Beste vriend
In 2016 heb ik, voor mij persoonlijk, het ergste meegemaakt wat ik kon meemaken. Ik ben daar nog steeds niet voor klaar om over te praten. Maar dit leidde wel tot het volgende, wat ik nu graag wil verwerken. Ik weet alleen nog niet zo goed hoe en ik hoop dat delen met jullie wat kan helpen. Sorry alvast voor het lange verhaal.
Nadat “het” (van 2016) gebeurd was voelde ik me eindeloos alleen. Ik was net in een nieuwe plaats gaan wonen, nieuwe studie begonnen en had nieuwe vrienden. Die vrienden waren alleen niet zo echt als ik had gedacht en het kon dus ook niemand iets schelen wat er gebeurd was. Dat voelde misschien eigenlijk nog erger en nog pijnlijker. Ik zag niks meer zitten, ik was compleet gevoelloos geworden, ik was een omhussel en ik voelde zoveel pijn en eenzaamheid. Ik was bij een hulp verlener geweest maar die noemde me "domme doos" en "dom kutje" en zei me dat er iets mis met me was omdat ik moest huilen en me rot voelde (een week nadat “het” gebeurd was). Ik was daarna ook een beetje bang om met een ander te praten, hulpverlener of een ander persoon, vooral ook na het verliezen van vrienden. Want als een reactie van iemand zo ijzig koud is, of zo vol onbegrip, dan kan je daar ook gewoon niet meer op dezelfde manier mee omgaan als voorheen.
Ik wou uit deze toestand komen en op een dag besloot ik iemand aan te spreken die ik niet echt kende maar ooit op een feestje had gezien en even mee had gepraat. Ik zei tegen hem, hoi, ik ken je niet en dit klinkt misschien heel raar, maar ik voel me echt heel erg slecht en ik vroeg me af of je misschien gewoon een avondje bier wilt drinken, pizza wilt eten en wat gezelligs wilt doen want ik heb opvrolijking nodig.
Vanuit daar kwam onze vriendschap. We deelde alles met elkaar, hij had zelf ook grote problemen en dingen die hij moest verwerken. Hij was mijn beste vriend. Ook wist hij, vanwege het voorval, dat ik allesbehalve een relatie of intiem contact wou hebben. De gedachte alleen al liet me toen huilen. Hij was wel verliefd op mij en we hadden er meerdere keren over gepraat dat er niks zou komen, worden of gebeuren en het was allebei oké voor ons.
Wat niet oké was, was dat als hij dronk, en hij dronk veel, hij zo pusherig kon worden. De volgende dag onthield hij daar nooit wat van. Op een avond kreeg ik hem niet van mij af, en als hij dronk begreep hij het woord "nee" ook gewoon niet. Ik zoende toen ooit met hem al wou ik dat helemaal niet, ik moest toen huilen en hij had het niet eens door en was het de dag erna alweer vergeten. Dat deed me best wel pijn, maar ik vond het ook fijn, voor mezelf wist ik dus dat ik er echt allesbehalve klaar voor was en wist ik dat ik dit nooit meer wou laten gebeuren.
Toch bleef het wel gebeuren. Tenminste, hij bleef altijd aan me zitten als hij veel had gedronken. Dan zei ik steeds nee en haalde zijn handen weg. Ik kon ook nooit slapen meer als we logeerde (dat deden we vaak na het uitgaan, ook omdat ik een tijd geen vaste woning meer had na "het voorval"). Omdat ik nooit echt rustig mijn ogen dicht kon doen en kon weten of er iets zou gebeuren met mijn lichaam. Maar het was wel mijn beste vriend, de enige toen ook eigenlijk. Degene die me uit mijn diepste dal naar boven had getrokken. Dus ik liet het ook maar toe, omdat ik eigenlijk helemaal niet wou toegeven aan mezelf wat er gebeurde omdat ik nog met zoveel andere dingen aan het dealen was. Ik kon dat er gewoon niet bij hebben want ik had al het idee dat ik op het randje zat en hij was wel mijn houd vast als mijn beste vriend. Daarbij was hij zo aardig en sociaal en iedereen mag hem, dus dan kan hij het toch nooit kwaad bedoelen? En dat deed hij ook niet, maar het had wel intens slechte uitwerkingen op mij natuurlijk.
