Leven met blijvende onrechtvaardigheid

Het is moeilijk om te leven met onrechtvaardigheid. Wanneer iets wordt gedaan dat niet te verklaren is, iets dat je diep van binnen weet niet terecht is, kan het je langzaam opslokken. Het is niet altijd zichtbaar voor anderen, maar het is er – in je gedachten, je hart, en zelfs je lichaam.

Ik worstel elke dag met het besef dat er mensen zijn die geen verantwoordelijkheid dragen voor de pijn die ze hebben veroorzaakt. Wat je hebt meegemaakt, blijft je achtervolgen, zelfs als de rest van de wereld doorgaat. Soms voel ik me gevangen in een eindeloze cirkel van verdriet, woede en frustratie, en het lijkt alsof niemand mijn pijn echt begrijpt.

Het is makkelijk om dan wraakzuchtig te worden. De gedachten komen op, de wens om te vechten tegen de onrechtvaardigheid, om diegene te laten voelen wat ik voel. Maar ergens weet ik ook dat wraak geen oplossing is. Het zou me alleen verder wegleiden van de vrede die ik zo hard probeer te vinden.

Toch blijft de pijn. De onmacht. Ik weet niet altijd hoe ik ermee om moet gaan, maar ik probeer, keer op keer. De mensen die dicht bij me staan – mijn man, mijn vrienden, mensen die mijn situatie begrijpen – zij geven me de kracht om door te gaan, zelfs als het lijkt alsof de wereld me niet begrijpt.

Ik heb geleerd dat het oké is om me verdrietig en kwaad te voelen. Het is oké om niet altijd de juiste antwoorden te hebben. Wat belangrijk is, is dat ik blijf zoeken naar manieren om deze onrechtvaardigheid een plek te geven, zodat het me niet meer verzwelgt. Dat is mijn strijd, elke dag opnieuw.