Ok hier gaan we... Ik ben 38 jaar en pas sinds een paar weken heb ik durven te vertellen wat er is gebeurd. Wat de aanleiding is geweest weet ik niet exact, misschien dat ik nu zelf kinderen heb in de leeftijd waarop het bij mij gebeurde, of omdat ze wel eens vragen hebben over seks, ik weet het niet. 

Het voelt in ieder geval alsof pandora's box is opengereten. Wat er precies is gebeurd, hoe oud ik exact was en hoe lang het heeft geduurd weet ik allemaal niet. Ik weet dat het is begonnen bij mijn buurjongen, ik zal ergens tussen de 4 en 6 jaar oud zijn geweest. Wij "mochten", en wij zijn dan de kleine kinderen op een verjaardag, bij hem in de kamer komen en daar moesten wij dingen bij hem doen. Ik weet dat ik de kamer in ben gegaan en eruit ben gekomen, net als andere kinderen die op visite waren, hij deed het ook bij ons thuis en mijn broer zal ongetwijfeld ook slachtoffer zijn geweest van hem. Ik veracht mijn buurjongen om wat hij gedaan heeft. Wel in mijn achterhoofd, elke dader zal ook een slachtoffer zijn. 

Wij zijn op een gegeven moment verhuisd, hij werd ouder en kwam niet altijd meer mee naar verjaardagen..

Daarna, in het nieuwe huis, heeft mijn broer mij misbruikt. Hoe oud ik toen was, hoe vaak, hoe lang, wat er is gebeurd, ik weet het allemaal niet. Behalve dat het is gebeurd. Ik schaam mij ervoor, zag het altijd als incest, misschien vond ik het zelf ook wel leuk, heb ik hem aangespoord.. ? Duizend vragen die ik niet kan beantwoorden. Ik zit maar te malen, ben ik daarom zo op mijzelf, kan ik me daarom zo goed aanpassen, wil ik daarom dat altijd alles opgeruimd is, moet ik daarom zoveel controle hebben, en ga zo nog maar een poosje door. 

Ik zie al een poosje een coach, heb dit niet eerder aan haar kunnen vertellen dan een paar weken terug. Ik ging samen met mijn man ook naar haar, voor relatiecoaching, wij hadden een probleem op intimiteit. Hadden inderdaad. Sinds ik het hem heb verteld, lijkt het wel of dit als een blok tussen ons in heeft gestaan al die tijd. 

Ik heb het altijd zo goed weg weten te stoppen, dacht ik, in een doosje wat nooit open zou kunnen en nu is het doosje toch open gegaan, en het kan niet meer dicht.. En ik weet niet zo goed welke stappen ik moet nemen. 

Ik ontwijk mijn broer, hij heeft het door, maar ik kan er nog niet over praten tegen hem. Net als tegen mijn ouders. Ik ben bang wat dit teweeg brengt, maar ik kan het ook niet alleen dragen. Mijn broer is iemand die nog steeds over mijn grenzen heen gaat, niet fysiek, maar in gedrag. 

Misschien is het een beetje een onsamenhangend verhaal, maar dat is ook exact hoe het nu voelt voor mij. Ik kan de emoties niet toelaten, voel me zelf soms ook misschien wel een aansteller, want ja, het is nou eenmaal gebeurd, lang lang geleden.. Ik heb mij ook zo lang alleen gevoeld, onveilig. 

Ik hoop hier een beetje een klankboord te vinden en elkaar te kunnen helpen..