Hoe om te gaan met dat vretende gevoel van ongelijk

Op Hemelvaartsdag 2024 ben ik aangereden door een auto. Vlak voor een museum stond ik op de weg om een foto van een bijzondere deur te maken en werd toen van achteren aangereden door een auto. Resultaat: rechter bekken op 5 plaatsen gebroken, linker onderbeen en voet complex gebroken en rechtervoet ook gebroken. Na een operatie zitten er 3 plaatjes met 15 schroeven in mijn linkerbeen, 2 schroeven in mijn rechtervoet en het bekken is langs natuurlijke weg met 9 weken rust herstelt.

Nu loop ik slecht, kan niet meer goed lopen in het duin en verwacht in de toekomst geen verbetering.

Na 99 dagen ziekenhuis en kort verblijf in een verzorgingshuis mocht ik weer naar huis.

Mijn leven is veranderd. Nu 75 jaar, was ik voor het ongeluk gezond en kon ik voetballen met mijn kleinzoon, kon struinen door het duin en mooie foto’s maken. Dat is nu niet meer. Helaas.

Er is nu discussie met de verzekeraars. Eerst stelde de tegenpartij mij volledig schuldig en aanvaarde de wettelijke 50% aansprakelijkheid.  Nu geeft hij aan 80% waar ik het niet mee eens ben.

Het gevoel voor mij is nog steeds dat ik goed heb uitgekeken, ik stond op de linker weghelft op een lege straat. De tegenpartij heeft mij niet gezien. Zag mij pas toen ik op zijn motorkap lag. 

Nu zijn we bezig om te kijken naar een afronding. Een eenmalige afkoopsom, wat wordt het bod? Maar ook ben ik in mijn hoofd bezig met de schuldvraag. Eigenlijk wil mijn hoofd erkenning van de schuld. En dat is moeilijk om mee om te gaan.

Men zegt wel dat je een negatief gevoel een plek moet geven, maar dat is moeilijk. Het blijft je leven beïnvloeden. Het vreet een beetje aan mij. Maar dit kan niet oneindig blijven doorgaan.

Ik vraag mij af hoe anderen hier mee omgaan.