Lieve lezers,

Al een aantal weken ligt er een zware last op mijn schouders; na ruim vier jaar begint over twee weken dan eindelijk mijn EMDR-traject. Iets waar ik al vanaf het begin van mijn behandeling naar uitkijk, maar ineens een grote drempel geworden is. Toen ik in de zomer van 2019 gediagnostiseerd werd met onder andere ptss, een angststoornis en automutilatie ging er een vlaag van opluchting door mij heen; eindelijk was er iemand die mijn verhaal aanhoorde. Geen veroordeling, geen goedbedoelde adviezen en geen medelijden, maar een psycholoog die mij daadwerkelijk zou helpen. Alle focus lag op dat moment op de start van mijn behandeling bij de  psycholoog, alsof mijn hele leven bepaalt zou worden door dat moment. Een paar maanden daarvoor was mijn zorgvuldig gebouwde luchtkasteel in een klap verdwenen, wat hiervoor precies de trigger was weet ik tot op heden niet. De zorgvuldig weggewerkte herinneringen van mijn aanranding borrelde langzamerhand omhoog, en wilde niet meer terug in die hoek waar ze ruim vier jaar verscholen zaten. Het begon bij aanrakingen tijdens het uitgaan, een voorbijganger die ‘even’ de hand op mijn onderrug legde of de goede kennis die een net iets te lange, stevige knuffel gaf. Het leek net alsof dat borrelende gevoel van binnen bij elke ongevraagde aanraking steeds groter werd, en mij steeds verder in mijn schulp trok. Ik begon aanraking te vermijden, maar de gebruikelijke knuffel ter begroeting maakte dit in veel gevallen onmogelijk. De knuffels waren op dat moment niet mijn grootste probleem; destijds had ik namelijk een anderhalf jaar lange relatie. Ook tijdens de seks begon dat borrelende gevoel van binnen steeds vaker omhoog te komen. Uit angst hem kwijt te raken heb ik langere tijd gezwegen over dat knagende gevoel van binnen telkens als hij mij aanraakte. Subtiel dacht ik momenten te vermijden zoals samen douchen en omkleden waar hij bij was, ook kroop ik in bed met een joggingsbroek en trui. Als we dan toch seks hadden was ik er niet bij met mijn gedachte, er was namelijk een constante interne strijd aan het woeden. Ik voelde me vies en gebruikt en begon te walgen van mijn lichaam, zijn lichaam en seks. Telkens werd dat gevoel groter en voelde ik vlagen van paniek omhoog komen, werd ik benauwd en kreeg ik last van hartkloppingen.

Uiteindelijk heb ik op advies van een goede vriendin mijn angsten opzij gezet en ben ik met hem in gesprek gegaan. Een begripvolle reactie, ik had hem immers ooit verteld over mijn ‘onprettige ervaring’ in het verleden. We besproken die avond dat het initiatief voorlopig bij mij zou liggen en dat hij mij alle ruimte wilde geven om mij weer prettig te voelen bij aanrakingen. Goedbedoeld had hij een date-avond voor ons samen ingepland, lekker samen op de bank een film kijken. Wat ik alleen niet wist was dat hij boven kaarsjes had klaargezet en van plan was om mij te verrassen. Toen we naar boven gingen onder het mom van ‘pyjama aantrekken en film kijken’ werd ik compleet overvallen. Tijdens het zoenen legde hij mij op bed neer en ging bovenop mij liggen, meteen kroop dat benauwde gevoel omhoog. Compleet in paniek duwde ik hem van mij af en terwijl de tranen van mijn gezicht afrolde en ik voor het eerst een paniekaanval ervaarde, liep hij kwaad weg. Op het moment dat hij wegliep voelde het alsof de tijd bevroren was en alles om mij heen in een waas aan mij voorbij ging. Ik voelde mij oprecht alleen op de wereld. Verwijten die ik hier haast niet durf te schrijven kreeg ik naar mijn hoofd gegooid, zo zou ik hem het gevoel hebben gegeven dat hij niet meer aantrekkelijk was en dat hij het probleem zou zijn. Er vandaag de dag op terugkijkend was dat ook zo, op dat moment was hij zeker het probleem. De persoon aan wie ik mijn hart had blootgelegd en waarbij ik voor het eerst geprobeerd heb een grens aan te geven, had eenzijdig besloten deze grens compleet te negeren. We hebben die avond nauwelijks nog gesproken, en dit bleek niet veel maanden later dan ook het begin van het einde. Op de dag dat ik besloot een punt achter mijn relatie te zetten heb ik onder andere te horen gekregen ‘enkel nog als een gewone vriendin te voelen, we hadden immers al een tijdje geen seks meer gehad’ ook was ik ‘niet meer seksueel aantrekkelijk’ en ‘stelde ik mij aan, de diagnose van de psycholoog zou niet kloppen. Ik kon gewoon nog mijn bed uitkomen en lachen, dus het was allemaal minder erg dan ik deed voorkomen’. Als klap op de vuurpijl kwam ik er nog geen week later achter dat hij al contact met een ander had; een maand later hadden ze officieel een relatie.

