Weer een puzzelstukje...

Hoi allen,

een tijdje geleden een deel van mijn verhaal hier gedaan. Deze week mijn eerste EMDR behandeling gehad. Ik wil graag de onderstaande gedichten, welke ik heb geschreven met jullie delen om mijn gevoelens kwijt te kunnen. Ik ben benieuwd naar andere ervaringen over EMDR en of mensen zich herkennen in mijn gedachten en gevoelens...
 

Groen licht

Naar binnen lopend, met hoop,

voel ik een lichte spanning opkomen.

Proberend, zonder oordeel, 

mij open te stellen voor wat er komen gaat

Een ongemakkelijk begin

Niet soepel, maar het voelt oké

En daar gaan we dan

In gesprek

De angst dat ik het verkeerd doe

Dat ik tot gedachten of woorden kom

Die ik niet horen of voelen wil

Beelden die ik zo lang

Weggedrukt hebt uit mijn leven

De spanning loopt op

Het doet zo’n zeer

De tranen komen

Het ademen gaat moeizaam

Wat houdt me tegen?

Is er goed of fout?

Krijg ik dan eindelijk die erkenning

Dan het groene licht

Heen en weer

Het gaat zo snel

De angst grijpt om zich heen

Geen controle over wat ik voel, denk en zie

Hoe voel je je, vroeg ze.

Niet sterk.

Bekijk het positief

Je bent moedig, zei ze.

Vernederd

De uren erna

Blijf ik bezig

Met jou en de beelden

De vragen die maar blijven komen.

Waarom ik je niet weg heb geduwd?

Ik niet geschreeuwd of geslagen heb.

Waarom beschermde ik jou?

Terwijl je mij zo vernederd hebt

Je hebt iets van mij afgepakt

Mij in het diepst geraakt

Ik kon je niet tegen houden

En liet het maar gebeuren

Waarom kon ik het niet voorkomen?

Waarom heb ik het zover laten komen?

Jou zo dichtbij toegelaten.

Kon je mij niet gewoon met rust laten?

Wat kon ik doen?

Ik geloofde jou

Was jou trouw

Zag jouw verdriet

Maar m’n eigen grenzen zag ik niet. 

Ik was nog zo klein

Hoe kun je zo zijn?

Na vandaag

zie ik steeds een stukje

Van de man die jij daadwerkelijk was.