13 jaar 'red flags' genegeerd en nu voor het leven 'gevangen'

De eerste 3 weken van onze relatie waren magisch! Tijd en ruimte vervaagden als we samen waren. Nog nooit had ik zoiets meegemaakt. Hiervoor zou ik alles opgegeven hebben.... 

Het eerste feit waaraan ik had moeten zien of voelen dat de relatie niet werkte voor mij was toen mijn hond geopereerd werd. Ik vond het evident dat ik mijn volle aandacht aan mijn diertje spendeerde en had dit ook zo gecommuniceerd. Toch stond hij opeens aan de poort, razend kwaad. Hij brulde dat ik maar moest zien dat ik voor hem bij hem thuis was of zou al mijn spullen door het raam gooien. Ik liet mijn verwarde hond achter en reed de ganse weg met de auto naast hem op de fiets, smekend om te vertellen wat er aan de hand was. Zelfs bij hem thuis zweeg hij, terwijl ik mijn spullen pakte. ‘Weet je het zeker?’ vroeg ik voor ik de deur uitstapte. “Ja!” riep hij, dus ik vertrok. Toen ik één verdieping lager was sprong hij opeens voor mij en zei hij dat ik mocht terugkomen. Ik was zo in de war dat ik zijn grensoverschrijdend gedrag gewoon niet zag.

Daarna kwam hij te pas en te onpas, meestal in het midden van de nacht als hij goed gedronken had, op mijn ramen en deuren bonken. Hij stopte niet tot ik open deed. Als ik niet open deed, riep hij voor heel de buurt: "Ik moet kakken!" Of stak hij een strop in mijn brievenbus. Ooit heeft hij zelfs zijn polsen - veel te oppervlakkig - overgesneden omdat ik hem vroeg te vertrekken. Mijn reactie: "je hebt 5 liter... als je nu te voet vertrekt ben je nog op tijd bij de spoedgevallen." 

Na een tijdje moest ik de politie beginnen bellen. De laatste keer dat ik ze belde was toen hij wéér niet wou vertrekken en ik niets meer wist te doen dan hem buiten bewustzijn kloppen en buiten slepen. Wist ik veel dat een slap lijf zo zwaar was... Ik moest het 4x herhalen omdat hij telkens terug bij bewustzijn kwam. Uiteindelijk kreeg ik hem in de gang gesleept, maar voor ik de deur kon sluiten kwam hij bij en klemde zijn vingers om te deur. Het lukte me om de vingers er af te halen en de deur op slot te doen, maar het leek wel een scene uit een horrorfilm. Meteen belde ik de politie. Terwijl ze mijn appartement doorzochten had hij zich verstopt in mijn auto. Toen de politie vertrok zeiden ze dat ik hem nu écht niet meer mocht binnenlaten, want dat ze anders niets meer voor mij konden doen. Ze bedoelden het goed natuurlijk, maar natuurlijk liet ik mezelf manipuleren om hem terug binnen te laten en het resultaat was dat ik hem nu moest verbergen - uit schaamte - en er alleen voor stond. 

Een tijd later...

We waren op een feestje en zaten met een hele groep aan een lange tafel. Hij zat tegenover mij. Naast mij zat een oudere vrouw die zo diep in het glas had gekeken dat ze zonder het te beseffen haar hondje aan het ophangen was met de halsband. Ik sprak haar aan en maakte haar grappend bewust van de vervelende situatie waarin haar hond zich bevond, maar telkens trok ze de leiband weer verder omhoog. Om het hondje te helpen besloot ik dat het beter was om haar naar huis te helpen, dus ik vroeg haar waar ze woonde. “Verder hier in de straat,” antwoordde ze, dus ik stelde voor om haar te begeleiden naar haar huis... voor de veiligheid (van het dier). Opeens stond hij naast me. Zonder de tafel of iemand te raken sprong hij over de tafel. Iedereen was natuurlijk onder de indruk. Hij siste in mijn oor dat ik niet mocht praten met ‘dat mens’. Ik vertelde hem kort mijn intentie en richtte mijn aandacht terug op de oudere vrouw. “STOP MET PRATEN TEGEN DAT MENS!” riep hij opeens dat iedereen het kon horen. Ik was zo verbijsterd en verward dat mijn geest maar één ding kon: proberen te begrijpen waarom... En daardoor keek ik niet naar zijn gedrag.

Weer wat later...