Het heeft ruim drie maanden geduurd om van deze enorme klap te herstellen, maar het is mij zonder hem gelukt. Ik heb mijn grootste geheim eindelijk durven erkennen met de hulp van mijn psycholoog, iets wat ik drie en een half jaar voor mijzelf en voor de buitenwereld verloochende. Een maand voor mijn aanranding had ik namelijk voor het eerst seks gehad met een jongen waar ik destijds tot over mijn oren verliefd op was. Ik was dat najaar net naar de grote stad verhuisd om te studeren en had hem tijdens de kennismakingsweek ontmoet, hij was onderdeel van het mentoren duo dat mijn groepje toegewezen had gekregen. Ook na de kennismakingsweek hebben we met een deel van de groep contact gehouden, we zagen elkaar op feestjes of voor studie. De (oud-) studenten onder ons weten wel dat ‘seks’ en onderwerp is waar in de studententijd vaak luchtig over gedacht en gepraat wordt. Voor mij was dat op dat moment verre van het geval, ik was nog maagd en was ook zeker niet van plan dit op de eerste de beste dronken avond te verliezen. Ondanks dat hij hier vanaf wist besloot hij, op de avond dat we met een groep vrienden zijn verjaardag vieren, misbruik te maken van mij. Op de avond van 22 november 2016 had ik teveel gedronken en kon ik niet meer naar huis, dus moest ik bij hem blijven slapen. Op het moment dat het gebeurde bevroor ik volledig, uit angst heb ik alles toegelaten wat ik niet wilde. De volgende ochtend heb ik mijzelf wijsgemaakt dat alles perfect was; ik had voor het eerst seks gehad met een persoon die ik leuk vond. Een paar maanden later was ik met een groep vrienden gaan stappen en ook hij was mee, we zagen elkaar namelijk nog regelmatig. Ik bleef mezelf maar aanpraten wat voor een lieve jongen het was en dat hij ook echt verliefd was op mij. Om die reden heb ik me laten overpraten en ben ik met hem mee naar huis gegaan. Al langere tijd wist ik onderbewust dat ik mezelf voor de gek aan het houden was, erkennen durfde ik alleen niet. Een goede vriendin had namelijk met hem precies hetzelfde meegemaakt, alleen durfde zij wel ‘nee’ te zeggen. Hij heeft haar ‘nee’ genegeerd, wat vele malen erger is. Ik heb hem gewoon zijn gang laten gaan en ben zo stom geweest nog een tweede keer geen ‘nee’ gezegd te hebben. Vanwege dit alles heb ik nooit het lef gehad om naar de politie te stappen met mijn verhaal, alles wees erop dat het mijn eigen schuld was. Het enige wat ik van mijzelf mocht erkennen is dat ik nog geen maand later aangerand was door een man die mij ‘veilig thuis wilde brengen’ en mij vervolgens in bed probeerden te krijgen. Tegen hem was het me wel gelukt ‘nee’ te zeggen, hierdoor waren de gebeurtenissen voor mij makkelijker te erkennen en heb ik mijzelf destijds zover gekregen een melding te maken bij de politie van de aanranding.

Het heeft me ongeveer vier jaar gekost om te erkennen dat het in beide gevallen tegen mijn wil in was, en dat dit niet mijn eigen schuld is. Tot de dag van vandaag neemt ik het mijzelf echter nog steeds kwalijk dat ik een tweede keer seks met hem heb gehad, dat ik al die keren nog met hem heb afgesproken en dat ik niet eerlijk tegen mijn vriendin durfde te vertellen hoe ik geen ‘nee’ heb kunnen zeggen. Ik neem het mijzelf kwalijk dat ik (bij toeval) in hetzelfde gebouw woon als hij, dat ik hem begroet als ik hem tegenkom en dat ik vraag hoe het met hem is. Tot slot neem ik het mijzelf kwalijk dat mijn relatie naar de knoppen is terwijl zijn leven doorgaat alsof er niks aan de hand is. Het moment dat ik mijn trauma mag gaan verwerken met EMDR-therapie staat eindelijk voor de deur. Ik ben doodsbang voor alles wat dit bij kan losmaken en nog banger dat deze therapie niet afdoende zal zijn. Ik wil door met mijn leven en weer kunnen genieten van elk moment, maar nog steeds houden deze twee mannen mij volledig in hun greep. Ik ben doodsbang, maar ik ga deze stap wel zetten want winnen mogen ze niet. Vandaag deel ik dan ook mijn verhaal in de hoop mijzelf de kracht te geven om dit proces met beide handen te omarmen.

Scarlet