Kan er ook nog wel bij
Lieve allen
Onder het mom van "dat kan er ook nog wel bij", zou ik graag het volgende willen delen (sorry)
Vanwege dat ik in 2022 aan de opleiding Verzorgende IG (verzorgende voor de individuele gezondheidszorg) ben begonnen, wilde ik graag weten of en zo ja hoe zwaar ik dyslexie had. Omdat ik voor het ongeluk niks had, zou mij dat een flinke rekening opleveren, dus heb ik dat laten varen. Na mijn ongeluk kwam dit ter sprake bij mijn psycholoog. Deze heeft toen, via de huisarts, een verwijzing geschreven voor onderzoek naar dyslexie. Nu had ik ook het vermoeden dat ik ADHD heb (maar omdat mijn moeder dyslexie en ADHD altijd als "ziek zijn" bestempelt heeft, is dat nooit onderzocht), en tijdens de onderzoeken is dit ook meegenomen.
Nu heb ik 3 kinderen. De oudste heeft PDD-NOS (autismespectrum), de middelste heeft ADHD (niet getest, maar dit is aangegeven door de school waar hij op zat toen. Omdat hij er niet zoveel last van heeft, hebben we dat zo gelaten, maar uiteraard wel erkend) en ik heb een dochter met een verstandelijke beperking.
Tijdens deze onderzoeken is dus ook mijn IQ getest --> laag IQ is dan ook bijna altijd dyslexie;
IQ is goed (tussen de 95 - 107) 102
Mijn dyslexie is LAGER dan groep 8 (6de klas)
En er is ADHD vastgesteld.
Door de PTSS wordt de ADHD versterkt. Het is dan nu ook een (h)erkenning. Maar omdat ik dus nu 53 ben, vraag ik me wel af of ik geen betere arbeidsverleden had gehad, als mijn ouders (met name dus mijn moeder) me wel hadden laten testen en dus ook daar de nodige handvaten voor hadden aangepakt.
Dit alles slaat dus ook finaal weer op mijn lichaam, met als gevolg; terugslag in het herstel van de knie, kaakklemmen wat alleen maar erger wordt en weer de nodige gesprekken hoe ik dit nu weer moet aanpakken. Wel is nu zo dat er bij mij een hele hoop dingen op zijn plek vallen. Waarom ik (bijvoorbeeld) het heerlijk vind als er veel prikkels zijn. Waarom ik dus continu “aan” sta en waarom mijn constante piekeren niet stopt.
Nu heb ik een ontzettend fijne fysiotherapeut. Hij is multidisciplinair fysio, dus hij ziet ook als het niet (goed) gaat en daar past hij de therapie op aan. Ik heb mijn arbeidsdeskundige en advocaat hier ook van op de hoogte gesteld. Ook om het dossier compleet te houden.
Volgende week heb ik gesprekken rond mijn loopbaanonderzoek, maar ja: hoe dat dan nu zal gaan…….. Met wat ik van het UWV niet mag en wat er nu is bijgekomen ☹
Ik moest het even van mij afschrijven. Inmiddels heb ik de gemeente (zorgloket) al ingeschakeld om te vragen om hulp. Iets wat ik normaal NOOIT doe, omdat ik meen alles zelf te kunnen. Zij hebben dit opgepakt en ik word terug gebeld over hoe en wat.
XOX Chantalle
2 Reacties
Ten eerste waarom sorry?
Het zijn allemaal druppels, die jouw emmer weer aardig vullen en inderdaad invloed zullen hebben op je herstel.
Lijkt me lastig om dit allemaal erbij te krijgen, terwijl denk ik al je handen vol had aan het goed in de maatschappij zetten van je 3 kinderen, wat met die rugzakjes een hele opgave is.
Gelukkig zie jij in dit schrijven ook al de positieve kanten van wat je te horen kreeg.
Hartstikke goed van je dat je bij het zorgloket aan de bel getrokken hebt, Daar mag je trots op zijn, wat het resultaat ook zal zijn.
En dan is het inderdaad ook fijn dat je een multidisciplinair fysiotherapeut hebt, waar je een goede band mee hebt.
Gun jezelf de tijd om het even te laten inwerken.
Lieve groet,
Nel
Het sorry zeggen komt, omdat ik al vanaf kinds af aan te horen heb gekregen dat "dit niet goed, dat niet goed" en van "kijk eens die en die kan het wel", dus de lat ligt heel erg hoog en ik voel me dan vaak lastig en of heb het gevoel dat ik tot last ben.
Mijn huidige partner (iemand die ik al 36 jaar ken), zegt het ook nog steeds:" Waarom begin jij met "sorry"?" of als ik iets vraag zet ik daar ALTIJD alsjeblieft bij "mag ik iets vragen, alsjeblieft?", iets wat ook niet hoeft naar hem.
Helaas zit dat er zo in en ik weet op dit moment gewoon geen raad met alles.
Dank je wel voor je lieve woorden. Ik blijf ook vechten. Moet, er is genoeg om voor te leven, toch?
XOX Chantalle