Mijn mishandeling op kantoor heb ik alweer enige tijd terug gedeeld in de community voor lotgenoten geweld en mishandeling.

Na mijn mishandeling had ik totaal geen energie meer, sliep slecht en had concentratieverlies, voelde mij angstig en had paranoïde gedachten. Ik ervoer geen vreugde meer in mijn gezin, vrienden en werken wilde ik al helemaal niet meer. Al mijn gevoelens ervoer ik als doof, ik had nergens meer zin in en dat wilde ik opgelost hebben om weer de oude wilde worden die ik was.

Allereerst heb ik direct na mijn mishandeling contact gezocht met Slachtofferhulp. Daar ben ik heel goed opgevangen en heb wekelijks of zo vaak ik zelf wilde gesprekken gehad met een vaste consulente. Daar heb ik bijzonder veel aangehad. Zij wist bij mij herkenbaar en bespreekbaar te maken wat er met mij aan de hand was. Die gesprekken hielpen enorm.

Verder wist iedereen in mijn directe omgeving wat mij was overkomen. Vreemd genoeg was het emotioneel voor mij gemakkelijker om het met vrienden die iets verder van mij af stonden te delen wat mij was overkomen.

Zodra ik het met mijn dierbaren wilde delen greep dat emotioneel heel diep in.

De consulente van slachtofferhulp heeft mij hierin ondersteund en mij gemotiveerd toch die barrière te overwinnen. Ook wist ze mij te overtuigen dat ik dit uiteindelijk op eigen kracht moest doen in de wetenschap dat het ongelofelijk veel energie zou gaan kosten. Uiteindelijk heeft het me veel gebracht om door te zetten en het te delen met mijn naasten, die indirect ook slachtoffer zijn van mijn mishandeling.

Doordat ik vond dat er na ca. 3 maanden nog te veel klachten waren heeft de consulente van slachtofferhulp mij geadviseerd om via de huisarts te onderzoeken welke therapie er geschikt zou zijn voor mij.

Nadat de huisarts bij mij diagnose van mogelijk PTSS had vastgesteld heb ik op advies van mijn huisarts de hulp van een psycholoog ingeroepen. Aan de hand hiervan werd een behandelplan opgesteld bestaande uit een combinatie van EMRD en cognitieve therapie.

Vaak hoor je dat er geen click is met de therapeut. Voorheen had ik zelf helemaal niets met psychologen en therapeuten en beoordeelde hen als vaag. Maar omdat ik zo mezelf niet meer was en mezelf weer wilde worden heb ik mijn twijfels overboord gegooid. Ik had er alles voor over om mijzelf weer terug te vinden. Daarom interesseerde de click me niet, ik beschouwde de psycholoog/specialist zoals ik een fietsenmaker beschouwde: mijn band is lek en de fietsenmaker heeft het gereedschap en de kennis en gaat hem plakken.

Met alle energie die ik (nog) in mij had heb ik mij onvoorwaardelijk vol overgegeven aan de therapie, waarvan EMDR een onderdeel was. Mijn behandelingen hebben ongeveer 4 maanden geduurd en stukje bij beetje werd het rustiger in mijn hoofd en kon ik mij weer prettiger voelen. Mijn zelfvertrouwen en daarmee vertrouwen in “herstel” kwam ook weer terug. De frequentie van de sessies werd langzaam afgebouwd en uiteindelijk resteerde nog een aantal “nazorg” sessies. In mijn geval heeft het totale traject bijna 1 jaar geduurd voordat ik kon zeggen dat ik op 90%-plus zat.

EMDR is een fantastisch middel, maar staat niet alleen op zich.

Naast vertrouwen en vechtlust moet je er de moed voor hebben om je helemaal bloot te geven. Opgeven kan niet en (professionele) nazorg is essentieel. Van de mishandeling zelf heb ik aangifte gedaan wat geleid heeft tot een langdurig proces (3 jaar) met uiteindelijk een veroordeling van de dader. Ook dit heeft mij geholpen, immers genoegdoening dat de dader hier niet mij weggekomen is en een serieuze straf opgelegd heeft gekregen.

Voor eventuele vragen ben ik beschikbaar.

Thijs de Boer

Ambassadeur Slachtofferhulp