jouw manier en in jouw tempo. Dus als je de dader niet wilde noemen, dan is dat heel begrijpelijk. Precies wat je schrijft: het is en was op geen enkele manier jouw schuld. Je was 7 en had geen enkel aandeel in wat er gebeurd is. Ik begrijp goed hoe pijnlijk het moet zijn om dat in je gezin te vertellen. Voor mij gold dat de dader een man van buiten het gezin was, een leraar. Ik heb wel gemerkt dat gezinsleden er verschillend mee om kunnen gaan. Van empathie tot afstand en zelfs ongeloof. Hoe kun je dat verborgen houden? Tja, dat is wat een trauma doet. Het is knap dat je je 'normaal' hebt weten te gedragen. Dat voelt nu misschien raar, maar je bent op een zo goed mogelijke manier met de situatie omgegaan. Het trauma diep weggestopt, zodat je je toch staande kunt houden. Ik heb in mijn geval de leraar nog 25 jaar 'geholpen' door me in te zetten voor een stichting die hij opgericht had. Een soort boetedoening die niet bestond, weet ik nu. Was het echt nodig om dit verhaal naar buiten te brengen? Viel het niet gewoon heel erg mee? Die vragen ken ik zo goed. Een therapeut zei ooit tegen me dat misbruik in je systeem zich gedraagt als een sluipmoordenaar. Je ziet hem niet, maar hij maakt je stap voor stap, beetje bij beetje, stuk. En uiteindelijk móet dat er uit. Om jezelf te beschermen en om jezelf de gelegenheid te geven die draak in je te temmen. Om om te kunnen gaan met wat je overkomen is. Mijn antwoord op je vragen zijn dus Ja, dat is nodig. Voor jou. Het viel niet mee, want 20 jaar na dato heb je er nog last van. Dit mag een kind van die leeftijd niet overkomen. Ik snap dat je empathie voelt voor je broer, die 14 jaar was. Maar zelfs op 14 jarige leeftijd mag je nooit de keuze maken die hij gemaakt heeft. Ik begrijp je terughoudendheid erg goed om het breed uit te dragen. Ik heb dat wel gedaan. Mijn omgeving weet van mijn verleden. Niet omdat het me bepaalt, maar omdat het wel iets is dat me gevormd heeft. Kun je volstaan om aan anderen te vertellen dat je geen contact meer hebt met je broer omdat het misgelopen is, of omdat jullie verschillend zijn? Ik kan me voorstellen dat je niet tegen iedereen de volle waarheid hoeft te vertellen. Wellicht dat andere leden van deze community hetzelfde overkomen is en je kunnen helpen. Heb je hulp voor jezelf gezocht? Om dit trauma een plek te geven? Ik wens je heel veel sterkte en blijf dicht bij jezelf. groet,