Niet begrepen voelen
Goedeavond,
Ik schrijf dit anoniem ( sorry de schaamte is groot) ik ben op me 17de verkracht geweest. Me ouders waren er nooit mentaal voor me. Dus leef elke dag met een masker.
Ik heb mezelf aangeleerd om te zeggen dat het goed met me gaat om die vervelende vragen uit de weg te gaan.
Terwijl ik vanbinnen gebroken ben, hou heel veel ballen omhoog. Want als ik dat niet doe en een bal laat vallen dan krijg ik gezeik en is er spanning. En dat leid er toe dat ik mezelf ga beschadigen en zolang ik niet nier toegeef aan de stem in me hoofd blijf ik er naar luisteren en word er voor mij besloten war ik moet voelen horen en doen en moet denken en zodra ik eraan heb toegegeven is die stem weer weg en gaat het een paar weken goed met mij.
Mijn vertrouwen in professionele hulp is 0 0 want heb 27 psychologen gezien en niks hielp mij, de laatste psycholoog zei dat ik een zwaar geval was en me niet kon helpen, en haar laatste woorden waren je hebt wel PTTS. En vanaf me 17de leef ik zo en laat weinig mensen in mijn veilige muur komen.
Omdat ik niet weet wie ik jam vertrouwen. Dus sluit me af voor mensen en duw ze weg door mijn woorden.
Sinds het gebeuren voel ik me echt vies ook al douche ik elke dag ik blijf me vies voelen. En twijfel heel veel aan mezelf.
Ps schrijf dit zonder mijn echte naam voor mijn veiligheid.
Herkent iemand zich in mijn verhaal?? Of ben ik echt zo een raar persoon die zo leeft en denkt.
3 Reacties
Wat dapper dat jij je verhaal hier deelt en je kwetsbaar opstelt. Zelf heb ik een andere ervaring dan jij meegemaakt.
Je reacties zijn heel normaal voor wat je is overkomen. Je bent zeker geen raar persoon. Ik vind het erg dat je door de jaren heen al zoveel psychologen hebt gezien en dat dit voor jou niet heeft geholpen.
Heb jij personen in je eigen omgeving in vertrouwen durven nemen over wat je hebt meegemaakt? Een goede vriendin?
Groetjes,
Henriek
Groetjes,
Henriek
Ik herken mezelf zo erg in je verhaal. Als je je in een slechte thuissituatie verkeert, en er gebeurt iets met je zoals dit, dan is het extra zwaar. Want je voelt je al niet veilig, niet gehoord, niet gerespecteerd. Dus na dat je zoiets meemaakt, is het eigenlijk nog zwaarder om het te verwerken. Dat je naar zoveel psychologen bent geweest, laat wel zien dat jij een strijder bent en dat jij het wilt verwerken. En dat vind ik heel knap. Ikzelf heb dit ook meegemaakt op mijn 16e, met een slechte thuissituatie. En op mijn 27e heb ik besloten om het te verwerken. Dit is natuurlijk voor iedereen anders, maar de tijd dat je het gaat verwerken en accepteren komt echt wel. Blijf jezelf moed in praten, blijf jezelf steunen, wees je eigen beste vriend, en geloof me, het komt echt wel goed. De waarheid is dat wat jou is overkomen niet jouw schuld is, maar 100% de schuld van de dader. Daar ligt ook alle schaamte bij, niet bij jou. Vergeet dit nooit.
En nee, je bent zeker geen raar persoon. Jij reageert normaal op een abnormale situatie. Jouw lichaam en je hersens willen je beschermen. Dat is natuurlijk en normaal. Wat jou aangedaan is, is niet normaal en pas raar.
Ik wens je veel sterkte en kracht toe. Liefs.