Een autobiografisch sprookje.

De oude vrouw die dood wou

De oude vrouw woonde op zichzelf, al te lang en te vaak in haar leven was ze alleen geweest. Alleen met al haar gedachten en met al haar gevoelens liep ze vaak eenzaam door het leven. Als klein meisje maakte ze vreselijke dingen mee en voelde zich niet begrepen en niet gezien.

De oude vrouw zucht. “Wat heb ik toch veel meegemaakt en wat ben ik oud.” Ouder dan in jaren, voelde ze.

Toen ze nog héél jong was, ze was 2 jaar misschien, kwam er een boze reus met hele grote handen die haar zo heeft laten schrikken dat ze zich nooit meer veilig heeft gevoeld. En het gekke is dat ze vergat waar de angst geboren was en waarom. Ze was ook nog veel te jong voor woorden. Maar vanaf die dag leefde ze de emoties:  van Bang met een hoofdletter B en Onveilig met de hoofdletter O.

Die boze reus woonde in de buurt en kwam vaker langs. Ze groeide op en toen ze wat ouder was en als er gedanst werd op een feestje, duwde de reus haar dichter tegen zich aan dan dat ze wilde. Ze wilde nóóit meer dansen met de reus!

De oude vrouw voelt veel pijn als ze terug denkt, het is al allemaal teveel om te vertellen aan wie dan ook, laat staan dat je het allemaal beleefd hebt, zoals ik ...  en zuchtte héél diep.

Ze heeft wel haar ouders verteld dat ze dood wilde. Ze was toen 15 jaar, ze pinkte een traantje weg. Haar ouders waren druk aan het werk .. “Ze hebben me toen niet gehoord of gezien” en weer was daar een traantje.

Ze liep verder, alleen, stap voor stap.

Een paar maanden later loopt ze door het bos. Ze hield van dit bos en altijd deed de natuur haar goed. Na 2 uur lopen, ze wilde weer richting huis gaan staat er ineens een zwarte wolf voor haar. De wolf trok zijn lippen strak en de vele tanden in zijn bek werden zichtbaar. Ze wilde nog wegrennen ... maar ze verlamde. De wolf kwam heel langzaam, stap voor stap dreigend op haar af. Haar ogen werden elke stap groter van Angst. De wolf was in èèn sprong bij haar, duwde haar omver en stond dreigend boven haar, hij liet haar voelen dat hij sterker was dan zij. Hij zette zijn nagels in haar huid ... 3x ... en zij lag daar maar. Zelf was ze er niet meer bij, zo voelde het. Het voelde dat hij bezig was met haar lijf maar haar geest was er niet meer. Alsof ze verdwaalde in de lucht. Daarna verdween de wolf alsof hij er nooit geweest was en zachtjes daalde ze weer neer op aarde. Haar ouders waren nog steeds zo druk dat ze nooit haar wonden hebben gezien, ze heeft het ook nooit verteld. Ze droeg de pijn, de schuld èn de schaamte, want het zal wel aan haar gelegen hebben, dacht ze. Ze was vast op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Ze had ook niet het bos in moeten gaan ..... Ze liep verder, alleen, stap voor stap.

De reus was ze vergeten, maar de wolf is ze nooit vergeten en gaandeweg in het leven dacht ze zelfs dat het door de wolf kwam en door wat hij haar had aangedaan, dat dàt de reden was van haar altijd maar terugkerende wens om dood te willen.

Inmiddels weet de oude vrouw beter en weer zucht ze:” wat heb ik toch veel meegemaakt en wát ben ik moe.” Ouder dan in jaren, voelde ze. En weer was daar een traantje.

Jaren lang na deze gebeurtenis is ze altijd op zoek geweest naar Liefde voor zichzelf.

Ze doolde door het leven, wat altijd óverleven was geweest. Deed rare dingen, is menig wolf nog tegengekomen en elke keer weer verdwaalde ze in de lucht en liet de wolven doen wat ze wilden. Jarenlang liep alleen haar lijf nog in deze wereld.

En ze ziet ook dat ze vele jaren uitgereikt en gevraagd heeft aan heksen en ze is bij tovenaars geweest, om haar de Liefde te laten ervaren, maar ze had er niet één gevonden die haar daarmee helpen kon.

Later kwam ze nog meer moeilijkheden tegen, maar kon ze maar Ooit ... Iemand  vertellen hoe het was om haar te zijn, ‘het is gewoon teveel’, dacht de oude vrouw en zuchtte dieper dan ooit, ze was zó moe.

Hoe ze heeft ze dit alles kunnen overleven, ze zal het nooit weten. Met al haar gedachten en met al haar gevoelens liep ze door, in haar eentje, tot het einde van haar leven.

Want ... uiteindelijk was het Geluk met de vrouw ...  op een mooie regenachtige dag, de oude vrouw hield van de regen, was er een Engel. Alleen al door het zien van de engel kreeg de oude vrouw al rust en de Engel zei tegen de vrouw: “Lieve oude vrouw, ik zie je .... ik zie jouw pijn. Ik zie ook dat je al zolang je best hebt gedaan. Ik zie òòk hóe moe je bent. Ik kom je vertellen, dat je met me mee mag”.

Het werd zó stil, deze stilte kende de vrouw haar hele leven niet.

Het duurde 10 minuten of misschien wel een uur voor de vrouw langzaam op stond, naar de engel liep, die straalde met een Licht die ze allang niet meer gezien had. Ze voelde de Liefde waar ze zó naar op zoek geweest was!

Ze nam de hand van de engel en ging mee. Met een glimlach op haar mond gingen ze samen op weg.

Joy60