Hij werd uit zijn huis gezet omdat hij zijn rekeningen niet betaalde. Ondanks de opzeg van 3 maanden had hij geen moeite gedaan om een nieuwe woonst te zoeken. Hij - geen rijbewijs - zou alles inpakken en klaar zetten, dan zou zijn kameraad komen met zijn bus voor de meubelen te verhuizen naar zijn kelder en als laatste zou ik komen voor hem en zijn kleine spullen op te pikken en TIJDELIJK onder te brengen bij mij. Ik wou hem redden van de ‘dodelijk’ combo: werkloos en dakloos. Toen ik bij hem aankwam op het afgesproken uur, zag ik dat ALLES - van de meubelen tot grote vlokken stof en een terras vol lege blikjes bier, al fameus afgebleekt door de zon - er nog lag zoals een maand geleden... En de huisbaas kwam binnen 2 uur de sleutel ophalen en de waarborg regelen?! Of zijn kameraad nog moest komen? Nee, die was al geweest... Ze hadden de hele bak bier leeg gedronken en toen is hij vertrokken. Hij was slimmer en dàcht er nog niet aan om die stinkboel mee op te ruimen. Maar ik dus wel. Mijn gezicht sprak waarschijnlijk boekdelen, maar ik zei geen woord, gaf geen preek en werkte zo hard als ik kon om zijn hachje te redden. Pas in de auto wisselden we de eerste woorden. Je zou een dankjewel verwachten of een ‘sorry’ van hem, maar tot mijn grote verbijstering was hij razend op mij dat ik slechtgezind was en riep dat "het nu wel genoeg was om hem ermee te tergen!" Op zo'n moment gaat er zoveel door je hoofd dat je wil terugroepen, zoveel dingen die je hem kunt verwijten dat je tilt slaat.

'Er is niet zo permanent als tijdelijk,' zegt men wel eens en dat klopt! Hij is nooit meer vertrokken uit mijn appartement. Uiteindelijk, na vele ruzies, ben ik verhuisd en hij is in mijn appartement gebleven. Ik had wat meubelen voor hem achtergelaten zodat hij toch niet op de grond moest slapen of zitten, maar voor ik alles had verhuisd wat ik wel wou meenemen weigerde hij me de toegang tot het appartement. Niet even uit kwaadheid, maar voor de hele periode dat hij daar woonde, terwijl we toch terug samen kwamen. 

Een paar jaar later werd hij ook uit dit appartement gezet. Hij was bijna nooit daar, maar hing altijd bij mij in de zetel, niks te doen of ruzie te maken, of bij zijn kameraden. Toen ik zwanger werd van hem - ja, ik weet het.... dom dom dom - zette ik hem op straat met de missie zijn leven op orde te stellen tegen dat de baby kwam. Op het moment dat hij uit zijn/mijn appartement werd gezet, hadden we daarom bijna geen contact. Opeens belde hij me op om te zeggen dat ik mijn inboedel op de stoep voor het huis kon oppikken. De kleinere spullen stonden effectief op straat, maar de meubelen - die ik kon gebruiken voor de babykamer - stonden nog binnen. Er waren 3 kameraden bezig met sleuren en heffen, maar ik mocht nog steeds niet binnen. Dus ik laadde alles daar maar in en thuis terug uit met mijn zwangere buik... Later vertelde hij me dat ze het al beu waren na het laden van één bus en recht naar het containerpark zijn gereden om MIJN meubelen (die ik nét nog had gevraagd voor de babykamer van ZIJN baby) te dumpen, terwijl hij de rest van zijn stort heeft laten opkuisen door de huisbaas in ruil voor zijn waarborg. 

Zijn verhaal is trouwens dat “ik hem vroeg om samen te wonen (in de emoties na de ontdekking van de zwangerschap), waar hij direct ‘werk van maakte’ door zijn appartement op te zeggen, maar ‘opeens’ veranderde ik van gedachte... waarschijnlijk om hem een ‘hak te zetten’... dus ben ik de oorzaak van het feit dat hij dakloos, werkloos en nu ook zonder reserve voor een waarborg."

Ik wou thuisbevalling met een Doula en betaalde 1000€ voor een traject rond natuurlijk bevallen. Hij mocht mee. Dit waren de enige momenten dat ik hem toeliet in mijn leven en dat was al meer dan genoeg. Maar de thuisbevalling werd een inleiding met keizersnede in het ziekenhuis in tijden van corona, wat betekende dat er maar één persoon bij de bevalling mocht zijn en ‘in the heat of the moment’ koos ik voor hem.

Er zijn veel foto’s getrokken tijdens de geboorte, allemaal met zijn smartphone. Toen ik vroeg om ze door te sturen, stuurde hij er een paar. Hij bepaalde dat het voor mij nog te vroeg was om de bloederige foto’s van de keizersnede te zien. Daarna is er ‘iets’ - het verhaal verandert altijd - met de smartphone gebeurd 'waardoor de foto’s niet meer toegankelijk zijn zonder hulp van een techneut', maar doet hij er niets mee. Hij gijzelt de geboortefoto’s.

