Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor verkeersslachtoffers

Aanrijding voetganger op zebrapad

Op 11 oktober 2007 om half 7 in de ochtend is mijn leven 180 graden omgedraaid. 

Ik liep over het zebrapad opweg naar de bushalte. Vlak voordat ik aan de overkant was werd ik van rechts vanuit het niets geschept door een Volkswagen busje. 

Mijn hoofd door de voorruit en ben door de lucht gevlogen en 14 meter verderop op het asfalt geklapt met mijn rug en armen naar beneden. Waardoor mijn rechter schouderkom afgebroken is. Mijn horloge en schoenen zijn van mij lijf geschoten en lagen verderop op straat. Op mijn rug zat een zwelling te grote van een voetbal. 

De man stapte uit en heeft mij bijgestaan terwijl ik probeerde op te staan. Hij heeft de ambulance en mijn ouders gebeld.. en aangegeven dat ik moest blijven liggen.... de ambulance was pas 3 kwartier later pas ter plaatse.. iets met.wisseling van de wacht... 

In het ziekenhuis aangekomen hebben ze mijn arm weer in de kom getrokken. En zijn er foto's gemaakt van mijn nieren en rug en schouder. Verder was ik bont en blauw van de klap. 

Na een jaar revalideren en aansterken omdat mijn Arm steeds weer uit de kom ging. Soms wel 12 x per week. Toch besloten deze alsnog na een jaar te opereren. Waar ik nu een beperking in heb. Kan geen herhalende bewegingen maken of naar buiten draaien met mij arm. 

De zwelling op mijn rug na maanden heen en weer gereden te hebben naar het ziekenhuis om de.zwelling leeg te laten zuigen met een spuit werkte steeds niet. Uiteindelijk een golfplaat van 25 cm rubber er in laten zetten om het vocht af te voeren. Hier moest 5x per dag de douchekop op om het schoon te spoelen... Een echte hell kan ik je vertellen. Uiteindelijk na een week geloof ik hebben ze de golfplaat verwijderd en moest de wind van binnenuit dichtgroeien.. het is onmogelijk om mij onderrug aan te raken.. zelfs nu nog na al die jaren doet het nog steeds pijn..

Uiteindelijk met de letselschade advocaat 10 jaar aan het procederen geweest om mijn recht te halen... Als slachtoffer heb je er zoveel meer ellende van om je recht te halen dan als veroorzaker.... Hij heeft 1 ochtendje op het bureau gezeten en heeft er verder nooit meer iets over gehoord.

Na 13 jaar kwam ik de veroorzaker tegen op mijn werk.. ik deed de deur open en hij stelde zich netjes voor... Ik herkende hem meteen... En gaf ook aan dat wij elkaar al is ontmoet hadden. En hij trok wit weg. 

Hem ook gevraagd of hij nog wat gehoord had na die ochtend en hij zei nee.

Doordat mijn lichaam zo in de kreukels ligt kan ik alleen nog maar op mijn linker zij liggen. Rug en rechterzijde gaat niet meer. 

Moet heel veel dingen laten in mijn leven omdat het gewoon niet verstandig is om te doen. En dat is lastig. Je hebt er niet om gevraagd... Het is je aangedaan.. maar je moet het wel een plekje geven... Alleen... Weet ik niet hoe.. na 16 jaar durf ik om hulp te vragen en loop ik bij een psycholoog. 

Het gebeurt wekelijks of om de week dat ik door mijn rug heen ga. De plek waar ik geraakt ben geeft mij lichamelijke veel pijn en dat begint mij nu mentaal en geestelijk wel erg op te breken. 

Altijd maar doorgaan. Hard werken. Wat funest is voor mijn lijf. In het weekend plat... en maandag weer van voor af aan... 

Iemand ervaring met jezelf voor zoveel % te laten afkeuren? 

 

Bezig met laden...

2 Reacties *

14 februari 2023
Hallo, wat een verhaal. Sterkte met alle klachten en denk vooral ook aan jezelf! Je vraagt over het ‘laten’ afkeuren, maar dat gaat niet maar zo. Je moet eerst 2 jaar in de ziektewet zitten en krijgt dan te maken met arbo, uwv, onderzoeken, reïntegratietraject, solliciteren, enz. Na 2 jaar ziektewet vraag je de wia aan, hierbij kijken ze niet zo zeer naar wat je mankeert, maar meer naar wat je nog zou kunnen. Kun je in een door hun bedachte baan 65% of meer van je huidige loon verdienen dan kom je niet in de wia maar in de ww. En het is erg belangrijk, volgens mij, dat artsen je ziekte kunnen onderbouwen. Ik heb geen duidelijke diagnose en wordt waarschijnlijk niet afgekeurd, ben met een bezwaar tegen de uitslag bezig. En je moet je vooral niet te groot houden, maar alles aandikken. Als je wel afgekeurd wordt is het volgens mij voor 2 jaar en dan wordt je weer gekeurd. Ik doe het om zo lang mogelijk uit de bijstand te blijven, al scheelt het qua geld niet veel, want vanaf de ziektewet krijg je steeds minder. Sterkte.
13 februari 2023
Hi Rooie, Wat heftig om je verhaal te lezen en wat je allemaal hebt meegemaakt en nog steeds doet. Het is niet één ding waar je last van hebt, maar meerdere dingen en dat maakt het nog zwaarder. Ik vind het knap van je dat je doorgaat en het beste ervan probeert te maken. Het is absoluut niet makkelijk. Ik herken het gedeelte dat je er al jaren mee bezig bent, maar de tegenpartij allang niet meer. Elke dag vechten voor je eigen mentale én fysieke gezondheid en dealen met het gevoel dat veel niet meer hetzelfde zal zijn. Dat is lastig, maar je doet het toch. Goed van je dat je hulp hebt gezocht bij een psycholoog. Vooral nadat je de tegenpartij, de aanstichter, op je werk nota bene tegenkomt. Dat moet schrikken zijn geweest! Als ik het zo lees, heb je veel lichamelijke klachten en belemmert je dit in het dagelijks leven, dus ook op je werk. Je kan je ziekmelden en dan komt dit ook bij het UWV te liggen. Het UWV heeft een heel proces waar je doorheen moet lopen, voordat je (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt kan worden verklaard. Hierover vind je meer op: https://ap.lc/nyUwM Ik wens je heel veel sterkte toe! Groetjes, Lindsay