Op een gegeven moment ging het steeds beter met mij en kwam ik weer terug op een relatief stabiel leven. Niet top, maar een heel stuk beter. Ik was enorm depressief en ik kamp daar nog wel eens mee, maar niet meer zoals toen en ik stond weer wat steviger in mijn schoenen. Ik kwam erachter dat ik hem steeds meer ging ontlopen, of in ieder geval zorgde dat we of niet dronken of dat we niet logeerde als hij had gedronken, al kwam dat nog wel voor. Maar hij ging ook steeds verder. Op een dag liet hij me toen een filmpje zien over hoe seks als thee is. (je geeft geen slapende mensen thee, word niet boos als ze geen thee willen drinken etc.) Ik dacht dat dat zijn excuus was in een soort verkapte vorm en was blij. Ik dacht toen dat hij dus goed besefte was hij deed niet oke was. Ik voelde me toen ook een stuk veiliger. Maar kort daarop werd het erger. Ik deed vaak alsof ik al sliep en ging op mijn buik liggen, dan kon hij alleen nog bij mijn kont, en dat vond ik minder erg dan mijn borsten. Maar op een keer ging hij maar door en bleef hij zijn geslacht tegen me aanstoten. Ik had al zo vaak nee gezegd en ik bevroor gewoon. Hij trok mijn onderbroek uit en ik liet het maar gebeuren. hij deed geen penetratie hij was er gewoon met zijn hoofd. En ik liet het maar een soort van over me komen want ik wist niet wat ik moest doen, ik was ook bang want nee hielp niet maar ik wou ook niet mijn beste vriend verliezen en durfde hem niet te schoppen. Aan de andere kant realiseer ik me nu, wat is dat nou voor een vriend eigenlijk? En wat was ik nou dat ik er niet over kon praten? Aan de andere kant, daar was ik ook gewoon echt nog niet klaar voor.
Uiteindelijk wou hij een condoom pakken, (daar kon hij blijkbaar wel over nadenken) en ik ben naar de wc gevlucht en stak mijn vinger in mijn keel en deed alsof ik heel veel moest kotsen. Dat was wel vaker mijn tactiek, ik deed vaak expres ook harde scheet laten of doen alsof ik moest kosten in de hoop zo afstotelijk te worden dat hij ophield. Die nacht heb ik heel de nacht op de wc geslapen. De volgende dag spraken we af er niemand over te vertellen, ik wou dat niet omdat het voor mij iets was dat ik maar moeilijk kon verwerken want die avond overschreed het nog veel meer lijnen dan normaal voor mij. Niet heel ver daarvoor had ik ook een daadwerkelijke verkrachting meegemaakt (met penetratie), hij was natuurlijk de persoon die ik belde als mijn beste vriend en degene die me kwam troosten. Om dan van hem toe te geven aan mijzelf dat hij soort gelijke dingen deed kon ik echt niet accepteren of hebben. Maar er ontstond toen wel de eerste breuk die leidde dat ik er over na ging denken. Hij had namelijk vaseline gehaald voor mijn wonden en stuurde me gelijk een rekening. Dat vond ik nogal absurd om te doen voor zoiets gevoeligs. Dat je dat misschien een week later doet, oke, maar direct de volgende ochtend voor geld vragen en doen alsof er niks meer aan de hand was vond ik rot. Het leek toen voor mij alsof het voor hem niet zoveel voorstelde, wat daarom ook wat hij zelf deed bij mij in een ander daglicht stelde. Al bleef ook weer dat filmpje met seks als thee in mijn hoofd zitten, omdat dat me het bewijs leek dat hij het wel erg vond.
Toch waren er wel is keren dat ik wat overwoog, dan dacht ik hij houd van mij, is mijn beste vriend, moet ik het dan geen kans geven en dan liet ik hem kussen op mijn wang. Maar daarna zei ik ook altijd nee voor alles wat verder ging dan dat, dat wou ik gewoon echt niet. Ik voelde me ook zo naar omdat als je je helemaal alleen voelt en in het diepste daal ooit, de persoon die je eruit haalt, hoe kan je daar dan ooit wat slechts over zeggen of denken? In mijn hoofd stond hij helemaal achter mij, net als ik achter hem. We hadden zoveel lol, goede gesprekken en samen door zoveel heen gegaan.
Ondertussen had ik ook nieuwe vrienden en mijn beste vriendin van toen was verliefd op hem geworden. ze hadden gezoend op een avond en ze was helemaal verliefd en dacht dat hij dat was op haar. Ik wist wel beter maar dat kan je niet zeggen natuurlijk want dat was zijn prive ding, hij sleep dan ook heel wat af met andere. Een paar maanden later, op de dansvloer, had hij "intiemer" contact met haar. Ze was nog maagd en ik wist dat ze stiekem wel dat ze haar eerste keer wou met "liefde". Dus ik vertelde haar dat als ze het echt met hem wou doen ze wellicht dat wou als hij geen alcohol op had omdat hij dan misschien kon pushen en dat ze zeker moest zijn echt klaar te zijn. Ze geloofde dat niet, dus ik vertelde dat in mijn ervaring ik had meegemaakt dat hij soms blijft pushen en heb uiteindelijk verteld dat dat soms wat te ver ging, al vertelde ik haar niet alles. Daar was ik zelf helemaal niet aan toe en ik kon het toen nog heel slecht aan mezelf toegeven hoe alles echt zat want dat kon ik mentaal gewoon nog niet accepteren en ik was ook nog bezig met mijn verwerking proces. Toen ik vervolgens een paar maanden weg was van mijn studie en terugkwam kon ik eigenlijk geen contact met beide meer krijgen. Een dik half jaar later kreeg ik van haar een berichtje dat ik had gelogen en dat ze had verteld tegen hem dat ik hem had beschuldigd van verkrachting. Ik schoot ik de stres, ten eerste omdat ik dat niet of nooit had gezegd, maar vooral omdat ik er nooit klaar was om dat te delen en ik het in mijn hoofd had genuanceerd als “alleen maar een aanranding, dat stelt niks voor”. Ik had wel al veel langer besloten dat ik het wou bespreken met hem maar alleen wanneer ik daar klaar voor was. De vriendschap met haar was in ieder geval over, maar hem berichtte ik gelijk omdat ik hem goed kende en wist hoe hij zich had moeten voelen omdat zo ongenuanceerd te horen te krijgen.