Doopsuiker, geboortekaartjes, adressenlijsten, postzegels, verpakkingen,... interesseerde hem niets. “Dat moet toch allemaal niet,” zei hij. Dus ik ontwierp, koos en betaalde alles alleen, voor mijn vrienden en familie. Toen ons kind geboren werd eiste hij opeens toch de helft van de kaartjes en postzegels op. ‘Hij werd óók wel vader, he!’ En ‘je wilt toch ook dat mijn mensen weten dat onze zoon er is. Dat is ook zijn familie, he.’ Jaren later vond ik de geboortekaartjes en postzegels terug, op de bodem van een vochtige zak vol aanmaningen en brieven van deurwaarders - waaronder één handgeschreven lijst van mijn inboedel - die ik door het keldergat naar buiten moest duwen, samen met nog 20 andere zakken vol bewijsmateriaal van zijn leugens, achtergelaten in mijn kelder nadat hij met een vonnis werd buiten gezet. 

Een waarschuwing voor degenen die medelijden hebben met een dakloze en hem onderdak geven: als de wijkagent een paar keer kan vaststellen dat die persoon bij jou aanwezig is, wordt hij gewoon ingeschreven op jouw adres. Niets aan te doen... Dat gebeurde ook bij mij nadat we ons kindje hadden geregistreerd en ik hem had laten erkennen als vader; aanvankelijk niet te bedoeling, maar laten we zeggen dat ik in de greep was van post-zwangerschapshormonen. Ik moest terug werken voor ons kind terecht kon bij de kinderopvang. 3 maanden moest ik zo overbruggen en zag ik geen andere oplossing dan de vader te laten logeren, maar opeens was hij bij mij gedomicilieerd. Als ik later vroeg, smeekte, eiste dat hij zou vertrekken, antwoordde hij met een grijns: "Ik vertrek niet. Wat ga je doen? Mijn domicilie staat hier." Hij betaalde niets, ging niet werken, verdween soms dagen aan een stuk en zorgde ervoor dat ik geen vrije momenten meer had. Op een keer had ik vrienden uitgenodigd voor een kampvuurtje vanachter in de tuin terwijl hij op onze zoon zou passen, maar nog geen uur later stond hij in de vrieskou met onze zoon op zijn arm met enkel een pampertje aan te roepen dat 'mijn plaats binnen in huis is, bij mijn zoon!'

Toen de eerste woordjes van onze zoon 'stop, papa, stop!!' waren, wist ik dat ik actie moest ondernemen. Terug roepen of hem buiten kloppen was geen optie dit keer, met onze zoon erbij. Maar mijn kindje hier aan blootstellen zou ook niet gebeuren! Ook al was ik leeg, moe, gefrustreerd, boos, bang,... Ik ging naar de rechtbank; 4 rechtszaken en 2000€ kostte het me om hem uit ons huis te krijgen. De ochtend dat hij zou vertrekken ging hij nog 'een laatste fietstochtje' doen met ons kind. Hij riep vanop de oprit dat alle codes en belangrijke info van hem op tafel lag. "Ik ben niet bereikbaar! Straks zal je wel horen waarom!" en weg waren ze. 2 helse uren later belde hij opeens en begreep totaal niet waarom ik zo van streek was. 

Nu woont hij bij zijn ouders, ziet ons kind 2x per week een paar uurtjes, betaalt nog steeds geen onderhoudsgeld en misbruikt mijn zoon om mij nog te kleineren, saboteren en manipuleren. Maar niet voor lang meer - hoop ik - want ook al is ons kind nog maar 4 jaar, de periodes dat hij geen contact met zijn vader wil worden langer en langer. Ik ben blij dat hij dit nu al aanvoelt... want dat was mijn grootste angst. 

Alles komt wel goed met ons. Met hem niet meer... De sociale, financiële, emotionele schade die hij elke dag groter maakt door ze te negeren, kan hij op zijn leeftijd (43j) niet meer rechtzetten. Maar hopen dat hij ooit tegen de muur zal lopen doe  ik niet meer.... narcisten zijn zoals spoken... ze komen genoeg muren tegen, maar lopen er gewoon door. 

Ik focus nu op mijn zoon en mezelf. 

Ah, misschien nog een tip in dat oogpunt.... je wordt er wel degelijk ziek van! Ik ben ervan overtuigd dat de tumor in mijn heup voor een groot deel veroorzaakt is door woede en frustraties uit de relatie. Zoveel negatieve energie moet zich érgens manifesteren... Op de narcist werkt niet... dat glijdt er gewoon vanaf. En loslaten in de wereld kan je ook niet maken.... dus je lichaam is de enige optie. 

Dit zijn zowat de grote lijnen van 13 jaar in een narcistische relatie... Ik kan er een boek over schrijven, want in feite was het een aaneenschakeling van gedrag dat steeds nieuwe grenzen overschreed.

 En dat allemaal door 3 weken grenzeloze liefde... of toch de illusie ervan...