Hi, zou graag mijn verhaal willen delen, omdat ik merk dat er in mijn omgeving veel onbegrip is. Ik hou het hier en daar wat vaag, omdat ik absoluut niet wil dat iemand mij herkent. 

Begin 2020 heb ik een ongeval gehad met mijn scooter, waarbij ik ben aangereden door een auto. Was een fout van de ander, dus schuld is bekend door de tegenpartij. Ik kreeg wat vage klachten aan mijn nek/ rug en hoofd. In de weken erna werd het soms uit het niks even zwart voor mijn ogen, iets wat ik eerder nooit had. Door de huisarts een whiplash vastgesteld, dus ik moest maar een paar keer naar de fysiotherapeut gaan. Helaas hielp dit niks en werden de klachten alleen maar erger. Een paar maanden later, toen ik nog vol in het herstelproces zat van het eerdere ongeluk, ben ik om onbekende reden (vermoedelijk onwel geworden) gaan slingeren met de scooter. Gevolg dat ik head first tegen de stoeprand aankwam en bewusteloos ben geraakt. In het ziekenhuis bleek dat ik een subarachnoïdale bloeding bloeding had in de hersenen en een hersenkneuzing. Daarnaast kneuzingen op 7 plekken en meerdere hoofdwonden.

Een lang revalidatietraject volgde, maar echt helpen wilde ze mij niet. Werd vaak gezegd dat ik maar gewoon weer dingen moest gaan ondernemen en de pijn maar op de achtergrond moest zetten. Als ik een week mijn rust had gepakt omdat ik vanwege de pijn en vermoeidheid niks kon werd er gezegd dat ik opstandig was en ze mij op deze manier echt niet konden helpen. 

Nu, 2 jaar later, merk ik dat het steeds lastiger is om ook maar een beetje positief te blijven. Verzekering keert niks meer uit, omdat ze erbij blijven dat een whiplash max een paar maanden duurt en ze absoluut niks te maken hebben met het tweede ongeval. Geld is uiteraard niet het belangrijkste, maar ziekenhuisbezoekjes etc kosten heel veel geld. 

Dus daar zit je dan, begin 20 en het enige wat ik doe als ik opsta is bedenken hoe ik de dag doorkom