Ik vertelde hem dat ik dat nooit had gezegd maar wel dat er dingen waren die heel heftig voor mij waren en dat dat wel gewoon aanranding was. Hij vertelde dat hij wist dat dat was gebeurd. Dat hij altijd te veel dronk, geen remmingen meer had en bewust was dat het met meerdere meisjes ook gebeurde omdat hij met alcohol op aandringerig kon zijn. Ik probeerde hem gerust te stellen, want hij vroeg of niet alles slecht was en merkte dat ik gelijk in dat patroon schoot van half ontkennen maar nu ook half wel de waarheid spreken over hoe het mij liet voelen en hoe ik het ervaarde. We zouden er over praten, en ik wachtte. Maar er kwam niet echt iets, ik stuurde een tijd later weer berichten en hij vertelde dat het niet uit kwam want hij moest afscheid van zijn oma nemen maar dat we wel zouden praten.
Weer een dik half jaar later stuurde ik hem een bericht. Over dat ik nog steeds wil praten, en het pijnlijk vond dat hij zelf niet een bericht had gestuurd zoals hij had gezegd, en dat ik het wil verwerken. Toen heeft hij me geblokkeerd. En dat was een soort van de druppel denk ik. Opeens voel ik de laatste dagen pas wat het echt met me heeft gedaan omdat ik een soort van ben gestopt met hem te beschermen, en mij qua een soort ontkenning en nu pas eerlijk toegeef hoe fout het was. Ik gaf continue mijzelf de schuld, omdat ik alleen maar “nee” zei, en hem dan vanaf me af duwde maar nooit bijvoorbeeld boos ben weg gelopen of de confrontatie verder ben aan gegaan. Ik had wel vaak gesproken waarom ik niks wou doen, maar nooit gezegd hoeveel mentaal leed het me deed als hij dit steeds bij mij bleef doen. Ik realiseerde me nu voor het eerst dat niemand heeft het recht iets met je lichaam op die manier te doen, of dat door geweld of mentale chantage of wat dan ook is. Ik vind het wel naar dat ik toen niet hem gewoon durfde van me af te duwen of te schoppen ofzo. Dat ik gewoon versteende, en niks meer deed dan een beetje nee mompelen en huilen. Ik vind het ook naar dat hij nu blij zijn leven verder gaat terwijl ik met de consequenties moet dealen. Ook weet ik niet goed hoe ik erover moet praten, ik ben denk ik vooral bang om niet geloofd te worden. Dat was toen ook al zo om dat hij een iedereens vriend is, en ondanks dat hij de aanranding heeft toegegeven aan mij ik nog steeds als de leugenaar bestempeld ben. Ik ben bang om het te delen omdat die “stempel” voor mij zo alles vernietigen voelt, dat je steeds minder je mond durft open te trekken. Maar daarom is het nu denk ik goed dat ik hier ben, heeft iemand misschien tips? Want ik merk dat ik me altijd ben blijven vies voelen, maar ik weet niet goed hoe ik me “schoon moet voelen”. En ook weet ik niet goed hoe ik erover moet praten omdat ik zo bang ben of voor leugenaar uit gemaakt te worden of dat mensen er niet voor open staan. Ook weet ik niet goed hoe ik hem moet “vergeven”, misschien wil ik dat ook nog helemaal niet, maar het frusteerd me dat ik de gevolgen draag en hij niks. Die oneerlijkheid vreet aan me, en ik weet niet goed hoe ik dat weg moet halen. Dank je voor het lezen.
(p.s. het komt misschien raar over dat ik niet over de verkrachting schrijf maar over mijn ooit beste vriend. De verkrachting was lichamelijk veel intenser en extremer, maar emotioneel, (in ieder geval in dit moment van mijn leven en verwerking) voelt het veel ingrijpender).
7 Reacties *
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 523f563216244f…