Hoi,
Ik heb geleerd dat praten helpt. En als je dat niet durft schrijf het dan op. Dat is nou net iets wat ik niet heb gedaan een jaar lang. Niet als verwerking iig. 
Tot augustus vorig kaar was ik fan van de de politie. Ik had dus ook regelmatig contact met agenten. Het is de politie, dat zou veilig moeten zijn dacht ik. Nou ik heb wel anders geweten. Ik zat in mijn eindexamens van de middelbare en dus nog hartstikke minderjarig, toen ik een berichtje kreeg van een agent die mij net was gaan volgen op instagram. Ik vond het altijd hartsikke leuk om nieuwe agenten te leren kennen. We hadden heel gezellig contact. Achteraf gezien had hij me toen al aan het lijntje gekregen. Zijn berichten werden steeds intenser. Geen berichten die een volwassen, nota bene een agent, naar iemand zou kunnen sturen, laat staan een minderjarige meisje… ik was er zo ingezogen dat ik me eigenlijk niet besefte dat wat hij aan het doen was helemaal niet kon. Dan komt er ook nog bij dat ik autisme heb, en dus gevoeliger ben en minder goed weet hoe ik op dit soort situaties moet reageren. We spraken een keer af, in zijn berichten had hij al gezegt dat hij me graag een kus en een knuffel wilde geven. Ik durfte geen nee te zeggen. Gelukkig moet hij na afloop snel weg, dus hij had geen tijd om mij nog een kus te geven. De weken gingen voorbij. Ik sprak hem dagelijks. Nog steeds wist niemand van ons contact. Tot ik bij een andere agent op het bureau langs ging om even een fotootje te maken en even te kletsen toen we er toevallog achter kwamen dat zij hem ook kenden. Niet veel later hoorden ik niets meer van hem. Op vakantie kreeg ik een heel kort berichtje dat hij bij zijn leidinggevende moest komen en we geen contact meer mochten hebben. De eerste dagen was ik er kapot van, en nogsteeds wist eigenlijk niemand er van ook mn ouders niet. Ik heb mn verdriet toen heel erg verborgen gehouden. Een week later was ik hem alweer vergeten! Ik kon verder genieten van het mooie Polen. 

De maanden gingen voorbij toen hij me een berichtje wilden sturen via FB. Ik dolblij, en meteen weer in het oude “ritme". Een dag later had hij me vroeg in de ochtend een appje gestuurd dat hij toch geen contact wilden. Ik werd zo kwaad, denk dan even na voordat je me iets stuurt! Vrij snel daarna was ik hem, gelukkig, alweer vergeten. 

Weer een paar maanden later, hij wilde mij weer een berichtje sturen. Hij wilde mij graag zien en was me niet vergeten en bla bla bla. Het is dat ik thuis zat met een hersenschudding, anders was ik nog echt met hem gaan afpreken ook. Hij wilde mij graag uitleggen wat er was gebeurd, achteraf gezien had hij helemaal niets te vertellen, mijn vermoede dat die agent het contact had verbroken klopte. Bijna 2 weken lang, elke dag, stelde hij het uit om te vertellen wat er was “gebeurd", dat was voor het eerst dat ik me een beetje begon te bedenken, klopt dit allemaal wel. Ik was helemaal in de war. Ik heb mijn moed bij elkaar geraapt en mijn begeleider verteld wat er speelde. Ze vertrouwde het meteen voor geen meter. Ik heb dezelfde middag nog die eerdere agent opgebeld( wat de jeugdagent uit mijn buurt is) en het haar het hele verhaal verteld. 
Het werden stressvolle weken. Alle berichten, herinneringen, bewijsstukken moest ik naar haar doorsturen, nog steeds wist verder niemand wat er speelde. Ik ging nog op vakantie, ondertussen in contact met de jeugdagent. Terug van vakantie heeft de jeugdagent mijn ouders alles verteld. Ik vond het verschrikkelijk, ik schaamde me dood. 
We zijn naar bureau zeden gegaan. Maar ja het was een agent en ja die weet de grenzen natuurlijk wel. Dat vieze manntje was net op de grens gebleven zodat ik niet strafbaar was. Natuurlijk is hij enorm op zn donder geven en als hij niet al weg was bij de politie, was hij nu zeker ontslagen. Wij geen aangifte doen en het allemaal achter ons laten
Zo gezegd zo gedaan, ik in die weken erna mij hartsikke onveilig voelen op straat en alls de dood dat hij weer contact zou zoeken als ik meerderjarig was. Langzaam ging het wel weer wat beter. Ik begon het te verwerken en ging verder met mn leven. Tot 2 maanden terug, ik begon er weer meer aan te denken en 2 weken geleden ging het uit het niets ontzettend slecht met me. Ik durfte niemand er iets over  te vertellen, school ging/ gaat achteruit, alles was wel een aanwijzing voor iets wat hij had gezegd of gestuurd. Ik zat totaal niet lekker in mn vel, ik deed niets meer op school zodat school zich zorgen begon te maken. Uiteindelijk heb ik mn begeleider verteld dat het zo slecht ging, maar er over praten blijf ik nog steeds heel eng vinden. We hebben school ingelicht, en toen begon ik na bijna 1,5 jaar er voor het eerst iets over te vertellen, nou vertellen ik liet de berichten lezen. Uit mijn eigen mond komt het nog niet. Heel langzaam gaat het nu weer een beetje beter. Er over praten blijft nog heel moeilijk, maar de eerste stap door het nu op te schrijven en aan de buitenwereld is al een stap! Het begin is gemaakt!

Ik heb nu wel geleerd, zelfs de mensen die je zou moeten kunnen vertrouwen zijn niet altijd te vertrouwen!

liefs